රට (නො) ගිය ඇත්තෝ

රට ගිය ඇත්තෝ ගැනත් රට ගිය ඇත්තෝ ප්‍රබන්ධය ගැනත් දවස් හතරක් කතා කළා. මේ ප්‍රබන්ධය සමහර විට රචකයා විසින් දවසක් ඇතුළත ලියා පළ කළ බ්ලොග් පෝස්ට් එකක් වෙන්න ඇති. ඔය වගේ බ්ලොග් පෝස්ට් එකක් ලියා පළ කරන්නේ මාස ගාණක් පර්යේෂණ කරලා නෙමෙයි. ලිවුවා. පළ කළා. එච්චරයි. වැදගත් කාරණය මේ වගේ බ්ලොග් පෝස්ට් එකක් මේ තරම් දුර ගියේ කොහොමද කියන එකයි.

කිසියම් ප්‍රබන්ධයක් හෝ වෙනත් නිර්මාණයක් හොඳ නිර්මාණයක් වෙන්නේ කොහොමද? මේ කතාව තාක්ෂණික වැරදි බහුල අභව්‍ය හා අසංගත කතාවක්. හැබැයි ඒ හේතු නිසා මෙය නරක නිර්මාණයක් කියා කියන්න බැහැ. නිර්මාණයක් හොඳද නැද්ද කියන එක තීරණය කරන ලොකුම නිර්ණායකය එයට මිනිසුන්ගේ තිබෙන කැමැත්තයි. ඒ අතින්, රට ගිය ඇත්තෝ සාර්ථක නිර්මාණයක්. වසර නවයකට පස්සෙත් රට ගිය ඇත්තෝ සමාජ මාධ්‍ය ඇතුළේ සංසරණය වෙනවා. ඒ ඇයි?

බොහෝ මිනිස්සු කවර හෝ හේතුවක් නිසා තමන් දැන් ගෙවන ජීවිතය ගැන සතුටු නැහැ. විශේෂයෙන්ම ලංකාවේ මිනිස්සු ගත්තොත්, බොහෝ දෙනෙක් තමන් දැන් ගෙවන ජීවිතය ගැන සතුටු නොවන්නේ ආර්ථික හේතු මතයි. තමන්ගේ පරිභෝජන මට්ටම ඉහළ දමා ගන්න පුළුවන් ක්‍රමයක් ඔවුන් හැම වෙලාවෙම හොයමින් ඉන්නවා.

මේ විදිහට හිතන අය බටහිර රටකට කොහොම හරි යන එක ප්‍රශ්නයට විසඳුමක් කියලා හිතනවා. නමුත්, එක්කෝ ඒ සඳහා අවස්ථාව නැහැ. එහෙම නැත්නම් එහි අවදානම ගන්න සූදානම් නැහැ. ආසයි බයයි.

බෝට්ටු වලින් පනින තැන දක්වා තල්ලු වෙන්නේ ආශාව හොඳටම වැඩි බය අඩු අය. නමුත්, ගොඩක් අය ඒ ගොඩේ නැහැ. හිතලා බැලුවහම තේරෙනවා ලංකාවෙන් යන එකෙන් තත්ත්වය තවත් නරක් වෙන්න පුළුවන් කියලා. අවිධිමත් ලෙස මනසින් කරන විශ්ලේෂණයක් වුවත් සංක්‍රමණය වීමේ ආවස්ථික පිරිවැය එක්ක බැලුවහම ලැබෙන්න ඉඩ තිබෙන ප්‍රතිලාභ අඩුයි වගේ පේනවා. ඒ නිසා, ඒ අදහස අත ඇරලා දමනවා. බොහෝ විට මේ තීරණය ගන්න පුළුවන් හොඳම තීරණයයි.

ලංකාවට වෙලා ඉන්න එක ගන්න පුළුවන් හොඳම තීරණය වුනත් සංක්‍රමනය වීම ගැන අඩු වශයෙන් හිතන්න හෝ පොළඹවපු මූලික ප්‍රශ්න ටික ඒ විදිහටම තියෙනවා. ඒ නිසා, ගත්ත තීරණය වැරදිද කියන එක නිතරම හිතට වද දෙනවා. ඔය අතරේ බටහිර රටකට සංක්‍රමණය වූ යාළුවෙක්, නෑදෑයෙක් නිවාඩුවට ලංකාවට එනවා. අත දිග ඇරලා වියදම් කරනවා. තමන්ගේ ජීවිතය ගැන තොරතුරු රස කරලා කියනවා. හැබැයි කියන්නේ තමන්ට කියන්න අවශ්‍ය කොටස පමණයි. එතකොට ලංකාවේ ඉන්න මනුස්සයාගේ අර අවුල වැඩි වෙනවා.

සමාජ මාධ්‍ය නිසා ප්‍රශ්නය තවත් උග්‍ර වෙලා. ඉස්සර ඔය වගේ අවුලක් ඇති වුනේ කලාතුරකින් යාළුවෙක්, නෑදෑයෙක් නිවාඩුවට ලංකාවට ආපු වෙලාවක විතරයි. දැන් ඒ මිනිස්සු කන බොන විදිහ, යන තැන් ඇතුළු හැම මගුලම හැම වෙලාවෙම පේන්න තියෙනවා. ලංකාවේ ඉන්න මනුස්සයාට පේන්නේ පිට රට ඉන්න මනුස්සයා පෙන්නන්න කැමති කොටස පමණයි. ලංකාවේ ඉන්න මනුස්සයාගේ අවුල වැඩි වෙනවා. තමන් ලංකාවේ ඉන්න ගත්ත තීරණය වැරදිද කියන අදහස හිතට වද දෙනවා.

රට ගිය ඇත්තෝ වගේ කතාවක් කියෙවුවහම ලංකාවේ ඉන්න කෙනෙක්ට තමන් ලංකාවේ දැන් ගෙවන ජීවිතය පිළිබඳව තෘප්තිමත් වෙන්න පුළුවන්. තමන් ගත්ත තීරණය ගැන ආඩම්බර වෙන්න පුළුවන්.

එහෙමනම්, මේ වගේ කතාවක් විදේශගත ලාංකිකයින් විසින් සංසරණය කරන්නේ ඇයි? කුහකකම නිසාද?

මම මේකට කුහකකම කියලම කියන්නේ නැහැ. මම දකින විදිහට මේ කතාව අභව්‍ය එකක් වුනත් එයින් පිළිබිඹු වෙන්නේ බටහිර රටක ජීවත් වන පළමු පරම්පරාවේ ශ්‍රී ලාංකික සංක්‍රමණිකයෙකුගේ සංකීර්ණ මනෝ භාවයේ එක් සැඟවුණු පැතිකඩක්. සිරිල් සපරමාදු චරිතය ඇමරිකාවේ ජීවත් වන සංක්‍රමණිකයෙකුගේ සැබෑ චරිතයක් නෙමෙයි. එහෙත්, ඇමරිකාවේ ජීවත් වන සංක්‍රමණිකයෙකුගේ මනසේ එක අඳුරු මුල්ලක සිරිල් සපරමාදු කෙනෙක් විය හැකියාවක් ලෙස ජීවත් වෙනවා. රට ගිය ඇත්තෝ කතාව තමන්වත් නොදන්න තමන්ගේ මනසේ තිබෙන මේ අඳුරු මුල්ල එක්ක සුසර වෙනවා.

සංක්‍රමිකයින් කියන්නේ හිතා මතා දුෂ්කර හා අවදානම් තීරණයක් ගත් පිරිසක්. මේ අයත් කලකට පෙර කවර හෝ හේතුවක් නිසා ලංකාවේ තමන්ගේ ජීවිතය ගැන අතෘප්තිමත්ව සිටි අය. එහෙම ඉන්න අතර සංක්‍රමණය වීමේ පිරිවැය හා ප්‍රතිලාභ ගැන විශ්ලේෂණයක් කරනවා. කලින් වගේම අවිධිමත් ලෙස මනසින් කරන විශ්ලේෂණයක් වෙන්න පුළුවන්. එහිදී සංක්‍රමණය වීමේ ආවස්ථික පිරිවැය වලට සාපේක්ෂව ලැබෙන්න ඉඩ තිබෙන ප්‍රතිලාභ වැඩියි වගේ පේනවා. ඒ නිසා සංක්‍රමණය වෙනවා. බොහෝ විට මේ තීරණය ගන්න පුළුවන් හොඳම තීරණයයි.

බටහිර රටකට සංක්‍රමණය වන ලාංකිකයා ආරම්භයේදී කට්ටක් කනවා. ඒක බලාපොරොත්තුවෙන් සිටි තත්ත්වයක් මිසක් අනපේක්ෂිත දෙයක් නෙමෙයි. ඔය කට්ට කෑවට පස්සේ සංක්‍රමණිකයෙක්ට තමන්ගේ මුල් ඉලක්කයට යන්න බැරි වෙන එක ඉතාම කලාතුරකින් විය හැකි දෙයක්. ඊට පස්සේ තමන්ගේ දැන් ජීවිතය ගැන සතුටක් ඇති වෙනවා. ඒ සතුට ලබන්නේ තමන් ජීවත්ව සිටි ලංකාව එක්ක සංසන්දනය කරමින්.

ඔය සතුට කඩා වැටෙන්නේ අවුරුදු හත අටකට පස්සේ ලංකාවට ආවහමයි. දැන් ලංකාව තමන් ලංකාවෙන් එන කොට තිබුණු, තමන්ගේ ඔලුවේ තිබුණු ලංකාව නෙමෙයි. සුපර් මාර්කට් එකකට ගියාම තමන් ලංකාවේ ඉන්න කාලයේ දැකලා නොතිබුණු, දැන් ඉන්න රටේදී පරිභෝජනය කරපු හැම දෙයක්ම වගේ ලංකාවේදීත් දකින්න ලැබෙනවා. ලංකාවේ යාලුවෝ නෑදෑයෝ ඒවා පරිභෝජනය කරනවා. කලින් අමාරුවෙන් ජීවත් වූ මිනිස්සු ලොකු ගෙවල් හදාගෙන තමන් දැන් ඉන්න රටේ පාවිච්චි කරනවාට වඩා මිල අධික මෝටර් රථයකින් ගමන් බිමන් යනවා. ජාත්‍යන්තර පාසැල් වල ඉගෙන ගන්න ඔවුන්ගේ දරුවෝ ඉංග්‍රීසියෙන් කතා කරනවා. මේවා දකින කොට තමන් සංක්‍රමණය වෙන්න ගත්ත තීරණය අත්වැරැද්දක්ද කියලා හිතට වද දෙන්න පටන් ගන්නවා.

මේ වගේ අවස්ථාවක එක් අවිඥානක ප්‍රතිචාරයක් වන්නේ අත දිග ඇරලා වියදම් කරන එකයි. තමන් ජීවත් වන රටේදී නොකරන වියදම් ලංකාවේදී නිකම්ම වගේ කෙරෙනවා. සමහර විට ලංකාවේ ඉන්න මනුස්සයාත් තමන් ලංකාවේ හොඳින් ඉන්න බව පෙන්වන්න ඔය වැඩේම කරන්න පුළුවන්. තමන් වඩා හොඳින් බව දෙන්නාම එකිනෙකාට පෙන්නන්න යනවා. නමුත්, ඇතුළෙන් දෙන්නාගේම අතෘප්තිය ඉහළ යනවා.

සංසන්දනයක් කරන සංක්‍රමණිකයාට ලංකාවේ ජීවත් වූ තමන්ගේ තත්ත්වයේ සිටි අයෙකුට සාපේක්ෂව තමන් ලබාගෙන තිබෙන දේවල් හිතපු තරම්ම විශාල නැති බව පේන්න පටන් ගන්නවා. ඒ එක්කම මේ වෙනුවෙන් තමන්ට අත් හැර දමන්න සිදු වී ඇති දේවල් සිහියට එනවා. විශ්‍රාම දිවියේ සුරක්ෂිතතාවය එයින් ප්‍රධාන එකක්.

ලංකාවේ හිටියානම් මහළු වයසේදී තමන්ගේ දරුවෙක් ලඟ වැටිලා ඉන්න පුළුවන්. එහෙත්, බටහිර රටකදී එය අසාමාන්‍ය දෙයක්. ඒ නැති වුනු දෙයට වඩා තමන් සංක්‍රමණය වීම හරහා හිමි කරගත් දේවල් වටිනවාද? සංක්‍රමණිකයාගේ මනසේ කොනක සැඟවුණු සිරිල් සපරමාදු අවදි වෙන්න පටන් ගන්නවා.

ඇමරිකාව ගත්තොත් පාසැල් අධ්‍යාපනය අවසන් කළාට පස්සේ දරුවන් නිවසින් පිට වී යනවා. ඒ ගියාට පස්සේ නැවත දරුවන් හා දෙමවුපියන් එකට ජීවත් වන එක සාමාන්‍ය තත්ත්වය නෙමෙයි. හැබැයි සුදු ඇමරිකානු පවුල් වල පවා එසේ සිදුවන අවස්ථා විශේෂ අවස්ථා ඕනෑ තරම් තිබෙනවා.

ඇමරිකාවේ බොහෝ දරුවන්ට දෙමවුපියන්ගෙන් ප්‍රාග්ධනයක් ලැබෙන්නේ නැහැ. දෙමවුපියන් කරන්නේ දරුවෙකු වැඩිහිටියෙකු වන තුරු අවශ්‍ය සම්පත් හා රැකවරණය සපයන එකයි. සරසවි අධ්‍යාපනය ලබන බොහෝ දෙනෙක් එය කරන්නේ ශිෂ්‍ය ණය ලබා ගෙනයි. එයින් පසුව, ඒ ණයත් ගෙවමින් ක්‍රමයෙන් ජීවිතය ගොඩ නගා ගන්න වෙනවා. රැකියාවක් කරන්න පටන් ගත් පසු වාහනයක්, ගෙයක් ගන්න මුදල් ඉතිරි කරන්න අවශ්‍ය වෙන්නේ නැහැ. නිවාස ණයක්, වාහන ණයක් අරගෙන හෙමිහිට ගෙවාගෙන යන්න පුළුවන්. බොහෝ ඇමරිකානුවන් ජීවිතය පටන් ගන්නේ මේ ආකාරයට සෘණ ශුද්ධ වත්කම් ඇති පිරිසක් විදිහටයි.

සාමාන්‍ය ඇමරිකානුවෙක් තමන්ගේ ණය ගෙවා අවසන් කරලා ශුද්ධ වත්කම් හිමියෙක් වෙන්නේ මැදි වයස පහු කළාට පසුවයි. එතැන් පටන් කළ යුත්තේ විශ්‍රාම දිවිය සුරක්ෂිත කර ගැනීම ගැන හිතන එකයි. අපේක්ෂිත ඉදිරි ජීවිත කාලය ගත කරන්න අවශ්‍ය තරම් වත්කම් ඉතිරි කරගත් කෙනෙක්ට කලින් විශ්‍රාම යන්න පුළුවන්. එහෙත්, එසේ කළ හැක්කේ කාලයක් තිස්සේ වැඩි ආදායමක් ඉපැයූ කෙනකුටයි.

විශ්‍රාම දිවිය ගැන කලින් හිතා සැලසුම් කළ කෙනෙකුට තමන්ගේ දරුවන්ට බරක් වෙන්න අවශ්‍ය නැහැ. බොහෝ ඇමරිකානුවන් තමන්ගේ අවමංගල්‍ය වියදම් වෙනුවෙන් පවා කලින් මුදල් වෙන් කර තබනවා. සාමාන්‍ය ඇමරිකානුවෙක් තමන්ගේ දරුවන් හෝ මුණුපුරන් වෙනුවෙන් මීට වඩා "අසාමාන්‍ය" දෙයක් කරන්නේ අනුන්ට බරක් නොවී ජීවත් වීමට හැකි බවට වන විශ්වාසය තහවුරු කර ගැනීමෙන් පසුවයි. එසේ නැත්නම් මුලින්ම හිතන්නේ අනුන්ට බරක් නොවී ඉදිරි කාලය ගෙවන ආකාරය සැලසුම් කර ගන්නේ කොහොමද කියලයි.

විශ්‍රාම දිවිය අනුන්ට බරක් නොවී ගෙවිය හැකි බව පිළිබඳව සැකයක් නැති ඇමරිකානුවන් ඔවුන්ගේ දරුවන්ගේ අධ්‍යාපනය වෙනුවෙන් මුදල් වැය කරනවා. මුණුපුරන් බලා ගන්න කාලය යොදවනවා. දරු මුණුපුරන්ගේ වෙනත් වියදම් දරනවා. ඇමරිකානු සංස්කෘතිය ඇතුළේ හැදෙන ශ්‍රී ලාංකික සංක්‍රමණිකයින්ගේ දරුවන් ඇතුළු දරුවන් මේ දේවල් තමන්ට ලැබෙන "බෝනස්" ලෙස මිස දෙමවුපියන් විසින් අනිවාර්යයෙන් කළ යුතු දේ සේ සලකන්නේ නැහැ. එයට සාපේක්ෂව, දෙමවුපියන් වයස්ගත වූ පසු දරුවන්ට බරක් නොවී ජීවත් වීම ගැන හිතන්නේ ඔවුන් විසින් කළ යුතු සාමාන්‍ය දෙයක් ලෙසයි.

සාමාන්‍ය තත්ත්වය මෙසේ වෙද්දී ලංකාව, ඉන්දියාව වැනි රටකින් සංක්‍රමණය වූ අය තමන්ගේ දරුවන්ට සලකන ආකාරයේ වෙනසක් තිබෙනවා. ඔවුන් තමන්ට හැකිනම් හැම විටකම වගේ දරුවන්ගේ උසස් අධ්‍යාපන වියදම් වෙනුවෙන් මුදල් වැය කරනවා. එසේ කිරීමේදී තමන්ගේ විශ්‍රාම දිවියේ සුරක්ෂිතතාවය කියන කරුණ දෙවැනි තැනට දමනවා. මෙහිදී මෙය තමන් දරුවන් වෙනුවෙන් කරන හා කළ යුතු වටිනා දෙයක් ලෙස දෙමවුපියන් හිතුවත්, දරුවන් බොහෝ විට එය තේරුම් ගන්නේ ඔවුන් තමන්ගේ කැමැත්තෙන් තමන්ගේ සතුට සඳහා කරන දෙයක් ලෙසයි. ඒ වෙනුවෙන්, අවසන් කාලයේ දරුවන් ඔවුන්ට සලකනු ඇතැයි බලාපොරොත්තු වන බව ඔවුන් දන්නේ නැහැ.

වයස්ගත දෙමවුපියන් දරුවන්ගේ ජීවිත වලට බරක් වීම ඔවුන්ට විශාල ප්‍රශ්නයක්. එය ඔවුන් අපේක්ෂා කරන දෙයක් නෙමෙයි. දරුවන්ට මේ බර වැටෙන්නේ ඔවුන් සැලසුම් සහගත ලෙස ජීවිතය ගොඩ නගා ගන්න උත්සාහ කරමින් සිටින කාලයේදී. ඇමරිකාවට ලංකාවෙන් සංක්‍රමණය වී සිටින කෙනෙක් සිරිල් සපරමාදු මෙන් දරුවකුගේ සිංගල් බෙඩ් අපාර්ට්මන්ට් එකකට කඩා වැදුනොත් කතාවේ වගේ දෙයක් වෙන්න බැරිකමක් නැහැ. ඒ බව ශ්‍රී ලාංකික සංක්‍රමණිකයින් දන්නවා. ඒ එක්කම තමන්  එවැනි තත්ත්වයකට පත් වෙයිද කියන බයකුත් හිතේ තියෙනවා. රට ගිය ඇත්තෝ කතාවේ සිරිල් සපරමාදු විසින් අයිති කර ගන්නේ කතාව වත්පොත හරහා බෙදා හරින සංක්‍රමණිකයෙකුගේ හිතේ කොනක තියෙන මේ බයෙන් කොටසක්.

සංක්‍රමණිකයෙකුගේ මේ බය එක්කම පසුතැවිල්ලක්ද එනවා. ඒ පසුතැවිල්ල එන්නේ ලංකාවේ හිටියානම් මේ වගේ දෙයක් වෙන්නේ නැහැ කියන පූර්ව නිගමනය ඇතුළේ. නමුත්, මෙහිදී සංක්‍රමණිකයා මේ සංසන්දනය කරන්නේ තමන් සංක්‍රමණය වෙද්දී තිබුණු ලංකාවත් එක්කයි. ඒ ලංකාව දැන් නැහැ. ලංකාවේ සිදු වෙලා තිබෙන්නේ භෞතික සම්පත් වඩා සුලභ වීම පමණක් නෙමෙයි. කාලයත් එක්ක සමාජ සම්බන්ධතා වල ස්වභාවයත් වෙනස් වෙලා. තව දුරටත් වේගයෙන් වෙනස් වෙනවා.

ඇමරිකානු දරුවන්ට වයස්ගත දෙමවුපියන් බරක් සේ තේරෙන්නෙත්, ලංකාවේ එසේ නොවෙන්නේත් සංස්කෘතික වෙනසක් නිසාම නෙමෙයි. සංස්කෘතියක් කියන්නේ බාහිර තත්ත්වයන් එක්ක වෙනස් වන දෙයක්. ලංකාවේ මේ තත්ත්වය වේගයෙන් වෙනස් වෙනවා. අද වයස අවුරුදු තිහක් තිස් පහක් පමණ වූ ශ්‍රී ලාංකිකයින් බොහෝ දෙනෙක් ඔවුන්ගේ දරුවන් වැඩිහිටියන් වූ පසු දරුවන් සමඟ ජීවත් වෙන එකක් නැහැ. ඒ නිසා, ඇමරිකාවේ ඉන්න සංක්‍රමණිකයෙක් ලංකාවේ හිටියානම් තත්ත්වය ගැන හිතමින් වද වන එකේ තේරුමක් නැහැ.

මා පෙර ලිපියක පැහැදිලි කර ඇති පරිදි අප බොහෝ විට පරිසිද්ධික තත්ත්වයන් සංසන්දනය කරනවා. එය වැරදි සංසන්දනයක්. ඇමරිකාවේ ජීවත්වන ශ්‍රී ලාංකිකයෙකුගේ ජීවිතය හා සංක්‍රමණය නොවී ලංකාවේ ජීවත් වන අයෙකුගේ ජීවිත අපට සංසන්දනය කරන්න බැහැ. ඒ දෙන්නා දෙන්නෙක්. සංක්‍රමණිකයා ලංකාවේ හිටියානම් බොහෝ විට ඔහුගේ තත්ත්වය වඩා නරක වෙන්න තිබුණා. ඒ වගේම සංක්‍රමණය නොවූ ලාංකිකයා සංක්‍රමණය වුනානම් ඒත් ඔහුගේ තත්ත්වය වඩා නරක වෙන්න තිබුණා. මේ ප්‍රතිපරිසිද්ධික තත්ත්වයන් අපට නිරීක්ෂණය කරන්න ලැබෙන්නේ නැහැ. මිනිස්සුන්ට ඉදිරිය බලා තමන්ට හොඳම තීරණය ගැනීමේ හැකියාවක් තිබෙනවා. එය එසේ නොවන්නේ අඩුවෙන්.

රට ගිය ඇත්තෝ කතාවට නැවත එමු. මේ කතාව මෙරු එනවා වගේ සෑම වසරකම ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයි ප්‍රතිඵල එන දවසට එක වරම උඩට මතු වෙන්නේ කොහොමද?  උඩින් කතා කළ ලාංකිකයින්ගේ හා සංක්‍රමනිකයින්ගේ මනෝ භාවයන් කතාව ජනප්‍රිය වීම පැහැදිලි කරන නමුත් මේ සංසිද්ධිය විස්තර කරන්නේ නැහැ.

රට ගිය ඇත්තෝ කතාව මූලික වශයෙන් ගත්තොත් ග්‍රීන්කාඩ් වාසනාව ඇත්තටම වාසනාවක් නෙමෙයි අවාසනාවක් කියා හඟවන ඩිස්තෝපියානු කතාවක්. ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයි ප්‍රතිඵල එන දවසට මේක උඩට මතු වෙන්න හේතු දෙයක් තිබෙනවා. ඒ ගැන කතා කරන්න කලින් අපි මේ ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයි ලැබෙන ක්‍රියාදාමය ගැන ටිකක් කතා කරමු.

ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය නිකම්ම ඇදෙන්නේ නැහැ. ඒ සඳහා අයදුම් කළ යුතුයි. මේ ලොතරැයිය දිනුවා කියලා සල්ලි හම්බ වෙන්නේ නැහැනේ. ලැබෙන්නේ ඇමරිකාවට යන්න අවස්ථාවක්. ඒ කියන්නේ ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය සඳහා අයදුම් කරන කෙනෙක් එය කරන්නේ ඇමරිකාවට යන්න බලාගෙන මිසක් වෙන දේකට නෙමෙයිනේ.

අවස්ථාවක් ලැබෙනවානම් ඇමරිකාවට යන්න බලාගෙන ඉන්න විශාල පිරිසක් ලංකාවේ ඉන්නවා. ඒ අය තමන්ගේ ලංකාවේ ජීවිතය ගැන අතෘප්තිමත්. ඇමරිකාවේ වඩා හොඳ ජීවිතයක් තිබෙන බව ඒ අය විශ්වාස කරනවා. මේ සමහර අය ප්‍රසිද්ධියේ ඇමරිකාවට පලු යන්න බනිනවා වෙන්න පුළුවන්. හැබැයි අවස්ථාවක් ලැබෙනවානම් යන්න බලාගෙනයි ඉන්නේ.

සංඛ්‍යාලේඛණ අනුව 2008-2018 කාලයේ ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය සඳහා අයදුම් කළ ලාංකිකයින් ප්‍රමාණය 1,147,458ක්. 1995-2007 කාලයේත් 2019දීත් අයැදුම් කළ ප්‍රමාණය එකතු කළ විට අනිවාර්යයෙන්ම ඔය වගේ දෙගුණයකට වඩා වැඩි වෙන්න පුළුවන්. එකම පුද්ගලයාට දිගින් දිගටම අයදුම් කරන්න බාධාවක් නැති නිසා අයදුම්පත් ගණන ඔළු ගෙඩි ගණනට සංසන්දනය කරන එක නිවැරදි නැහැ. ඒ ගැන හිතුවත්, මිලියන 21ක් ජීවත් වෙන ලංකාවේ ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය සඳහා වරක් හෝ අයදුම් කළ ලාංකිකයින් ගණන මිලියනයකට නැත්නම් මිලියන බාගයකටවත් කිට්ටු වෙන්න පුළුවන්. ඔය මිලියන විසි එකෙනුත් විශාල පිරිසකට උසස් පෙළ සුදුසුකම නැහැනේ. ඒ අය අතරින් විශාල පිරිසක් අයදුම් කර නැත්තේ අවශ්‍ය මූලික සුදුසුකම් නැති නිසා මිසක් ඇමරිකාවට යන්න අකැමැති නිසා නෙමෙයි. එහෙම බැලුවහම අවස්ථාවක් ලැබෙනවානම් ඇමරිකාවට යන්න බලාගෙන ඉන්න විශාල පිරිසක් ලංකාවේ ඉන්නවා. හැබැයි ඒ බව අනෙක් අයට පෙන්නන්නේ නැහැ.

අපි 2018 අවුරුද්ද ගනිමුකෝ. එම අවුරුද්දේ පමණක් අයදුම් කළ ලාංකිකයින් ප්‍රමාණය 139,527ක්. සෑම ලාංකිකයින් 155කටම එක් අයෙක්! ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය සඳහා අයදුම් කළ කෙනෙක් අනිවාර්යයෙන්ම ඔබ සමීපයේ ඉන්නවා. හැබැයි බොහෝ විට ඔබට කියන්නේ නැහැ.

මේ විදිහට ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය සඳහා අයදුම් කරන කෙනෙක් ජයග්‍රාහකයෙක් වෙන එක අහඹු සිදු වීමක්. 2008-2018 කාලයේ ජයග්‍රාහකයින් වී තිබෙන ප්‍රමාණය 8,917ක් පමණයි. ඒ කියන්නේ 129 කට එක්කෙනෙක්. එක් අයෙක් ජයග්‍රාහකයෙක් වෙද්දී තව 128 දෙනෙක් පරාජිතයෝ වෙනවා. 2018 අවුරුද්ද ගත්තොත් පරාජිතයින් 138,750ක්. පසුගිය කාලයේ රටාව අනුව මේ අවුරුද්දේ ඔය පරාජිතයින් ප්‍රමාණය 150,000ක් පමණ වෙන්න පුළුවන්.

මේ මිනිස්සු මොන හේතුවක් හෝ නිසා තමන්ගේ ලංකාවේ ජීවිතය ගැන අතෘප්තිමත් මිනිස්සු. ඇමරිකාවට යන්න තිබෙන කුඩා හෝ ඉඩකඩ වෙනුවෙන් ඔට්ටු තියපු මිනිස්සු. දැන් ඔට්ටුව පැරදිලා. හිතට හරිම අමාරුයි! රටේ ජනගහණයෙන් 156 කට එක් අයෙක් මෙතැන ඉන්නවා. රට ගිය ඇත්තෝ වගේ කතාවක් කියවලා වත්පොත හරහා බෙදා හැරියාම තමන්ගේ හිත ටිකක් හෑල්ලු කර ගන්න පුළුවන්. තමන් අර පරාජිතයින් 138,750න් එක් අයෙක් නොවන බව තමන්ගේ යාළුවන්ට නෑදෑයින්ට හඟවන්න පුළුවන්.

ඔය කතාවේ එක පැත්තක්. ඊ ළඟට අර දිනපු පිරිස. 2018දී නම් 777 දෙනෙක්. ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය දිනපු බව දැන ගත්ත ගමන්මනම් මාර සතුටුයි. සතුට නැති වෙන්නේ ටිකක් කරුණු හොයා බැලුවට පස්සේ.

ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය දිනපු බව සඳහන් ලියුම හරි, දැන්නම් ඉලෙක්ට්‍රොනික් රෙකෝඩ් එක හරි, පෙන්නලා ඇමරිකාවට එන්න බැහැ. ඇමරිකාවට සංක්‍රමනිකයෙකු ලෙස ඇතුළු වෙන්න වීසා ගන්න ඕනෑ. ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය ජයග්‍රහණය කිරීම සංක්‍රමනික වීසා බලපත්‍රයක් සඳහා අයදුම් කරන්න ඉඩ සලසන එක් සාධකයක් පමණයි. ඊට පස්සේ තව සෑහෙන්න දේවල් කරන්න වෙනවා. නැත්නම් ඇමරිකාවට යන්නේ ලැබෙන්නේ නැහැ.

- අධ්‍යාපන සුදුසුකම් තහවුරු කරන්න ඕනෑ.
- පවුලේ අයට ඇමරිකාවට ගිහින් අවුරුද්දක් ජීවත් වෙන්න ප්‍රමාණවත් මුදල් තිබෙන බව පෙන්වන්න ඕනෑ. ලංකාවේ හැටියට ලොකු මුදලක්. නැත්නම් ඒ සඳහා වෙනත් විකල්පයක් තියෙන්න ඕනෑ.
- අවශ්‍ය එන්නත් සියල්ල ලබා ගෙන තියෙන්න ඕනෑ. ඇමරිකාවට අවශ්‍ය එන්නත් මිසක් ලංකාවට අවශ්‍ය පොඩි කාලේ ලබාගත් ඒවාම නෙමෙයි. ඒවා වුනත්, ඒවායේ වාර්තා තියෙන්න ඕනෑ. එන්නත් අතර පරතරයක් තිබිය යුතු නිසා මේ වැඩේට කල් යන්න පුළුවන්. නැත්නම් වෛද්‍ය පරීක්ෂණය සමත් වෙන්න බැහැ.
- ජීවත්ව හිටපු හැම තැනක් / කාලයක්ම ආවරණය කරන පොලිස් වාර්තා ඕනෑ.
- ඔය හැම එකම නිශ්චිත අවසන් දිනයකට පෙර කරන්නත් ඕනෑ.

ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය සඳහා අයදුම් කරන්නේ ලංකාවේ ඉන්න ලාංකිකයින් පමණක් නෙමෙයි. ඇමරිකාවේ හෝ ලෝකයේ වෙනත් රටවල ඉන්න ලාංකිකයිනුත් ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය සඳහා අයදුම් කරනවා. ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය සඳහා අයදුම් කරන ඇමරිකාවේ ඉන්න ලාංකිකයෙක් ඉහළ ආදායමක් උපයන, ස්ථිර රැකියාවක් ඇති, කාලයක සිට ඇමරිකාවේ ජීවත් වන අයෙක් වෙන්න පුළුවන්. එවැනි කෙනෙකුට ග්‍රීන්කාඩ් එක ගොඩක් වටිනවා. එහෙම නැත්නම් ඇමරිකාවේ ඉන්න ශිෂ්‍යයෙක් වෙන්න පුළුවන්. මේ වගේ කෙනෙක්ට උඩ කියපු කාරණා ඉටු කරන එක පහසු දෙයක්.

එසේ වුවත්, මේ හැම දෙයක්ම සම්පූර්ණ කරන එක ලොතරැයිය දිනන හැම කෙනෙක්ටම කරන්න බැරි බව ඇමරිකන් රජය දන්නවා. ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයි ක්‍රමය අනුව 50,000කට හෝ ආසන්න පිරිසකට ඇමරිකාවට එන්න අවස්ථාව දෙන්නත් ඕනෑ. ඒ නිසා, ඇමරිකාව කරන්නේ වඩා වැඩි පිරිසක් ජයග්‍රාහකයින් ලෙස තෝරා ගන්න එකයි. බොහෝ විට 100,000කට ආසන්න පිරිසක්. ඊටත් වඩා වැඩි වෙන්නත් පුළුවන්.

දැන් තව අවුලක් ඇති වෙනවා. 50,000 ඉක්මවන පිරිසක් අවශ්‍ය හැම දෙයක්ම ඉටු කළොත්?

එහෙම වෙන්න ඉඩක් නැහැ. නිකුත් කළ වීසා ප්‍රමාණය පණස් දහසට ආසන්න වෙද්දී තානාපති කාර්යාල විසින් වීසා දෙන එක නවත්තනවා. ඒ නිසා, ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය දිනලා අර උඩින් සඳහන් හැම දෙයක්ම සම්පූර්ණ කරන්න බලාගෙන හිටියත් එහෙම ඉන්න හැම දෙනෙක්ටම අවස්ථාව ලැබෙන්නේ නැහැ. 2008-2018 කාලයේ ග්‍රීන්කාඩ් දිනපු ලාංකිකයින් 8,917 දෙනෙකුගෙන් ඇමරිකාවට යන්න වීසා ලැබිලා තියෙන්නේ 3,584 දෙනෙකුට පමණයි. මේ ප්‍රමාණය 40%ක් වගේ පෙනුනත් ඇත්තටම ඊටත් අඩුයි. මොකද  ග්‍රීන්කාඩ් ජයග්‍රාහකයින්ගේ පවුලේ අයට දෙන වීසා ප්‍රමාණයත් ඔය 3,584ට ඇතුළත්. ඒ නිසා, ඇත්තටම වීසා ලැබුණු ග්‍රීන්කාඩ් ජයග්‍රාහකයින් ප්‍රමාණය 20%ක් තරම් අඩු වෙන්න පුළුවන්. ඉතිරි 80%ටම වීසා ලැබී නැහැ. එක්කෝ ඉහත කාරණා වල අඩුවක් නිසා සම්මුඛ පරීක්ෂණය අසමත් වෙලා. නැත්නම් සම්මුඛ පරීක්ෂණය සඳහා අවස්ථාවක් හෝ හිමි වී නැහැ.

ජයග්‍රාහකයින් අතර ග්‍රීන්කාඩ් හරහා වීසා ලැබෙන ක්‍රියාවලිය ගැන හොඳින් දන්නා ටික දෙනෙක් ඉන්නවා. වීසා ලබා ගැනීම එක පැත්තකින් කාලය එක්ක කරන තරඟයක් බවත්, අනෙක් පැත්තෙන් අනෙක් ජයග්‍රාහකයින් එක්ක කරන තරඟයක් බවත් ඔවුන් දන්නවා. අනෙක් අයගේ වීසා ප්‍රතික්ෂේප වන තරමට තමන්ට වීසා ලැබෙන්න තිබෙන ඉඩකඩ ඉහළ යනවා. අනෙක් අයව අධෛර්යමත් කළ තරමට ඔවුන් අවශ්‍ය කටයුතු කඩිමුඩියේ කර ගන්න එක පරක්කු කරන්න පුළුවන්.

ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය ජයග්‍රහණය කළාට පස්සේ සම්මුඛ පරීක්ෂණ සඳහා යන්න ලැබෙන්නේ තෝරා ගත් අනුපිළිවෙලකටයි. ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයි ජයග්‍රහණයත් එක්කම මේ අනුපිළිවෙලද අහඹු ලෙස තීරණය කෙරෙනවා. ලැයිස්තුවේ අනුපිළිවෙල අනුව උඩින්ම ඉන්න අයට සම්මුඛ පරීක්ෂණ සඳහා මුලින්ම අවස්ථාව ලැබෙනවා. පහළින්ම ඉන්න අයට බොහෝ විට ඒ අවස්ථාව ලැබෙන්නේම නැහැ. මැද හරියේ ඉන්න කෙනෙක්ට අවස්ථාව ලැබෙනවාද කියන එක තීරණය වෙන්නේ තමන්ට වඩා කලින් සම්මුඛ පරීක්ෂණ අවස්ථාව හිමි වන අයට වීසා ලබා දීම ප්‍රතික්ෂේප වීම මතයි.

කලින් යන එක් අයෙකුගේ වීසා ප්‍රතික්ෂේප වීම ලැයිස්තුවේ පිටුපසින් ඉන්න කෙනෙක්ගේ අනාගත ජීවිතයම වෙනස් කරනවා. ඒ බව දන්නා කවුරු හෝ කෙනෙක් රට ගිය ඇත්තෝ වගේ කතාවක් ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයි ප්‍රතිඵල එන කාලයට මුදල් ගෙවා ප්‍රචාරය කළා වුවත් එය තමන්ගේ වාසිය පිණිස ගන්නා සදාචාරත්මකව හරි හෝ වැරදි තාර්කික ක්‍රියාමාර්ගයක් මිසක් සරල කුහකකමක් නෙමෙයි.

(Image: https://cz.usembassy.gov/diversity-visa-lottery-registration-period-starts-october-3/)

ජෝජ් ෆ්ලොයිඩ් හා ගොනා කෝවිලේ රාජා

තිස්හතේවත්ත ජයසුමනාරාම මාවත රත්මලාන ලිපිනයේ පදිංචිව සිටි රාජා විමලධර්ම නොහොත් ‘‘ගොනා කෝවිලේ රාජා" නැමැති 50 හැවිරිදි පුද්ගලයෙක් පෙරේදා (ජූනි 7) මිය ගොස් තිබෙනවා. මාධ්‍ය වාර්තා අනුව ඔහු "පොලිස් නිලධාරීන් තිදෙනෙකුද ආරක්ෂාවට යොදවා සිටියදී ඇඳීරි නීතිය මැද පසුගිය 29 වැනිදා අලුයම රත්මලාන සොයිසාපුර ආපන ශාලාවකට වෙඩි ප‍්‍රහාරයක් එල්ල කර පලාගිය කල්ලියේ ප‍්‍රධාන සැකකරුවෙක්". රාජා විමලධර්ම මිය ගොස් ඇත්තේ පොලීසිය විසින් ඔහුව අත් අඩංගුවට ගැනීමට සැරසෙද්දී සිදු වූවේයැයි පොලීසිය විසින් කියන වෙඩි හුවමාරුවකදී වෙඩි වැදීමෙන්.

පොලීසියට සැකකරුවෙකුව මරා දමන්න කිසිදු අයිතියක් නැහැ. පොලීසිය විසින් කළ යුත්තේ සැකකරුවෙකුව අත්අඩංගුවට ගෙන අධිකරණය වෙත ඉදිරිපත් කිරීමයි. සැකකරු වරදකරුවෙකු බව සාධාරණ සැකයකින් තොරව ඔප්පු වී ඇත්නම් දඬුවම් දීම අධිකරණයේ කටයුත්තක්. නීති පොතේ තිබුණත් ලංකාවේ රජය විසින් මරණ දඬුවම ලබා නොදෙන නිසා වරද කුමක් වුවත් මේ දඬුවම අනිවාර්යයෙන්ම මරණ දඬුවමට වඩා අඩු එකක්.

ලංකාවේ නීතිය හා සාමය රැකීමේ ක්‍රියාවලිය තුළ සැකකරුවෙකු පොලිස් වෙඩි පහරින් මිය ගොස් තිබෙනවා. පොලීසියට සැකකරුවෙකු මරා දැමිය නොහැකි නිසා පොලීසිය බලය අපහරණය කළේ නැත්නම් මෙය සලකන්න වෙන්නේ ආත්මාරක්ෂාව තකා කළ දෙයක් හෝ අත්වැරදීමක් ලෙසයි. ලංකාවේ පොලිස් නිලධාරීන්  විසින් අත් අඩංගුවට ගැනීමට යාමේදී මේ විදිහට වරින් වර මිනිස්සු මැරෙනවා. වසරකට මැරෙන ප්‍රමාණය මම හරියටම දන්නේ නැහැ.

ඇමරිකාවේ පොලිස් නිලධාරීන්  විසින් අත් අඩංගුවට ගැනීමට යාමේදී වසරකට මිනිසුන් දහසක් පමණ මැරෙනවා. ජෝජ් ෆ්ලොයිඩ් එසේ මිය ගිය එක් පුද්ගලයෙක්. එය අදාළ පොලිස් නිලධාරියා විසින් සීමාව ඉක්මවා යමින් කළ බලය අපහරණය කිරීමක් බව මේ වන විට පැහැදිලි වී තිබෙනවා. ඒ වීඩියෝ සාක්ෂි තිබෙන නිසා. එහෙත්, පොලීසිය කියන කතාව පමණක් බැලුවොත් එවැන්නක් පෙනෙන්නේ නැහැ.

රාජා විමලධර්ම මිය ගිය ආකාරය කිසිවෙකු විසින් වීඩියෝ කර නැහැ. ඒ නිසා, ජෝජ් ෆ්ලොයිඩ් සිද්ධියේදී මෙන් රාජා විමලධර්ම සිද්ධියේදීද පොලීසිය විසින් බලය අපහරණය කළාද කියා අපට දැන ගන්න විදිහක් නැහැ. ඇත්ත වුනත් බොරු වුනත් පොලීසිය කියන කතාව පිළිගන්න වෙනවා. රාජා විමලධර්මගේ මරණය සිදු වූ ආකාරය ගැන කිසිවකු විරෝධය පළ කර ඇති බවක් පෙනෙන්න නැහැ.

ජෝජ් ෆ්ලොයිඩ්ගේ මරණය සිදු වූ ආකාරය පිළිබඳව ඇමරිකාවේ විශාල විරෝධයක් ඇති වුණා. එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස මේ වන විට මිනියාපොලිස් පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුව මුළුමනින්ම විසුරුවා හැර තිබෙනවා. නැවත අළුතෙන් පොලීසියක් පිහිටුවන බවක් කියැවී නැහැ.

කලින් ලියා ඇති පරිදි මිනියාපොලිස් පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුව කියා කියන්නේ මිනියාපොලිස් නගරයේ ක්‍රියාත්මක එක් ස්වාධීන පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුවක්. එය "ඇමරිකානු පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුවක" කොටසක් නෙමෙයි. පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුව පිහිටුවා තිබෙන්නේ නගරයේ වැසියන්ට එවැන්නක් අවශ්‍ය වූ නිසා. ඒ වෙනුවෙන් පිරිවැය දරන්නට ඔවුන් සූදානම්ව සිටි නිසා. දැන් ඔවුන් පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුවක් එපා කියන නිසා එය විසුරුවා හැර තිබෙනවා. එහි සේවය කළ නිලධාරීන්ට දැන් රැකියා නැහැ.

මිනියාපොලිස් නගරයේ වැසියන්ට පොලීසියක් අවශ්‍ය වී තිබුණේ ජෝජ් ෆ්ලොයිඩ් වැනි මිනිස්සු නගරයේ ඉන්න නිසා. දැන් රැකියා අහිමිව සිටින මිනියාපොලිස් පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුවේ නිලධාරීන්ගේ වෘත්තීය සමිතියේ සභාපති විසින් හඳුන්වා ඇති පරිදි ජෝජ් ෆ්ලොයිඩ් "භයානක අපරාධකරුවෙක්".

අධිකරණ වාර්තා අනුව ජෝජ් ෆ්ලොයිඩ් හොරකම්, මත්ද්‍රව්‍ය ළඟ තබා ගැනීම, ආයුධ පෙන්නා මංකොල්ලකෑම, බලහත්කාරයෙන් ගෙවල් වලට ඇතුළු වීම ඇතුළු වැරදි සඳහා අවම වශයෙන් පස් වරක් සිර දඬුවම් ලැබූ අයෙක්. තනිව සිටි කාන්තාවකගේ නිවසට ඇතුළු වී ඇගේ බඩට පිස්තෝලයක් තබා ඇගේ ජංගම දුරකථනය හා කණකර පැහැර ගත් පුද්ගලයෙක්. මේ කිසිවක් සැක කරන දේවල් නෙමෙයි. අධිකරණයේ ඔප්පු වූ හෝ ජෝජ් ෆ්ලොයිඩ් විසින්ම අධිකරණය හමුවේ පිළිගෙන තිබෙන දේවල්.

මිනිසුන්ට පොලීසියක් අවශ්‍ය වන්නේ මහ්මුද් අබුමයියාලේගේ කඩේ වැඩ කළ බාලවයස්කාර දරුවා මෙන් බොහෝ දෙනෙකුට ජෝජ් ෆ්ලොයිඩ් වැනි අපරාධකරුවන්ගෙන් තනිව බේරෙන්න අමාරු නිසයි. පොලීසිය නඩත්තු කිරීම වෙනුවෙන් ඔවුන් මිලක් ගෙවන්නේ ඒ නිසයි.

එහෙත්, මේ කිසිවක් ජෝජ් ෆ්ලොයිඩ්ව පොලිස් අත් අඩංගුවේදී මිය ගිය ආකාරය සාධාරණීකරණය කරන්නේ නැහැ. සැකකරුවෙකු වීම හෝ පෙර වැරදි තිබීම හේතුවෙන් පොලිස් නිලධාරියෙකු අතින් සිදු වන මරණයක් සාධාරණීකරණය කළ නොහැකියි. මිනියාපොලිස් නගරයේ වැසියන් පොලිසියට එරෙහිව විරෝධතා දක්වා තිබෙන්නේත්, නගරාධිපතිවරයා විසින් මුළු පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුවම විසුරුවා හැර තිබෙන්නේත් ඒ නිසයි. නගරයේ අපරාධ වැඩි වී නගර වැසියන් නැවතත් පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුවක් ඉල්ලා සිටියහොත් එයත් සිදු වෙයි. ඇමරිකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කියන්නේ ඒ වගේ එකක්.

සමහර විට ජෝජ් ෆ්ලොයිඩ්ට වගේම රාජා විමලධර්මටත් පෙර වැරදි ඇති. ඔහු කී වරක් සිරගත වී තිබෙන කෙනෙක්ද කියා මම දන්නේ නැහැ. සැකකරුවෙක් පමණක්ද කියා දන්නෙත් නැහැ. ඒ මොකක් වුනත් ඔහුට දඬුවම් හිමි විය යුත්තේ නිසි ක්‍රමවේදයකට අනුවයි. පොලීසියට සැකකරුවෙකු වෙඩි තබා මරා දමන්න බැහැ. පොලීසිය කියන විදිහට සිදු වුනේ නොවැලැක්විය හැකි දෙයක් හෝ අත්වැරදීමක් වෙන්න පුළුවන්.

රාජා විමලධර්මගේ මරණය ලංකාවේ කාටවත් ප්‍රශ්නයක් වී නැහැ. නමුත්, ජෝජ් ෆ්ලොයිඩ්ගේ මරණය ගැන විරෝධය පළ කරමින් පෙරටුගාමී පක්ෂය විසින් උද්ඝෝෂණයක් පවත්වලා. එහි ප්‍රශ්නයක් නැහැ. උද්ඝෝෂණ පැවැත්විය යුත්තේ මොන වගේ අවස්ථා වලදීද කියා තීරණය කරන එක එම පක්ෂයේ සාමාජිකයින්ගේ අයිතියක්.

කොහොම වුනත් ජෝජ් ෆ්ලොයිඩ්ගේ මරණය ගැන විරෝධය පළ කළ ඇමරිකානුවන්ට මෙන් මිනියාපොලිස් නගරාධිපතිගේ හා පොලිස් ප්‍රධානියාගේ රාජ්‍ය ත්‍රස්තවාදය ගැන පුළුල් අවබෝධයක් සහිතව පාරට බැහැපු පෙරටුගාමී පක්ෂයට උද්ඝෝෂණය දිගටම කරගෙන යන්න ඉඩ ලැබී නැහැ. පොලීසිය කට්ටිය කුදලාගෙන ගිහින්. පහුගිය දවස් වල ඇමරිකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වෙනුවෙන් කැප වී හිටපු, උද්ඝෝෂකයින් අතර සිට හොරකම් කළ අය පොලීසියෙන් වලක්වන විට පවා ඒ ගැන කණගාටු වුනු, ලංකාවේ ගොඩක් අයට ඒකත් ප්‍රශ්නයක් නෙමෙයි.

ඇමරිකාව හරිම වාසනාවන්ත රටක් කියා කියන්නේ ඒකයි. ඇමරිකාවේ මොකක් හරි වැරැද්දක් වෙන කොට වැරැද්ද හදන්න ඇමරිකානුවන් මැදිහත් වෙනවා. එයට අවස්ථාවත් ලැබෙනවා. වැරැද්දත් හැදෙනවා. ඒ වගේම, ඇමරිකාවේ මොකක් හරි වැරැද්දක් වෙන කොට වැරැද්ද හදන්න ලංකාවේ අයත් උදවු කරනවා. ඇමරිකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වෙනුවෙන් ලෝකයම පෙනී සිටිනවා. කොයි තරම් වාසනාවන්ත රටක්ද?

ලංකාවේ වෙන දේවල් ගැන කතා කරන්න ලංකාවේ මිනිස්සුත් නෑ. වෙන රටවල ඉන්න අය මැදිහත් වෙනවට කැමතිත් නැහැ. ඔහොම යං.

රට ගිය ඇත්තෝ (සිවුවන කොටස)

රට ගිය ඇත්තෝ කතාවේ මූලික ආකෘතිය, චරිත හා සිද්ධි ගැන අපි කලින් කොටස් වලින් කතා කළා. කතාවේ සඳහන් ගොඩක් දේවල් තනි තනිව ගත්තොත් වෙන්න පුළුවන් දේවල්. නමුත්, සමස්තයක් විදිහට ගත්තොත් මේ කතාව සත්‍යයෙන් බොහෝ දුරස් කතාවක්. ඒ කියන්නේ කතාවේ සඳහන් හැම දෙයක්ම එක පෙළට ඒ ආකාරයටම සිදු වෙන එක සිදු විය නොහැකි තරම් ඉතාම අඩු සම්භාවිතාවක් තියෙන දෙයක්.

කතාවේ තිබෙන තාක්ෂණික වැරදි හැම එකක්ම කතාවේ මූලික ආකෘතියට හානිකර නැහැ. සමන් ජයසිංහගේ වීසා බලපත්‍රය අවුරුදු පහකට වලංගු වෙන්න පුළුවන් කමක් නැතත් ඒ කොටස වෙනස් කළත් කතාව ගලාගෙන යනවා. ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයි ක්‍රමය පටන් ගත්තේ 1995 සිට වුවත්, අපිට කතාව ඇතුළේ මේ කාලය තව අවුරුදු දහයක් පස්සට ගෙනි යන්න පුළුවන්. එවිට කතාව ඓතිහාසික සන්දර්භයේ ස්ථානගත කරන්න බැරි වෙනවා තමයි. ඒක අවුලක්. නමුත්, ඒ අවුල පැත්තකින් තියලා චරිත වෙත එබී බලන්න බැරි කමක් නැහැ. නමුත්, කතාවේ චරිත හා සිද්ධි අතර සංගත බවක් නැති වුණාම කතාවේ ආකෘතියම බිඳ වැටෙනවා. මොකද කතාවේ හරය තියෙන්නේ සපරමාදු පවුලේ සාමාජිකයින් අතර අන්තර්ක්‍රියා ඇතුලෙ නිසා.

රචකයා විසින් කරලා තියෙන්නේ තනි තනිව සිදු විය හැකි සිද්ධි ගණනාවක් එකතු කරලා මනඃකල්පිත කතාවක් ගොඩ නගන එක. මේ වගේ මනඃකල්පිත කතාවක් සිදු විය හැකි දෙයක් බව පෙන්වන්න කතාවේ අමුද්‍රව්‍ය වන තනි සිද්ධි තනි තනිව සිදු විය හැකි දේ වීම ප්‍රමාණවත් නැහැ. ඒ තනි සිද්ධි අතර සම්බන්ධය විශ්වාසනීය ලෙස ගොඩ නගන්න ඕනෑ.

ගොඩක් ප්‍රබන්ධ වල ඔය වැඩේ වෙනවා. ප්‍රබන්ධය කියෙවුවට පස්සේ මේක සැබෑ ලෝකයේ කවදාවත් ඔය විදිහට වෙන්න බැරි දෙයක් කියලා අපට තේරෙනවා. නමුත්, කතාවේ හැම හුදෙකලා සිද්ධියක්ම විය හැකි දේවල් නිසාත්, ඒ හුදෙකලා සිද්ධි විශ්වාසනීය ලෙස සම්බන්ධ කරලා තිබෙන නිසාත් අපිට මේ වගේ ප්‍රබන්ධයක් කවදාවත් වෙන්න බැරි දෙයක් කියලා ප්‍රතික්ෂේප කරන්න බැහැ. හොඳ ප්‍රබන්ධයක මූලික ලක්ෂණය ඒකයි.

ලේඛකයා විසින් කතාව එය ගලා යන ඓතිහාසික සන්දර්භය ඇතුළේ නිවැරදිව ස්ථානගත කර ඇත්නම් මේ විශ්වාසය වඩාත් තහවුරු වෙනවා. විශේෂයෙන්ම ඓතිහාසික සන්දර්භය ගැන දැනුමක් තිබෙන පාඨකයින්ට එය බලපානවා. එහෙම නැතත් විශාල අවුලක් නැහැ.

රට ගිය ඇත්තෝ කතාවේ ඓතිහාසික සන්දර්භය නිවැරදි නැති වීමට අමතරව තනි සිද්ධි අතර විශ්වාසනීය ලෙස සම්බන්ධයක් ගොඩ නගලා නැහැ. ඒ කියන්නේ මේ කතාව අඩු වශයෙන් ප්‍රබන්ධයක් ලෙස වුවත් විශ්වාසනීය එකක් නෙමෙයි. ඒ නිසා, කතාව කතාවක් විදිහට වුවත් අසාර්ථකයි. අසංගතයි.

බාල දුව ඇමරිකාවට එන කොටස අවුරුදු පහයි. ඔය වගේ වයසක ඇමරිකාවට එන සංක්‍රමණික පවුල් වල දරුවන් බොහෝ විට පන්තියක් පහු කර පාසැල් යන බව වැනි දේ අමතක කළත් පාසැල් අධ්‍යාපනය අවසන් කරන්න අවුරුදු දොළහක් යනවා. ප්‍රථම උපාධියට හා පශ්චාත් උපාධියට අවම වශයෙන් අවුරුදු පහක් යනවා. කෙළින්ම කියා නැතත් රචකයා කියන්න හදන්නේ අධ්‍යාපනය අවසන් කිරීමෙන් පසුව දුවලා විවාහ වූ බව කියලයි පෙනෙන්නේ. එහෙත්, කතාවේ තොරතුරු අනුව පොඩි දුව අඩු වයසකින් ගර්භණී වෙලා. එය ලේඛකයාට කියන්න අවශ්‍ය වූ කරුණක් කියා හිතන්න අමාරුයි.

කතාව අන්තිමේ පද්මිණී ගෙදරක දරුවෙක් බලා ගන්නවා. රචකයා පෙන්නන්න හදන්නේ මැද පෙරදිග ගෘහ සේවිකා රැකියාවක් වගේ තත්ත්වයක්. ඇමරිකාවේ ඒ ආකෘතියේ ගෘහ සේවිකාවන් නැහැ. දරුවන් බලා ගැනීම නියමිත කාලය තුළ කරලා හවසට ගෙදර එන වෘත්තීය රැකියාවක්. පද්මිණී කාලයක් මොන්ටිසෝරියක රැකියාවක් කළ කෙනෙක්. ඇමරිකාවේ වඩා ප්‍රචලිත වචනය පෙර පාසැල් කියන එකයි. මොන්ටිසෝරි කියා කියන්නේ පෙර පාසැල් වල උගන්වන එක් ආකෘතියක්. ගොඩක් වෙලාවට පෙර පාසැල් හා දිවා සුරැකුම් මධ්‍යස්ථාන එකටයි යන්නේ. පද්මිණී මේ වගේ තැනක වැඩ කළානම් ඇයට සේවා පළපුරුද්දක් තිබෙනවා. "බේබි සිටින් කරල පළපුරුද්ද තියෙනව කියල" දුවගෙන් සහතිකයක් ගන්න දෙයක් නැහැ. එහෙම සහතිකයක් කවුරුවත් ගණන් ගන්නෙත් නැහැ. ඔය වගේ විශ්වාසනීය නොවන කරුණු ගණනාවක් මේ කතාවේ මූලික ආකෘතිය ඇතුළෙම තිබෙනවා.

කතාවේ කරුණු අනුව සිරිල් සපරමාදු ඇමරිකාවට එන්නේ අවුරුදු 43ක් පමණ වයසක සිටියදී. ඒ වන විට ඔහු ලංකාවේ වැදගත් රැකියාවක් කරන කෙනෙක්. ඔහුගේ බිරිඳත් රැකියාවක් කරනවා. මේ රැකියා විශ්‍රාම වැටුප් හිමි ස්ථිර රැකියා. ඒ හැම දෙයක්ම දාලා ඇමරිකාවට එන එක විශාල අවදානමක් බව ඔහුට නොතේරෙන්න හේතුවක් නැහැ. ඇමරිකාවට ඇවිත් ගෑස් ස්ටේෂන් එකක රැකියාව කරලා ඔහුට කෙසේවත් තමන්ට ලංකාවේදී තිබුණු ජීවන තත්ත්වය පවත්වා ගන්න බැහැ.

ඇමරිකාවට ලාංකිකයින් සංක්‍රමණය වන ක්‍රම ගණනාවක් තිබෙනවා. සමන් ජයසිංහ මෙන් සංචාරක වීසා වලින් ඇවිත් ගල් වෙන එක එක ක්‍රමයක්. දැන්නම් එහෙම එන කෙනෙකුට ගොඩ යා හැකි කිසිම ක්‍රමයක් නැහැ. සමන් ජයසිංහගේ තත්ත්වය ඇත්ත තත්ත්වයට වඩා ගොඩක් හොඳ තත්ත්වයක්. එහෙම එන එක ගැනනම් කතා කරන එකෙත් තේරුමක් නැහැ. මගේ අදහස එහෙම එන එක දැන්නම් සිදු නොවන තරම් කියලයි. කලින් ඔය විදිහට ආපු ගොඩක් අයත් මේ වෙද්දී ආපසු ලංකාවට ගිහින් හෝ යන්න වෙලා.

තවත් ක්‍රමයක් වෙන්නේ කෙළින්ම රැකියාවක් සඳහා එන එක. මේ අවස්ථාව බොහෝ දෙනෙකුට ලැබෙන එකක් නෙමෙයි. තොරතුරු තාක්ෂණය හා සෞඛ්‍යය වගේ සීමිත ක්ෂේත්‍ර කිහිපයක සීමිත පිරිසක් මේ විදිහට ඇවිත් ඉන්නවා. එවැනි අය ඇමරිකානු ශ්‍රම වෙළඳපොළේ තරඟ කළ හැකි අයයි. ඔවුන්ගේ ආදායම් මට්ටම වගේම ජීවන තත්වයත් ඉතා හොඳයි.

ඇමරිකානු පුරවැසියෙකු සමඟ විවාහ වී පැමිණීම තවත් ක්‍රමයක්. මෙයත් සුලභ ක්‍රමයක් නෙමෙයි. මේ විදිහට පැමිණෙන කෙනෙක්ට රටට එන කොටම සුරක්ෂිතතා දැලක් තිබෙනවා. ඒ නිසා, අනෙක් ක්‍රම වලට එන සංක්‍රමිකයින් මුහුණ දෙන ප්‍රශ්න වලට මුහුණ දෙන්න වෙන්නේ නැහැ.

ලංකාවේ සිට ඇමරිකාවට එන බොහෝ දෙනෙක් එන්නේ ඉතිරි ක්‍රම දෙකෙන් එකකින්. අධ්‍යාපනය සඳහා මුලින්ම පැමිණ ඇමරිකාවේ නැවතීම හෝ ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය දිනා පැමිණීම. ඇමරිකාවේදී අහම්බෙන් හමු වෙන ලාංකිකයින් බොහෝ දෙනෙක් ඔය ක්‍රම දෙකෙන් එකකට ආපු අයයි.

ලංකාවේ සිට ඇමරිකාවට අධ්‍යාපනය සඳහා එන අය කොටස් දෙකකට බෙදන්න පුළුවන්. පළමු කොටස ලංකාවේ සරසවියකින් ප්‍රථම උපාධිය ලබා ගැනීමෙන් පසුව ශිෂ්‍යත්වයක් ලබා පශ්චාත් උපාධියක් හදාරන්න එන අය. මේ විදිහට එන්නේ ලංකාවේ සරසවි වල උඩම ස්ථරයේ ඉන්න ඉතාම දක්ෂ අය කියා කියන්න පුළුවන්. දෙවැනි කොටස මුදල් ගෙවා තමන්ගේ දරුවන්ට ඇමරිකාවේ අධ්‍යාපනය හදාරන්න අවස්ථාව ලබා දිය හැකි අයගේ දරුවන්. මේ සඳහා වැය වන මුදල වෙනත් බොහෝ බටහිර රටවලට සාපේක්ෂව වුවත් විශාල මුදලක්. ඉතා කලාතුරකින් දක්ෂකම මත ප්‍රථම උපාධිය හදාරන්න එන සිසුවෙක් වුනත් ඉන්න පුළුවන්. ඒ වගේම, මුදල් ගෙවා එන සිසුන් බොහෝ දෙනෙක්ද මුදල් බලයෙන්ම එන අය නෙමෙයි. බොහෝ විට ලංකාවේ සරසවියකට යන්න වුවත් සුදුසුකම් තිබෙන අය.

ඇමරිකාවට අධ්‍යාපනය සඳහා එන අයට ඇතැම් සීමා වලට යටත්ව මිස රැකියා කරන්න බැහැ. එහෙත්, ඇමරිකාවේ උපාධියක් හදාරන අයෙකුට බොහෝ විට උපාධිය ලබා ගැනීමෙන් පසුව තමන්ගේ කුසලතා මත ඇමරිකාවේ රැකියාවක් හොයා ගන්න පුළුවන්. ඉන් පසුව, රැකියාව සඳහා බඳවා ගන්නා සමාගමේ උදවුවෙන් රැකියා කිරීමේ අවසරය ලබා ගන්නත් පුළුවන්. කාලයක් යද්දී තමන්ගේ කුසලතා මත පදනම්ව ස්ථිර පදිංචිය හෙවත් ග්‍රීන්කාඩ් එක ලබා ගන්නත් පුළුවන්.

ඇමරිකාවට අධ්‍යාපනය සඳහා එන හැම දෙනෙක්ම ඇමරිකාවේ නවතින්නේ නැහැ. පශ්චාත් උපාධියක් ලබාගෙන ආපසු යන කෙනෙකුට ලංකාවේ සරසවියක හෝ වෙනත් තැනක රැකියාවක් හොයා ගන්න අමාරු නැහැ. මුදල් ගෙවා ඉගෙන ගන්න එන කෙනෙක් කියන්නේත් ලංකාවේ ව්‍යාපාර හෝ වත්කම් ඇති කෙනෙක්. ඒ නිසා, ඔය කොයි ක්‍රමයට ආවත් යමෙක් ඇමරිකාවේ නවතින්නේ එහි අවදානමක් නැත්නම් පමණයි. මේ වගේ කෙනෙක් බොහෝ විට අධ්‍යාපනය අවසන් කර ජීවිතය පටන් ගන්නේම හොඳ රැකියාවකින්. ඉන් පසුව, ජීවන තත්ත්වය පහළට වැටෙන එක සාමාන්‍ය තත්ත්වයක් නෙමෙයි.

ඇමරිකාවට බොහෝ දෙනෙක් නීත්‍යානුකූල ලෙස පැමිණෙන අනෙක් ප්‍රධාන ක්‍රමය ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයියයි. සෑම වසරකදීම ලාංකිකයින් සිය ගණනක් මේ ක්‍රමයට ඇමරිකාවට එනවා. අධ්‍යාපනය සඳහා පැමිණ නවතින හා කෙළින්ම රැකියා සඳහා පැමිණෙන අයට රැකියාව හා ආදායම පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක් නැතත් ග්‍රීන්කාඩ් එක ගන්න කට්ටක් කන්න වෙනවා. ඒ සඳහා කාලයක් ගත වෙනවා. බොහෝ විට සැලකිය යුතු මුදලක් නීතිඥ ගාස්තු ලෙස ගෙවන්නත් වෙනවා. මේ තත්ත්වයට සාපේක්ෂව ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය දිනා ඇමරිකාවට එන කෙනෙක් රටට ගොඩ බහින්නේම ග්‍රීන්කාඩ් එක අතේ අරගෙනයි. (ග්‍රීන්කාඩ් එක ලෙස හඳුන්වන ප්ලාස්ටික් කාඩ් එක අතට ලැබෙන්නනම් ඇවිත් මාසයක් විතර යන්න පුළුවන්.)

හැබැයි අවුලකට තිබෙන්නේ ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය දිනා ඇමරිකාවට එන කෙනෙකුට ලොතරැයිය නිසා හිමි වෙන්නේ ඇමරිකාවේ ජීවත්වීම සඳහා පැමිණීමේ අවස්ථාව පමණයි. එතැනින් එහාට තමන්ගේ ජීවිතය හා අදාළ කටයුතු සැලසුම් කර ගැනීම එන පුද්ගලයාගේ වැඩක්. ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය නිසා රැකියා කිරීමේ අවසරය මිසක් රැකියාවක් ලැබෙන්නේ නැහැ. වෙළඳපොළේ තරඟ කර රැකියාවක් සොයා ගත යුතුයි.

ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය දිනා වීසා ලබා ගැනීමට අවශ්‍ය අවම අධ්‍යාපන සුදුසුකම අපොස (උපෙ) මට්ටමයි. මේ සුදුසුකම පමණක් තිබෙන කෙනෙක් ලංකාවේ ශ්‍රම වෙළඳපොළේදී මුහුණ දෙන රැකියා තරඟයට ඇමරිකාවේදීත් මුහුණ දෙන්න වෙනවා. බොහෝ විට ඊට වඩා වැඩි තරඟයකට. අපහසුවක් නැතිව ආපු ගමන් සොයා ගත හැක්කේ ගෑස් ස්ටේෂන් මට්ටමේ රැකියා තමයි.

අවම අධ්‍යාපන සුදුසුකම අපොස (උපෙ) වුවත් ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය දිනා ලංකාවෙන් ඇමරිකාවට එන අය අතරේ ඉහළ අධ්‍යාපන සුදුසුකම් තිබෙන අය ඉන්නවා. එහෙත්, ඇමරිකාවේ අධ්‍යාපන සුදුසුකම් වලට ලැබෙන සැලකිල්ල ලංකාවේ අධ්‍යාපන සුදුසුකම් වලට ලැබෙන්නේ නැහැ. ඒ නිසා, ඉහළ අධ්‍යාපන සුදුසුකම් ඇති අයෙකුට වුවත් මුලින්ම ගැලපෙන රැකියාවක් හොයා ගන්න එක අසීරු වැඩක්. තමන්ගේම ක්ෂේත්‍රයේ පහළ මට්ටමේ රැකියාවකින් පටන් ගත්තොත් ඉහළට යන්න අවස්ථාව වැඩියි. එහෙත්, ගෑස් ස්ටේෂන් මට්ටමේ අදාළ නැති රැකියාවකට ගියොත් එතැනම හිර වෙන්න පුළුවන්. ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය දිනා ඇමරිකාවට එන කොට තමන්ගේ අනාගතය ගැන මොකක් හෝ සැලසුමක් තිබිය යුතුයි.

ලංකාවේදී උපාධියක් ලබා නැති, වයස අඩු කෙනෙකුට තිබෙන එක් අවස්ථාවක් වන්නේ ඇමරිකාවට පැමිණීමෙන් පසුව උපාධියක් හැදෑරීමේ අවස්ථාව හිමි වීමයි. අවස්ථාව කියා කියන්නේ නොමිලේ කියන එක නෙමෙයි. ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය දිනා ඇමරිකාවට එන ගොඩක් අය ආවට පස්සේ මේ විදිහට කිසියම් අධ්‍යාපන සුදුසුකමක් උපයාගෙන පසුව හොඳ රැකියාවකට යනවා.

කොහොම වුනත් ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය දිනා ඇමරිකාවට එන එකේ විශාල අවදානමක් තිබෙනවා. සමහර අය මුල් කාලයේ ඇමරිකාවයි ලංකාවයි දෙකම බැලන්ස් කරන්න හදනවා. අන්තිමේ ග්‍රීන්කාඩ් එක අත ඇරලා ලංකාවට යනවා. ඇමරිකාවට ආපු එකෙන් වැඩක් ගන්නනම් අවදානමත් ගන්න වෙනවා.

හරියට සැලසුම් කළානම් ඇමරිකාවට ආවට පස්සේ සිරිල් සපරමාදු පවුලට ගොඩ යන්න තිබුණා. අපි සිරිල් සපරමාදුගේ පරණ මහ බැංකු රස්සාව, අධ්‍යාපන සුදුසුකම් ආදී සියල්ල පැත්තකින් තියමු. මේ පවුලට ගොඩ යන්න අවශ්‍යනම් පද්මිණීගේ දිවා සුරැකුම් රැකියාවෙන් වුවත් ගොඩ යන්න තිබුණා. මේ රැකියාව ලංකාවෙන් ඇමරිකාවට සංක්‍රමණය වන කාන්තා පාර්ශ්වයේ අය අතර ජනප්‍රිය රැකියාවක්. අවුරුද්දක් විතර කොහේ හෝ වැඩ කරලා අවශ්‍ය සුදුසුකම් සම්පූර්ණ කරගෙන බලපත්‍රය ලබා ගත්තානම් ගෙදරම දිවා සුරැකුම් මධ්‍යස්ථානයක් දමා ගන්න තිබුණා.

අපි හිතමු සිරිල් සපරමාදුට හොඳ රැකියාවක් හොයා ගන්න අවස්ථාවක් තිබුණේ නැහැ කියලා. ඔහුට ගෑස් ස්ටේෂන් එකක වැඩට යන්නේ නැතිව බැංකු හා මූල්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ පොඩි රැකියාවකට යන්න තිබුණා. පොඩි රැකියාවක් කියන්නේ අපේ බ්ලොග් එකේ ඇනෝ කෙනෙක් නිතරම දමන ප්‍රතිචාර වල අහන විදිහේ සුළු සේවක නැත්නම් පියන් රස්සාවක් නෙමෙයි.

ඇමරිකාවේ හන්දියකට ගියාම බැංකු හතරක් පහක් තියෙනවා. බැංකු ව්‍යාපාරය ගොඩක් තරඟකාරී එකක්. බැංකු රස්සාවක් හැම විටම ලංකාවේ වගේ පොෂ් රස්සාවක් නෙමෙයි. 2019දී බෑන්ක් ටෙලර් කෙනෙකුගේ මධ්‍යස්ථ වැටුප ඩොලර් 31,230ක් පමණයි. ලංකාවේ වාණිජ බැංකුවක බෑන්ක් එක්සෙකටිව් කියන රස්සාවම තමයි.

අවශ්‍ය කුසලතා අනුව බැලුවොත් ඔය රස්සාවත් ගෑස් ස්ටේෂන් රස්සාවක් මට්ටමේම එකක්. පොඩ්ඩක් උඩින් ඇති. හැබැයි ඔය වගේ රස්සාවක් කළානම් සිරිල් සපරමාදුට මානසික ආතතියක් නැතිව වඩා සතුටෙන් රස්සාව කරන්න තිබුණා. ගොඩක් වෙලාවට පුරප්පාඩුත් තිබෙනවා.

ඔයිට වඩා ආදායමක් හොයන්න අවශ්‍යනම් ණය එකතු කිරීමේ රස්සාවක් වගේ දෙයක් කරන්නත් තිබුණා. වැටුපට අමතරව කොමිස් මුදලක් හෝ පාරිතෝෂිකයක්ද ලැබෙන රැකියාවක්. ඔය වගේ රස්සාවක් කළානම් සම්බන්ධතා ගොඩ නගා ගැනීමෙන් පසුව තමන්ගේ අතීත සුදුසුකම් හා පළපුරුද්ද සමඟ ගැලපෙන හොඳ රස්සාවකට පහසුවෙන් යන්න තිබුණා. එහෙම නොකර සිරිල් සපරමාදු ගෑස් ස්ටේෂන් එකේම හිර වෙලා හිටියේ ඇයි?

මේ කතාවේ අවුල්ම තැන සපරමාදු ජෝඩුව පොඩි දුව ළඟට යන තැන. ඒ වෙද්දී සපරමාදු පවුල ඇමරිකාවට සංක්‍රමණය වෙලා අවුරුදු 20කට කිට්ටුයි. මේ වෙද්දී ඔවුන් සතුව ගෙයක් තිබුණේ නැද්ද? පොඩි දුව ළඟට යද්දී ඒ ගෙට කළේ මොකක්ද?

සපරමාදුලා අවුරුදු 20ක්ම කුලියට හිටියද? ඇමරිකාවේ එහෙම වෙන්න හේතුවක් නැහැ. බොහෝ ඇමරිකානුවන් නිවසක් මිල දී ගන්නේ නිවාස ණයක් අරගෙනයි. අවුරුදු 15-30 අතර කාලයකට නිවාස ණයක් ගන්න පුළුවන්. අවුරුදු 15කට ගත්තත් බොහෝ විට ගෙවන්න වෙන මාසික වාරිකය ඒ වගේම ගෙයක් කුලියට ගත්තොත් මාසයකට ගෙවන්න වෙන මුදලට වඩා වැඩි නැහැ. නගරය මැද්දෙන් බැරි වුනත් මිල අඩු උප නාගරික ප්‍රදේශයකින් ගෙයක් ගන්න අමාරු නැහැ. ඒ නිසා පුළුවන්කමක් තියෙද්දී ගෙයක් මිල දී නොගෙන කුලියට ඉන්නවා කියන්නේ ඇමරිකාවේ කවුරුවත් නොකරන මෝඩ වැඩක්.

ගෙයක් මිල දී ගන්න තිබෙන ප්‍රධානම බාධාව ඩවුන් පේමන්ට් එකක් ගෙවන්න මුදල් අතේ නැති වීම. ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය මත පදනම්ව වීසා ලබාගන්නනම් ඇමරිකාවට ඇවිත් වසරක් ජීවත් වෙන්න ප්‍රමාණවත් මුදලක් අතේ තිබෙන බව පෙන්වන්න ඕනෑ. පස් දෙනෙක් ඉන්න පවුලකට ඩොලර් 30,680ක්. ඩවුන් පේමන්ට් එකක් ගෙවන්න ඔය වගේ මුදලකින් කොටසක් ප්‍රමාණවත්. මහ බැංකුවේ කාලයක් වැඩ කරපු, ලංකාවේ ඉඩකඩම් විකුණලා මුදල් අරන් ආපු සපරමාදු පවුල සතුව ඩවුන් පේමන්ට් ගෙවන්න අවශ්‍ය මුදල නැති වෙන්න හේතුවක් නැහැ. අවුරුදු පහළොවකට හෝ විස්සකට ණයක් ගත්තනම් පොඩි දුවගේ ගෙදරට යන කාලය වෙද්දී ණය ගෙවලත් ඉවරයි. ගෙදර වටිනාකමත් කිහිප ගුණයකින් වැඩි වෙලා. සපරමාදු ජෝඩුව දුව ළඟට ගියේ ගේ විකුණලාද? නැත්නම් කුලියට දීලද?

මේ කාලය වෙද්දී සපරමාදු සමාජ සංරක්ෂණ දීමනා ලබා ගන්නවා. එසේ ලබා ගත්තේ සාමාන්‍ය විශ්‍රාමික වයසට කලින් වයස 62දීද? ඒ ඇයි? සිරිල් සපරමාදු හා පද්මිණී පොඩි දුව ළඟට ගියේ කර කර හිටපු රැකියා අත ඇරලද?

ඇමරිකාවේ සමාජ සංරක්ෂණ දීමනා ලබාගත හැකි සාමාන්‍ය වයස 66-67 අතර වයසක්. අවශ්‍යනම් 62 සිට ලබා ගන්න පුළුවන් වුනත් ලැබෙන මුදල සමානුපාතිකව අඩු වෙනවා. ඇමරිකානුවන් සාමාන්‍යයෙන් මේ වයස වන තුරු වැඩ කරනවා. සංක්‍රමණිකයින් මීටත් වඩා වැඩි කාලයක් මිස අඩු කාලයක් වැඩ කරන්නේ නැහැ. ලැබෙන මුදල තීරණය වෙන්නේ වැඩ කළ කාලය සහ ඉපැයූ ආදායම මතයි. කලින් විශ්‍රාම ගන්නේ සමාජ සංරක්ෂණ දීමනා වලට අමතරව විශ්‍රාම දිවිය සඳහා විශාල මුදලක් ඉතිරි කරගත් අයෙක්. එවැනි මුදලක් ඉතිරි කරගෙන නැත්නම් හැකි තාක් කාලයක් වැඩ කළ යුතුයි. ගෙවල් රස්සා අත හැර සපරමාදු ජෝඩුව පොඩි දුව ළඟට ගියේ ඇයි?

දෙමවුපියන් තමන්ගේ දරුවන්ගේ නිවසේ ස්ථිර පදිංචිය සඳහා යන එක ඇමරිකාවේ ක්‍රමය නෙමෙයි. අවුරුදු විස්සක් ඇමරිකාවේ ජීවත් වීමෙන් පසුව සපරමාදු ජෝඩුව එය නොදැන සිටින්න හේතුවක් නැහැ. දරුවන් වැඩිහිටියන් වූ පසු ඔවුන්ගේ ජීවිත වලට අනවශ්‍ය ලෙස මැදිහත් වීම හෝ ඔවුන්ට බරක් වීම දෙමවුපියන් විසින් නොකළ යුතු දෙයක්. සපරමාදු පවුලේ දරුවන් ඇමරිකානුවන් මිස ලාංකිකයින් නෙමෙයි.

මහ බැංකුවේ රස්සාව කළ සිරිල් සපරමාදුට ඇමරිකාවේ බැංකු ගිණුමක් නොතිබෙන්න හේතුවක් නැහැ. එහෙම තිබුණානම් සමාජ සංරක්ෂණ දීමනා එන්නේ බැංකු ගිණුමටයි. එම දීමනා නොලැබී ගිය ආකාරය පැහැදිලි නැහැ.

පුතා ලඟට යන කොටත් සිරිල් සපරමාදුට සමාජ සංරක්ෂණ දීමනා ලැබුණා විය යුතුයි. ඒ වගේම ඉතිරි කරගත් කිසියම් මුදලක්ද නොතිබෙන්න හේතුවක් නැහැ. පාරට නොවැටී නවතින්න තැනක් හොයා ගන්න පුළුවන්කමක් තිබුණේම නැද්ද? ඇමරිකාවේ රැකියාවක් කරන්න අවසරයක් නැති සමන් ජයසිංහට ඔය කාලයේම ගෑස් ස්ටේෂන් එකක රැකියාවක් හොයාගන්න පුළුවන් වුනානම් ඇමරිකානු පුරවැසියෙකු වන, ඔය රස්සාවම කාලයක් කරලා පළපුරුද්දක් තිබෙන, සිරිල් සපරමාදුට ඒ වගේ රස්සාවක් හොයා ගන්න බැරි වෙන්න විදිහක් නැහැ. සෞඛ්‍ය ප්‍රශ්න තිබුණානම් අර්ධකාලීනව හෝ වැඩ කරන්න තිබුණා. ඒ අතර බිරිඳට කතා කරලා ඇයවත් ගෙන්වා ගන්න තිබුණා.

සමස්තයක් විදිහට මේ කතාවේ රාමුව ගත්තහම මෙතැන තියෙන්නේ සමාජයීය ප්‍රශ්නයක්. සිරිල් සපරමාදුව පාරට වැටෙන්නේ ආර්ථික හේතු මත නෙමෙයි. පෙනෙන්න තිබෙන ආර්ථික හේතු පසුපස තිබෙන්නේ සමාජයීය ප්‍රශ්නයක්. ඒ ප්‍රශ්නය ඇමරිකාවේ ප්‍රශ්නයක්ද නැත්නම් සපරමාදු පවුලේ ප්‍රශ්නයක්ද?

පවුලේ ලොකු දුව සෘජුවම මුළු පවුලම ප්‍රතික්ෂේප කරනවා. විවාහයෙන් පස්සේ ගිය තැනක්වත් සිරිල් සපරමාදු දන්නේ නැහැ. හැබැයි පියා නොදන්නවා වුනාට පවුලේ අනෙක් අයත් එක්ක ඇය සම්බන්ධතා පවත්වනවාද කියා අපි හරියටම දන්නේ නැහැ. ඇමරිකානු සංස්කෘතිය ඇතුළේ ලොකු මහත් වුනු දරුවන් ගෙදරින් යන එක සාමාන්‍ය දෙයක්. හැබැයි එහෙම ගියා කියලා දෙමවුපියන් සමඟ සම්බන්ධතා බිඳ වැටෙන්නේ නැහැ. ඒ සම්බන්ධතා වල ස්වභාවය වෙනස් වුනත් ශක්තිමත්.

පසුව සිරිල් සපරමාදු පුතා ළඟට යනවා. එතැනදීනම් දැකිය හැක්කේ සංස්කෘතික ගැටුමක්. තරුණ පුතෙක් තනියම ජීවත් වන කාමරයකට තාත්තා පදිංචියට ගියාම ඒක අවුල් බව සිරිල් සපරමාදුට තේරෙන්න ඕනෑ. දවසකට දෙකකට හරි සතියකට දෙකකට හරිනම් කමක් නැහැ. දිගටම ඉන්න. ඇමරිකාවේ නෙමෙයි ලංකාවේ වුනත් මේ වගේ දෙයක් සිදු වෙන එකේ අවුලක් තිබෙනවා. කොළඹ කාමරයක ජීවත්වන අවිවාහක පුතෙක් ළඟට තාත්තා නවතින්න ආවොත් අවුලක් නැද්ද?

මේ කතාවේ තාත්තා තමන්ගේ කාමරේට ආවේ ඇයි කියන කාරණයට පුතා සංවේදී නැහැ. ඔහු කරන්නේ තාත්තාව මග හැර පලා යන එක. ඔහුට එසේ කරන්න ආර්ථික හේතු නැහැ. සමහර විට එතැනදී සංස්කෘතික වෙනස බලපානවා ඇති. කොළඹ කාමරයක නැවතී ඉන්න පුතෙක්ට වුනත් මෙය අවුලක් වුනත් ඔහු බොහෝ විට තාත්තාගේ ප්‍රශ්නයට සංවේදී වෙනවා.

සිරිල් සපරමාදු පුතාගේ සිංගල් බෙඩ් අපාර්ට්මන්ට් එකට යන එකේ අවුලක් තිබෙනවා කියන කරුණට පද්මිණී සංවේදී නොවුනේ ඇයි? ඇයත් මේ වෙද්දී ඇමරිකාවට ඇවිත් අවුරුදු 20ක්. රැකියාවක් කරපු සමාජය ආශ්‍රය කරපු කෙනෙක්. ගෙදරට වෙලා බත් තම්බ තම්බ හිටපු ගෑණියෙක් නෙමෙයි.

ගොඩක්ම අවුලක් පේන්න තිබෙන්නේ පද්මිණී හා සිරිල් සපරමාදු අතර අන්තිම හමුවේ. මේ වෙද්දී මොන විදිහකින් හරි සිරිල් සපරමාදු පාරට වැටිලා. හැබැයි කෙස් ගහක තල්ලුවකින් ඔහුගේ තත්ත්වය වෙනස් කරන්න පුළුවන්. ඒ තල්ලුව දීමේ හැකියාව පද්මිණීට තිබෙනවා.

මේ වෙද්දී පද්මිණීගේ වයස අවුරුදු හැටක් පමණ කියා කියමු. ඇමරිකාවේ හැටියට එය සාපේක්ෂව තරුණ වයසක්.

"දවසක් මම පාක් එකේ බංකුවක ඇලවෙලා හිටියා. මං දැක්ක හැඩ රුව හුරු පුරුදු කෙනෙක් පොඩි බබෙක් කාට් එකක දාගෙන පාක් එකට එනව. ඒ පද්මිනී. දිග කලිසමක් ඇඳල. අඳුරන්නත් අමාරුයි."

පද්මිණී සාපේක්ෂව නිරෝගීව ඉන්නවා. රැකියාවක් කරනවා. සිරිල්ට සාපේක්ෂව විශාල ආර්ථික ප්‍රශ්නයක නැහැ. කොහේ හෝ තැනක, අවම වශයෙන් සිංගල් බෙඩ් අපාර්ට්මන්ට් එකක ජීවත් වනවා විය යුතුයි. සිරිල් සපරමාදු පොඩි දුවගේ ගෙදරින් පිට වී ගියාට පසුව ගත වුනු කෙටි කාලය තුළ පද්මිණී ඇමරිකාවට ගැලපෙන විදිහට ගොඩක් වෙනස් වෙලා. සිරිල් සපරමාදු එක්ක ඉන්නකම් පද්මිණී අවුරුදු ගානක්ම කලිසම් ඇන්දේ නැද්ද? ඒ ඇයි?

වැදගත්ම කාරණය පද්මිණීට සිරිල් සපරමාදුව "බේර ගන්න" පුළුවන්කම තියෙද්දී ඇය ඔහුව මග හැර යන්නේ ඇයි කියන එකයි. ලංකාවේ ඉපදුනත් ළමයි තුන්දෙනා හැදුනේ ඇමරිකාවේ කියමු. නමුත්, පද්මිණී? මේ සිරිල් සපරමාදු එක්ක අවුරුදු විසි අටක් පවුල් කාපු, ඒ කාලය තුළ කවදාවත් වෙන් වෙලා නොහිටපු ගෑණි. ඒ ගෑණි එක පාරටම වෙනස් වුනේ කොහොමද? ඇමරිකාවට ආපු අලුත මේ වගේ දෙයක් වුනානම් තව හිතා ගන්න පුළුවන්.

මේ කතාව සමස්තයක් විදිහට මේ ආකාරයෙන් වෙන්නනම් සිරිල් සපරමාදු චරිතය ඇතුලෙ අපට නොපෙනෙන මොකක් හරි ලොකු අවුලක් තියෙන්න ඕනෑ. පද්මිණී හා දරුවන් ගැටෙන්නේ ඒ අවුල එක්කයි.

සිරිල් කියන්නේ උපයන සල්ලි නාස්ති කරන බේබද්දෙක්ද? ලංකාවෙන් එන්න අවශ්‍ය වුනේ සූදුවට ගිහින් ණය ගොඩ ගැහුණු නිසාද? ඇමරිකාවට ඇවිදිනුත් ඒ පුරුද්ද අත ඇරියේ නැද්ද? එහෙම නැත්නම් වෙන ගෑණු පස්සේ යන්න පුරුදු වී සිටි පුද්ගලයෙක්ද? කාලයක් තිස්සේ බිරිඳට හා දරුවන්ට තඩි බාපු, ඒ හේතුව නිසාම දරුවන්ගේ හා බිරිඳගේ වෛරයට පාත්‍රව හිටි කෙනෙක්ද?

ඉගෙන ගත්ත, ලොකු රැකියා කරන අය අතරත් ඔය වගේ චරිත ඉන්නවා. ඔය වගේ තත්ත්වයක් තිබුණානම් මේ කතාවේ සිද්ධි දාමය පහසුවෙන් ගලපාගන්න පුළුවන්. එවිට එතැන තියෙන්නේ සංක්‍රමණය වීම පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක් නෙමෙයි. ලංකාවේ හිටියත් ඔය වගේ දෙයක් වෙන්න පුළුවන්.

සිරිල් සපරමාදු කියා කියන්නේ පුළුවන් තරම් අඩුවෙන් වැඩ කර පඩිය ගන්න බලාගෙන සිටි සම්ප්‍රදායික රාජ්‍ය සේවකයෙක්ද? ඇමරිකාවට ආවට පස්සේ අසාර්ථක වුනේ ඒ නිසාද?

වෙන්න පුළුවන්. නමුත්, එය පවුලේ සාමාජිකයින්ගේ වෛරයට පාත්‍ර වෙන්න හේතුවක් නෙමෙයි.

ඇමරිකන් උණ හැදිලා ආවත් සිරිල් සපරමාදු එක කකුලක් ලංකාවෙන් ගන්නේ නැහැ.

"Panadol ? are you sri lankan?”

ඇමරිකාවේ ඉන්න ශ්‍රී ලාංකිකයින් අතර දැකිය හැකි පැනඩෝල් මානසිකත්වය අවුරුදු විසි පහකට පස්සේත් සිරිල් සපරමාදුගෙන් දකින්න පුළුවන්. දැන් ලංකාවේ දකින්න නැති ඩිස්ප්‍රින් තිබුණානම් තවත් සතුටු වෙයි.

"ඒව නිකම් "නමට විවාහ" ලාස් වේගාස් වල තියෙනව. ”drive through” කසාද බඳින්න තැනක්."

සිරිල් සපරමාදු කියන්නේ විවාහයක් සාර්ථක වෙන්නනම් හත් දොහක් මගුල් කන්න ඕනෑ කියලා හිතන කෙනෙක්ද?

"දෙන්නම ඇමරිකන් කාරයො දෙන්නෙක් එක්ක විවාහ උනා."

සිරිල් සපරමාදු දුවලා දෙන්නව බන්දලා දෙන්න හිතාගෙන හිටියේ කුල මල පොරොන්දම් ඔක්කොම බලලද?

”තාත්ත බියර් එකක් බොනවද?” පුතා බියර් බෝතලයක් කටේ තියාගෙන බොන ගමන් මගෙන් ඇහුව. මම මගේ තාත්ත ඉස්සරහ වාඩි වෙලාවත් නැහැ. මම මටම සාප කර ගත්ත."

තාත්තා ඉස්සරහ වාඩි වෙලාවත් නැති පුතෙක් කියන්නේ ලංකාවේ සංස්කෘතිය ඇතුළෙම වුනත් කොයි වගේ අවකාශයක ජීවත් වී තිබෙන කෙනෙක්ද?

"මගේ හිතේ තිබූ හීනමානය  නිසා ලංකාවෙ මිනිස්සු ගැවසෙන තැන් වලට නොයා ඉන්න මම පුරුදු උනා."

මහ පාරට වැටෙන්න මේ හීනමානයත් හේතු වුනාද?

"ඒ පද්මිනී. දිග කලිසමක් ඇඳල. අඳුරන්නත් අමාරුයි."

ඇමරිකාවට ආවට පස්සෙත් සිරිල් සපරමාදු තමන්ගේ බිරිඳට කලිසමක් අඳින එකටවත් ඉඩ දුන්නේ නැද්ද? ඒක එහෙමනම්, සිරිල් සපරමාදු ජීවත් වෙලා තියෙන්නේ ලංකාවේ අද සංස්කෘතිය ඇතුළේ නෙමෙයි. අඩු ගානේ අවුරුදු පණහකටවත් කලින් ලංකාවේ තිබුණු සංස්කෘතිය ඇතුළේ. ඔය වගේ මනුස්සයෙක් එක්ක බිරිඳ හා දරුවන් ජීවත් වෙන්න ඇත්තේ මොන තරම් පීඩනයකින් වෙන්න ඇත්ද? ගොඩක් වෙලාවට ඔය වගේ මනුස්සයෙක් බිරිඳට හා දරුවන්ට තඩි බාන එකත් පුරුද්දක් විදිහට කළා වෙන්න පුළුවන්. හොද්ද හැඳි ගාල තියෙන තරම තමයි කතාවෙන් පේන්න තියෙන්නේ.

කාලයක් තිස්සේ තමන්ගේ බිරිඳ හා දරුවන්ව විශාල පීඩනයක් යටතේ තියා ගත් පුද්ගලයෙකුගේ කතාව ලෙස සැලකුවොත්නම් මේ කතාව ගැලපෙනවා. ලොකු දුව හැකි ඉක්මණින් පවුලෙන් අයින් වෙනවා. තමන්ට පවුලට පිටින් හමුවන ආදරය සොයා යනවා. පසුව පුතා කරන්නෙත් පවුලෙන් අයින් වෙන එකයි. ඊට කළින්ම ඔහු තමන්ගේ ආතතිය මත් පැන් හා මත් ද්‍රව්‍ය වල උදවුවෙන් අඩු කරගන්න පුරුදු වෙනවා. ගෙදර එපා වී සිටින පොඩි දුව පෙම්වතෙක් හමු වූ වහාම ඔහු එක්ක යහන්ගත වෙනවා. පසුව විවාහ වෙනවා. අන්තිමට බිරිඳත් ඇගේ නිදහස හොයා ගන්නවා.

ප්‍රශ්නයට හේතුව සිරිල් සපරමාදුනම් දරුවන් හා පද්මිණී අත‍ර සම්බන්ධය දුර්වල වෙන්නේ කොහොමද?

පද්මිණී සිරිල් සපරමාදු ක්‍රියා කරන ආකාරයට එරෙහිව ප්‍රමාණවත් ප්‍රතිරෝධයක් දක්වන්නේ නැහැ. බිරිඳට තඩිබාන එක සැමියෙකුගේ පරම අයිතියක් කියා හිතන සම්ප්‍රදායික ගැහැණියක වගේ සැමියාගේ අකටයුතුකම් හා මෝඩකම් ඉවසා ගෙන ඉන්නවා. මෙයින් ළමයින් පීඩාවට පත් වෙනවා. එහි වැරැද්ද ඔවුන්ට පේන්න පටන් ගන්නේ ටික ටික ලොකු වෙද්දී. ඔවුන් පියා වගේම මවත් ප්‍රතික්ෂේප කරන්න පටන් ගන්නවා. සිදු වුනේ ඔය වගේ දෙයක්ද?

සපරමාදු පවුල ඇමරිකාවට සංක්‍රමනය නොවී ලංකාවේම හිටියානම් මේ වගේ තත්ත්වයකදී විස්තෘත පවුල විසින් මැදිහත් වීමක් කරනවා. යාලුවෝ සහ අසල්වැසියෝ මැදිහත් වෙනවා. ඇමරිකාවට පැමිණි නිසා ඒ කොටස සිදු වන්නේ නැහැ. ඒ හැර, මේ ආකාරයට සපරමාදු පවුලේ පවුල් සම්බන්ධතා බිඳ වැටෙන්න හේතුව ඔවුන් ඇමරිකාවට සංක්‍රමණය වීම කියා කියන්න බැහැ.

රට ගිය ඇත්තෝ සටහන් පෙළ මෙතැනින් ඉවරයි. හැබැයි මෙයටම අදාළ තවත් ලිපියක් එන්න තියෙනවා. ඒක රට (නො) ගිය ඇත්තෝ.

රට ගිය ඇත්තෝ (තෙවන කොටස)

මහ බැංකුවේ මාණ්ඩලික නිලධාරියෙකු ලෙස සේවය කරමින් සිටි සිරිල් සපරමාදු, ඔහුගේ බිරිඳ පද්මිණී සහ දරුවන් තිදෙනා ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය ඇදී ඇමරිකාවට එනවා. ඔහු අවම වශයෙන් උපාධියක් ලබා තිබෙන, මහ බැංකුවේ වසර පහළොවකට නොඅඩු පළපුරුද්දක් තිබෙන කෙනෙක්. එහෙත්, ඔවුන්ට ඇමරිකාවේදී තමන්ගේ අධ්‍යාපන සුදුසුකම් වලට ගැලපෙන රැකියා ලැබෙන්නේ නැහැ.

"මාත් ඔයා වගේ ගෑස් ස්ටේෂන් එකක වැඩ කළා. වයිෆ්ට මොන්ටිසෝරියක රස්සාව ලැබුණා. අපි දෙන්නාගෙ පඩියෙන් පවුලක් නඩත්තු කරන්න අමාරු නිසා මම ජොබ් දෙකක් කළා."

සිරිල් සපරමාදුගේ බිරිඳ පද්මිණීට මොන්ටිසෝරියක රැකියාව ලැබුණේ ලංකාවෙන් එන්න කලින් අදාළ පාඨමාලාවක් හදාරා පෙර සූදානමක් ඇතිව පැමිණි නිසා වෙන්න පුළුවන්. 2019 දී ඇමරිකාවේ පෙර පාසැල් ගුරුවරියකගේ මධ්‍යස්ථ වැටුප ඩොලර් 30,520ක්. ඇතැම් විට ඇයට පටන් ගන්න වුනේ සහකාර ගුරුවරියක ලෙස වෙන්න පුළුවන්. එසේ වුවත්, වසර දෙකක් පමණ යද්දී ගුරුවරියක් සේ උසස් වෙන්න පුළුවන්. කලින් පාඨමාලාවක් හදාරා අවසන් කර නොතිබුණානම් ඒ කාලය ඇතුළත අවශ්‍ය වෘත්තීය සුදුසුකම් සම්පූර්ණ කර ගන්න එකත් අමාරු දෙයක් නෙමෙයි. ලංකාවේ පාසැල් ගුරුවරියකව සිටි පද්මිණීට ආපු ගමන්ම මොන්ටිසෝරි ආකෘතියේ හෝ වෙනත් පෙර පාසැලක රැකියාවක් ලැබුනානම් එය නරක තත්ත්වයක් නෙමෙයි.

පොඩි අවුලකට තියෙන්නේ සපරමාදු ජෝඩුවට 5, 6, 7 වයස් වල දරුවන් තිදෙනෙකු සිටීමයි. ඒ නිසා, පද්මිණීට පූර්ණකාලීන රැකියාවක් කරන්නනම් පාසැල් ඇරුණු පසුව පැය කිහිපයකට දරුවන් දිවා සුරැකුම් මධ්‍යස්ථානයකට යවන්න වෙනවා. ඇතැම් විට ඇය සේවය කළ තැනටම ගෙන්න ගන්න වුනත් පුළුවන්. හැබැයි දරුවන් තිදෙනෙකුගේ දිවා සුරැකුම් වියදම් ගෙවනවාට වඩා අඩු පැය ගණනක් වැඩ කර ගෙදර එන එක වාසි වෙන්න පුළුවන්. අපි හිතමු පද්මිණී මුලදී වැඩ කළේ අර්ධකාලීනව කියලා. බාලම දරුවාගේ වයස අවුරුදු දහයක් පමණ වන තුරු අවුරුදු පහක් හවස තුන වගේ වෙද්දී ගෙදර ආවා කියමු. එහෙම හිතලා ඒ අවුරුදු පහේ ඇගේ වාර්ෂික ආදායම ඩොලර් 15,000ක් දාමු.

අවුරුදු විසි පහකට කලින් තත්ත්වය දැන් තත්ත්වය එක්ක සසඳන එක නිවැරදි නැහැ. ඒ කාලයේ වැටුප් අඩුයි. නමුත්, ඒ කාලයේ ජීවන වියදම ඇතුළු අනෙක් දේවලුත් අඩු නිසා දැන් ජීවන තත්ත්වය එක්ක දැන් වැටුප් සංසන්දය කිරීමත්, ඒ කාලේ වැටුප් සමඟ ඒ කාලේ ජීවන තත්ත්වය සංසන්දනය කිරීමත් ආසන්න ලෙස සමානයි. සපරමාදුලා ලංකාවට පැමිණි අවුරුද්ද දන්නේත් නැති නිසා අපි උද්ධමනයේ බලපෑම අත ඇරලා අද තත්ත්වයට සාපේක්ෂව හැම දෙයක්ම සංසන්දනය කරමු. ඒ කියන්නේ අපි කතා කරන්නේ සපරමාදුලා ඇමරිකාවට පැමිණි කාලයේ ඩොලර් වල අද අගයයන් ගැනයි.

ගෑස් ස්ටේෂන් එකක රැකියාවක් කියා කියන්නේ මීට වඩා අඩු වැටුපක් ලැබෙන රැකියාවක්. බොහෝ විට ලැබෙන්නේ අවම වැටුපයි. 2019 වසරේදී ඔය වගේ රැකියාවක් කළ කෙනෙකුගේ මධ්‍යස්ථ වැටුප ඩොලර් 23,650ක්. පූර්ණකාලීන රැකියාව කරන තැන පැය 40ක් වැඩ කරලා තව තැනක පැය 15ක් වැඩ කළා කියමු. ඩොලර් 30,000ක් වගේ හම්බ වෙයි. අවුරුදු 15-20ක් මහ බැංකුවේ මාණ්ඩලික ශ්‍රේණියක රැකියාවක් කරපු කෙනෙක්ට ඔය වගේ රැකියාවක් සතියකට පැය 55ක් විතර කරන එක ලේසි දෙයක් නෙමෙයි.

"ඒක හරිම අමාරු වැඩක්. හිතේ වේගෙට කළාට මම නිතර නිතර ලෙඩ වුනා."

සිරිල් සපරමාදු ගෙදර වැඩ සහ ළමයින්ව බලාගෙන බිරිඳට මොන්ටිසෝරියේ පූර්ණකාලීනව වැඩ කරන්න කිවුවනම් අඩු ගානේ ඩොලර් 25,000ක් විතර හොයා ගන්න තිබුණා. ළමයි පාසැල් යන වෙලාවේ හා සති අන්තයේ අර්ධකාලීනව වැඩ කරලා සිරිල්ටත් තව ඩොලර් 10,000ක් විතර හොයා ගන්න තිබුණා. එහෙම කරන ගමන් වඩා හොඳ රැකියාවක් හොයන්න තිබුණා. ලොකු දේවල් කරන්න බැරි වුනත් ඩොලර් 25,000ක් වගේ ගාණකින් වුනත් පවුලකට ජීවත් වෙන්න බැරි නැහැ. පවුලේ පස් දෙනෙක් ඉන්න නිසාත්, ග්‍රීන්කාඩ් එක තියෙන නිසාත්, ආහාර මුද්දර එහෙමත් ගන්න පුළුවන්.

කතාවේ පිළිවෙලට සිරිල් සපරමාදු බිරිඳට සේවය කරන්න අවස්ථාව දී ගෙදර ළමයි බලා ගන්න ජාතියේ පිරිමියෙක් නෙමෙයි. ඔහුට ඇමරිකන් උණ හැදී ඇමරිකාවට ආවා කියා කිවුවත් ඔහු ජීවත් වෙන්නේ ඇමරිකන් ජීවිතයට දුරස්ථවයි. ඔහුගේ දූ වරුන් දෙන්නා ඇමරිකානුවන් සමඟ විවාහ වීම ගැන ඔහු පසුව කතා කරන්නේ එතරම් ප්‍රසාදයකින් බව පෙනෙන්නේ නැහැ. ඇමරිකන් උණ තියෙන කෙනෙක් හරිනම් ඒ ගැන සතුටු වෙන්න ඕනෑ.

සිරිල් සපරමාදුට වඩා හොඳ රැකියාවක් හොයා ගන්නම බැරි වුනානම් තව මොනවා හෝ අධ්‍යාපන හෝ වෘත්තීය සුදුසුකමක් හදා ගන්න තිබුණා. මහ බැංකුවේ මාණ්ඩලික නිලධාරියෙක් විදිහට වයස අවුරුදු 43ක් වෙනකම් වැඩ කරලා ඉතිරි කරගත් මුදල් හා ලංකාවේ තිබුණු දේපොළ විකුණා ලැබූ මුදල් අරගෙන ආවානම් අතේ සැලකිය යුතු මුදලක් තියෙන්න ඕනෑ. ඒ නැතත් ශිෂ්‍ය ණය ගන්න පුළුවන්. ලංකාවෙන් එද්දී උපාධියක් නොතිබුණු, ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයියෙන් ඇමරිකාවට ආපු මම දන්න කිහිප දෙනෙක්ම ඇමරිකාවට ආවට පස්සේ උපාධි පාඨමාලා සම්පූර්ණ කරලා හොඳ රැකියා කරනවා. උපාධියක් කරන්න වයස ප්‍රශ්නයක් නෙමෙයි. වයස පණහ පැනපු කෙනෙක් ඉගෙන ගන්න එක ඇමරිකාවේ සාමාන්‍ය දෙයක්. එහෙම දෙයක් නොකර ගෑස් ස්ටේෂන් වගේ තැන් වල දිගටම වැඩ කර කර හිටියනම් කතාවේ කියනවා වගේ දෙයක් වෙන එක පුදුමයක් නෙමෙයි.

අනෙක් අතට ඔය ගෑස් ස්ටේෂන් වගේ තැන් වලම වැඩ කරපු ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයියෙන් ඇමරිකාවට ආපු මම දන්නා ලංකාවේ අය ඉන්නවා. හැබැයි එහෙම අයත් දිගින් දිගටම එකම තැන ඉන්නේ නැහැ. අවුරුද්දක් දෙකක් යද්දී සහකාර කළමනාකාර, කළමනාකාර ආදී ලෙස ඉහළට යනවා. ඉර හඳ අල්ලන එක කොහොම වුනත්, උනන්දුවෙන් හා අවංකව වැඩ කරන කෙනෙක්ට මොන රස්සාව කළත් ඉහළට යන්න පුළුවන්. හැබැයි සමන් ජයසිංහ වගේ තමන් කරන රැකියාවට අවංක නැති අයටනම් වැඩේ අමාරුයි.

"මට මහන්සියි. නිදිමතයි. අපි පස්සෙ හමුවෙමු කියල, රෑ ෂිෆ්ට් එකෙන් මාටියා ගහපු ඩොලර් කීපයක් මම මිනිහගේ අතේ තියල නවාතැනට ගියා."

සමහර විට සිරිල් සපරමාදුගේ ඉලක්කය වෙන්න ඇත්තේ දරුවන්ට හොඳට උගන්නන එක වෙන්න ඇති.

"පුතා නම් ඉගෙනීමට වැඩි උනන්දුවක් පෙන්නුවෙ නෑ. දූල දෙන්නම ”මාස්ටර්ස්” දක්වා ඉගෙනගෙන දෙන්නම ඇමරිකන් කාරයො දෙන්නෙක් එක්ක විවාහ උනා."

"පුතා මෝටර් මෙකැනික් කෝස් එකක් කරල මෝටර් රථ හදන කොම්පැනියකට බැඳුනා."

සපරමාදු පවුලේ දරුවන් තුන් දෙනාම ඉහළට ඉගෙනගෙන තිබෙනවා. සපරමාදුලාගේ ආදායම් මට්ටම අනුව දරුවන් ඉගෙන ගන්න ඇත්තේ ශිෂ්‍ය ණය අරගෙන විය යුතුයි. ඔවුන්ට ගෙවන්න සැලකිය යුතු ශිෂ්‍ය ණය ප්‍රමාණයක් ඇති. ඇමරිකාවේ සරසවියකින් මාස්ටර්ස් උපාධියක් ගත් අයෙකුට හොඳ වැටුපක් ලැබෙන රැකියාවක් කළ හැකියි. මෝටර් රථ හදන කොම්පැනියක මෝටර් මෙකැනික් කෙනෙක් කියන්නෙත් හොඳ ආදායමක් උපයන කෙනෙක්. එහෙම බැලුවොත් සිරිල් සපරමාදු ඇමරිකාවට ආපු එකෙන් දරුවන්ට නරකක් වෙලා නැහැ. හැබැයි මේ පවුලේ විශාල අවුල් ගොඩක් තිබෙනවා.

"ලොකු දුව වෙන ස්ටේට් එකකට ගියා පදිංචියට. ඉන්න තැනක් අපි කාටවත් කීවෙ නැහැ."

මේක ඉතාම අසාමාන්‍ය හැසිරීමක්. මේ වගේ හැසිරීමක් සාමාන්‍ය ඇමරිකානු පවුලකින් දකින්න ලැබෙන්නේ නැහැ. ඇමරිකාවේ ඉන්න ලාංකික සම්භවයක් ඇති පවුලකින් දකින්න ලැබෙන්නේත් නැහැ. මෙහෙම දෙයක් වෙන්නනම් සපරමාදු පවුලේ ලොකු දුවට කුමක් හෝ හේතුවක් නිසා තමන්ගේ පවුල එක්ක විශාල වෛරයක් තියෙන්න ඕනෑ. ඒ මොකක්ද කියලා රචකයා කියන්නේ නැහැ.

"පොඩි දුවට බබා ලැබිල අවුරුදු 5 කට පස්සෙ අපිව එක්ක ගියා එයාලගෙ ගෙදරට."

හැම දෙයම කණපිට හැරෙන්නේ සිරිල් සපරමාදු හා පද්මිණී තමන්ගේ පොඩි දුවගේ ගෙදර පදිංචියට යාමෙන් පසුවයි. සපරමාදුට පොඩි දුවගේ ගෙදරින් පිට වී පුතා ලඟට යන්න වෙන්නේත්, පාරට වැටෙන්නෙත් එයින් පසුවයි. අපි හිතමු මේ ටික වුනේ අවුරුද්දක් ඇතුළත කියලා. සපරමාදුට සමන් ජයසිංහව හමු වෙන්නේ පාරට වැටිලා අවුරුදු පහකින් පස්සේ. ලංකාවෙන් ඇවිත් අවුරුදු 25කට පස්සේ. ඒ කියන්නේ සපරමාදු ජෝඩුව පොඩි දුව ළඟට යන්නේ ලංකාවෙන් ඇවිත් අවුරුදු 19කට පස්සේ. ඒ වෙද්දී පොඩි දුවගේ බබාට අවුරුදු පහක් වෙලා.

සපරමාදුලා ඇමරිකාවට එනකොට පොඩි දුවගේ වයස අවුරුදු පහයි. ඒ කියන්නේ අවුරුදු දහ නවයකට පස්සේ වයස 24යි. එහෙමනම් බබා ලැබිලා තිබෙන්නේ වයස දහ නමයේදී. ගර්භණී වෙලා තියෙන්නේ වයස දහ අටේදී. ඒ කියන්නේ යාන්තම් පාසැල් අධ්‍යපනය ඉවර කරන වයසේදී. ටීන් ප්‍රෙග්නන්සි එකක් හෙවත් බාල වයස්කාර ගැබ් ගැනීමක්. ඇමරිකාවේදී වයස 21ක් වන තුරු කඩේකින් මත්පැන් දුම්වැටි ආදිය මිල දී ගන්නවත් බැහැ. හැබැයි වයස දහ අටක් වුනාට පස්සේ විවාහ වෙන්න බාධාවක් නැහැ. ගර්භණී වෙද්දී පොඩි දුව විවාහ වෙලාද හිටියේ?

"ඒව නිකම් ”නමට විවාහ” ලාස් වේගාස් වල තියෙනව ”drive through” කසාද බඳින්න තැනක්."

ගර්භණී වුණාට පස්සේ පොඩි දුවට හදිසියේම ”drive through” කසාද බඳින්න වුණාද?

කොහොම වුනත් පොඩි දුව දරුවාවත් හදාගෙන ප්‍රථම උපාධිය කරලා තව මාස්ටර්ස් උපාධියකුත් කරලා තියෙනවා. ඒ අතින්නම් මාරයි!

පොඩි දුව වයස දහ අටෙන් ගර්භණී වෙද්දී ලොකු දුවට දහනමයයි. පුතාට විස්සයි. ඒ වෙද්දීත් සපරමාදු පවුලේ පුතා මත්පැන් දුම්වැටි ආදිය මිල දී ගත හැකි වයසක නැහැ.  ලොකු දුව ප්‍රථම උපාධිය හා මාස්ටර්ස් උපාධිය කරලා තියෙන්නෙත් මේ සිද්ධියෙන් පස්සේ. පොඩි දුවගේ දරුවාගේ වයස අවුරුදු පහක් වන තුරු කාලය පවුලේ කාටත් වගේ හොඳ කාලයක්.

"මිනිහට හොඳයි. හැබැයි නාස්ති කාරයා. බීමට ඇබ්බැහි උනා. ඉතිරියක්, අනාගතයක් ගැන හිතුවෙ නැහැ"

ඔය කිවුවට ඔය වෙද්දී පුතාගේ වයස අවුරුදු 26ක් පමණයිනේ. මත්පැන් මිල දී ගත හැකි වයස සම්පූර්ණ කරලා අවුරුදු පහයි. ඔය වයසට ඔහොම නැත්තේ කවුද? ඉතිරියක්, අනාගතයක් ගැන හිතන්න තව කොච්චර කල් තියෙනවද? ඔක්කෝටම වඩා, ඔහොම කියන්නේ ඉතිරියක්, අනාගතයක් නැතිව හෝම්ලස් වෙලා පාරට වැටිලා ඉන්න මනුස්සයෙක්!

"දවසක් අපේ බෑණා – මයික් පියර්සන්- අහනව මගෙ දුවගෙන් what the hell that old man doing here කියල."

බෑණා හිටපු ගමන්ම මෙහෙම ඇහුවේ ඇයි? සපරමාදු මොකක් හරි හොඳටම අවුල් වැඩක් කළාද?

"Don’t talk like that. He is may dad. ඒ මගෙ දුව.

But this is my house– ඒ බෑණා."

ගොඩක් වෙලාවක විවාහක යුවලක් ගෙයක් ගන්නේ හවුලේ. මාස්ටර්ස් උපාධියක් තිබුණු පොඩි දුවට හොඳ රැකියාවක් නොතිබුණා වෙන්න බැහැ. එහෙම නොතිබුණත් ගොඩක් වෙලාවට ගෙයක් ගන්නේ හවුලේ. හදිසියේ දික්කසාද වුනත් ඇමරිකාවේ නීතිය අනුව දේපොළ දෙන්නාට සමානව බෙදෙනවා මිස එයාගේ ගේ මගේ ගේ කියලා එකක් නැහැ. ඒ ලංකාවේ. "This is my house" වගේ කතා ඇමරිකාවේ සුද්දන්ගේ සාමාන්‍ය කතා නෙමෙයි. තාත්තා හිටියත් නැතත් ඔය වගේ කතාවක් මනුස්සයෙක් කිවුවට පස්සේ ගෑණියෙක්ට තවත් ඒ ගෙදර ඉන්න පුළුවන්ද? ඔය වගේ කතාවක්ම ඇති දික්කසාද වෙන්න. පොඩි දුව දෙමවුපියන් ගෙන්න ගත්තේ මයික් එක්ක කතා නොකරද? දෙමවුපියන් ගෙන්න ගැනීම වගේ අසාමාන්‍ය දෙයක් එහෙම කළානම් ඒකත් ඇති දික්කසාද වෙන්න. නැත්නම් මයික් හොඳටම චාටර් කේස් එකක්ද?

ඔය සිද්ධියෙන් පස්සේ සිරිල් සපරමාදු පොඩි දුවගේ ගෙදරින් පිට වෙලා පුතා ළඟට යනවා. පාරට වැටෙන සිද්ධිය වෙන්නේ ඊට පස්සෙයි.

”තාත්තෙ මම යනව නිව්යෝර්ක් වලට. ට්‍රේනින් එකකට. සති දෙකකට.” එයා ඇඳුම් බෑග් එක, ලැප්ටොප් එක එහෙම අරගෙන පිටත් උනා."

තාත්තා ඇවිත් ටික දවසකින් පුතා තාත්තාට බොරුවක් කියලා හොරෙන්ම මාරු වෙනවා. පුතාට තාත්තාව එච්චරටම අවුල්ද? මුලින්ම ලොකු දුව නොකියා මාරු. දැන් පුතා නොකියා මාරු. පොඩි දුවගේ සැමියාටත් සපරමාදුව අවුල්. එහෙම වෙන්නේ කොහොමද? මේක අනෙක් හැමෝගෙම අවුලක්ද නැත්නම් සපරමාදුගේ අවුලක්ද?

අන්තිමට පද්මිණිට පවා සපරමාදුව එපා වෙනවා.

” මට ඉන්න නියම තැනක් නෑ. හුඟක් වෙලාවට ෆ්‍රී වේ එක යට තමයි නිදා ගන්නෙ”

” ඔයා කෞන්ටි හොස්පිටල් එකකට ගිහින් ඔය තුවාල වලට බෙහෙත් දාගන්න” 

ඉස්සර මට ලෙඩක් හැදුනම වැඩියෙන් කලබල වෙන්නෙ පද්මිනී. මාව බලෙන්ම දොස්තර ගාවට ඇදගෙන යනව. ලෙඩේ කියන්නෙත් එයාමයි. හැමදේම වෙනස් වෙලා.

” මට පරක්කු වෙනව. 5.30 වෙන කොට මේ බබාගෙ අම්ම එනව”

ලොකු දුවට පවුලම එපා වෙනවා. පුතා බොරුවක් කියලා පිට වෙලා ගිහින් තාත්තාගෙන් ගැලවෙනවා. පොඩි දුවගේ ගෙදරින්නම් එළවන්න කලින් හිතලම සිරිල් සපරමාදු පිට වෙලා යනවා. සපරමාදු එයට හේතු වුනු සිද්ධිය හරියටම කියන්නේ නැහැ. අන්තිමට වැඩ කළ හැකි වයසේ සිටින, රැකියාවක් කරන සිරිල් සපරමාදුගේ බිරිඳත් ඔහුව හමු වූ වහාම මග හැර හිමිහිට මාරු වෙනවා.

තමන්ට පළපුරුද්දක් හා බොහෝ විට වෘත්තීය සුදුසුකම්ද තිබෙන දරුවන් බලා ගන්න රැකියාවක් කරන පද්මිණී ජීවත් වන්නේ තනි කාමරයක් ඇති අපාර්ට්මන්ට් එකක වුවත් ඇයට සිරිල් සපරමාදුව එහි ගෙනියන්න පුළුවන්. ඉන් පසුව, ලිපිනයක් නැති ප්‍රශ්නයක් නැහැ. මොන හේතුවක් නිසා හෝ මාසිකව ලබා නොගත් සිරිල් සපරමාදුගේ මාසික සමාජ සංරක්ෂණ දීමනා ලොකු ඇරියස් එකක් එක්ක ගන්නත් පුළුවන්. වයස 65 පහු කර සිටින සිරිල් සපරමාදුට නොමිලේ සෞඛ්‍ය රක්ෂණයක්ද ලැබෙනවා. නමට හරි තව කෙනෙක් ගෙදර ඉන්න එක පද්මිණීට විශාල හයියක්.

එහෙමනම් පද්මිණී සිරිල් සපරමාදුව හමු වුනාට පස්සේ හිමිහිට මග ඇරලා ගියේ ඇයි? මෙතැන තියෙන්නේ ඇමරිකාවේ ප්‍රශ්නයක්ද නැත්නම් සිරිල් සපරමාදුගේ හෝ සපරමාදු පවුලේ ප්‍රශ්නයක්ද?

මේ කරුණු අපි හතරවන කොටසින් කතා කරමු.

රට ගිය ඇත්තෝ (දෙවන කොටස)

රට ගිය ඇත්තෝ කතාවේ සමන් ජයසිංහ චරිතය ගැන අපි කතා කළා. එහි එන සිරිල් සපරමාදු චරිතය වෙතට දැන් අපි අවධානය යොමු කරමු. කතාව කැරකෙන්නේ මේ චරිතය වටා.

සමන් ජයසිංහට සිරිල් සපරමාදුව මුලින්ම හමු වෙන කොටත් සිරිල් සපරමාදු අවුරුදු පහක් තිස්සේ නිවාසයක් අහිමිව සිටින (හෝම්ලස්) පුද්ගලයෙක්.

"දැන් කොච්චර කල් වෙනවද මෙහෙම වෙලා?”

"දැනට අවුරුදු 5 කට වඩා.."

සිරිල් සපරමාදු ඇමරිකාවට ඇවිත් තියෙන්නේ අවුරුදු 25 කට පෙරයි.

"දැනට අවුරුදු 25කට ඉස්සර මම මහ බැංකුවේ මාණ්ඩලික නිලධාරියෙක්. මගෙ වයිෆ් ගුරුවරියක්. අපි ලංකාවෙ හොඳ ජීවිතයක් ගත කළා."

මහ බැංකුවේ මාණ්ඩලික නිලධාරී රැකියාවක් කියා කියන්නේ ලංකාවේ සරසවියකින් උපාධියක් ලබා රාජ්‍ය අංශයේ රැකියාවක් හොයන කෙනෙකුගේ සිහින රැකියාවක්. සිවිල් සේවයට ඇතුළු වීමට හා මහ බැංකුවට යාමට අවස්ථාව ලබන  කෙනෙක් බොහෝ විට තෝරා ගන්නේ මහ බැංකුවේ රැකියාවයි.

මහ බැංකුවේ මාණ්ඩලික නිලධාරී තනතුරකට කෙළින්ම යන්නනම් ඉතා තරඟකාරී තරඟ විභාගයකින් සමත් විය යුතුයි. විභාගයට පෙනී සිටිය හැක්කේ පළමු පන්තියේ හෝ දෙවන (ඉහළ) පංති සාමාර්ථයක් ඇත්නම් පමණයි. එසේ නැත්නම් පශ්චාත් උපාධියක් හෝ ගණකාධිකරණය වැනි ක්ෂේත්‍රයක වෙනත් වෘත්තීය සුදුසුකම් තිබිය යුතුයි. මේ කඩ ඉම් පනින්නේ සරසවියේ කණ්ඩායමක දක්ෂතම සිසුන්. මාණ්ඩලික නිලධාරී තනතුරකට යා හැකි අනෙක් ක්‍රමය මාණ්ඩලික නොවන ශ්‍රේණියක සිට ටිකෙන් ටික උසස් වීමයි. එයත් අසීරු හා අවුරුදු පහළොවක් විස්සක් කල් ගත වන කාර්යයයක්. ඔය කොයි ක්‍රමයකින් ගියත් මහ බැංකුවේ මාණ්ඩලික නිලධාරී තනතුරක් ලබා ගන්නේ අධ්‍යාපනික හා වෘත්තීය සුදුසුකම් ඇති, දක්ෂ හා/හෝ මහන්සි වී වැඩ කරන පුද්ගලයෙක්.

මහ බැංකුවේ මාණ්ඩලික නිලධාරී තනතුරක සිටින කෙනෙකුට ඇමරිකාව, එංගලන්තය, ඕස්ට්‍රේලියාව වැනි රටකට ගොස් පශ්චාත් උපාධියක් ලබා ගැනීමේ අවස්ථාව හිමි වෙනවා. උනන්දුව ඇති අයෙකුට මේ අවස්ථාව ලබා ගැනීම ගොඩක් අසීරු දෙයක් නෙමෙයි. ඒ වගේම වෙනත් රජයේ සේවකයෙකුට වඩා ඉහළ වැටුපක් හා වරප්‍රසාද හිමි වෙනවා. ඒ නිසා, "අපි ලංකාවෙ හොඳ ජීවිතයක් ගත කළා" කියා සිරිල් සපරමාදු විසින් කරන ප්‍රකාශය සැක කරන්න හේතුවක් නැහැ.

"ලොතරැයි දිනුම් වලින් හරි ගියේ කීයෙන් කී දෙනාටද මහත්තයෝ. මටත් ඇදුනා ලොතරැයියක්. වීසා ලොටරි එක."

මේ කියන්නේ ඇමරිකන් ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය ගැනයි. ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය නිකම්ම ඇදෙන්නේ නැහැ. ඒ සඳහා අයදුම් කළ යුතුයි. අයදුම් කරන අයගෙන් ආසන්න වශයෙන් 400-500 කින් එක් අයෙකුටයි අවස්ථාව හිමි වන්නේ. 2018 වසරේදී අවස්ථා 50,000ක් සඳහා අයදුම් කළ පිරිස ලංකාවේ මුළු ජනගහණයට වඩා වැඩියි. අයදුම්කරුවන් 23,182,554 ක්. බොහෝ දෙනෙකුට ලොතරැයිය ඇදෙන්නේ කිහිප වරක් එක දිගටම අයැදුම් කිරීමෙන් පසුවයි.

මහ බැංකුවේ මාණ්ඩලික නිලධාරීන් බොහෝ දෙනෙකුට තමන්ගේ අධ්‍යාපන සුදුසුකම් මත බටහිර රටකට පහසුවෙන් සංක්‍රමණය විය හැකියි. එසේ කර ඇති අය ඕනෑ තරම් ඉන්නවා. 1990 දශකයේදී කුසලතා පදනම මත කැනඩාව වැනි රටකට යන්න අවස්ථා ඕනෑ තරම් තිබුණා. ඒ වගේම බටහිර රටක ද්විත්ව පුරවැසිකම තිබෙන බොහෝ දෙනෙක් මහ බැංකුවේ රැකියා කරනවා. ඒ ඔවුන් ලංකාවේ තමන්ගේ ජීවිතය පිළිබඳව සතුටු නිසා. එහෙම තත්ත්වයක් තියෙද්දී සිරිල් සපරමාදු තමන්ගේ කැමැත්තෙන් ඇදෙන්න සුළු ඉඩක් තිබෙන ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයියට අයැදුම් කරනවානම් ඔහුට තමන් ලංකාවේ ගත කළ "හොඳ ජීවිතය" පිළිබඳ මොනවා හෝ ප්‍රශ්න තියෙන්න ඕනෑ.

වසර තුනක සංක්‍රාන්ති කාලයකින් පසුව දැනට තිබෙන ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයි ක්‍රමය ආරම්භ වුනේ 1995 වසරේදී. ඒ වසරේදී ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය ඇදුණු කෙනෙක්ට බොහෝ විට වීසා ලබාගෙන ඇමරිකාවට එන්න වෙන්නේ 1996 වසරේදී. සිරිල් සපරමාදු 1996 දී ඇමරිකාවට ආවානම් වසර 25කට පසුව ඔහුට සමන් ජයසිංහ හමු විය යුත්තේ 2021දී. නමුත්, මේ කතාව මුලින්ම පළ වී තියෙන්නේ 2011දී. පෙර කොටසේ කතා කළ පරිදි සමන් ජයසිංහ ඇමරිකාවේ සිටි කාලය 2008 ආර්ථික අවපාතයට පෙර කාලයක් විය යුතුයි.

"මගේ සාක්කුවේ ලංකාවෙන් ගෙනා පැනඩෝල් පෙති වගයක් තිබුණා."

සමන් ජයසිංහ හා සිරිල් සපරමාදු අතර හමුව සිදු වූ පළමු දවසේ සේවය නිම කර යද්දී සමන් ජයසිංහගේ සාක්කුවේ ලංකාවෙන් ගෙනාපු පැනඩෝල් පෙති තියෙනවා. ටයිලනෝල් බ්‍රෑන්ඩ් එකෙන් ඔය බෙහෙතම විකුණන ගෑස් ස්ටේෂන් එකක සේවය කරන මනුස්සයෙක් පැනඩෝල් පෙති සාක්කුවේ තියාගෙන හිටියේ ඇයි කියා පැහැදිලි නැහැ.

"ඊට අමතරව හදිසියෙන් ගන්න අවශ්‍ය බෙහෙත් පෙත්තේ සිට කොන්ඩම් එක දක්වා බඩු විකුණන මිනි මාකට් එකකුත් තියෙනවා." 

ලංකාවෙන් ගෙනාපුවා නිසා ලංකාවේ කමට කියමු. ඒත් ලංකාවේ පිරිමියෙක් ලංකාවේදී වුනත් හැම වෙලාවෙම සාක්කුවේ පැනඩෝල් තියාගෙන ඉන්නවද? ඒකටත් මොකක් හරි හේතුවක් තිබුණා කියමු.

සමන් ජයසිංහ ඔය වගේ වැඩක් කළානම් ඒ ලංකාවෙන් ආ අලුත වෙන්න ඕනෑ. ඒ කියන්නේ 2003 වගේ කාලයක. ලංකාවෙන් ගෙනා කල් ඉකුත් වූ පැනඩෝල් අවුරුදු හතරක් යනකම් සාක්කුවේ තියෙන්න විදිහක් නැහැනේ. එහෙමනම් සිරිල් සපරමාදු ඇමරිකාවට ඇවිත් අවුරුදු හත අටකට වඩා වෙන්න විදිහක් නැහැ. කතාව මුලින්ම පළ වුනු 2011 අවුරුද්ද ගත්තත් අවුරුදු පහළොවයි. අවුරුදු 25ක් කියන එක තාක්ෂනික ලෙස බැලුවොත් කොහෙත්ම වෙන්න බැරි දෙයක්. ලේඛකයාට ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයියේ ඉතිහාසය ගැන කිසිම අදහසක් නැති බව ඉතාම පැහැදිලියි. ඒ කියන්නේ මේ කතාව ඉතිහාසයේ ස්ථානගත කරන්න බැරි මනෝමූලික කතාවක්.

"ඇමරිකන් එම්බසියෙන් ලියුම ආදා ඉඳල සතියක් අපේ ගෙදර ලිප පත්තු උනේ නෑ මහත්තයෝ. අපෙ සේරටම ඇමරිකන් උණ හැදුනා."

ඔය කාලයේ ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය ඇදුනු බව දැනුම් දුන්නේ දැන් වගේ අන්තර්ජාලය හරහා නෙමෙයි. ලියුමකින් තමයි. හැබැයි ලියුම එවුවේ ඇමරිකාවේ රාජ්‍ය දෙපාර්තමේන්තුවෙන් මිසක් එම්බසියෙන් නෙමෙයි. ලියුම එන අවස්ථාවේදී කොළඹ ඇමරිකානු තානාපති කාර්යාලයට අඩු වශයෙන් මෙවැනි ලොතරැයි දිනුමක් පිළිබඳව දැනුම් දීමක් හෝ කර නැහැ. අදාළ එම්බසියට ගොස් වීසා අයදුම් කරන එක පසුව කළ යුතු වැඩක්. ලංකාවේ ජීවත් වන අයෙකු යා යුතු අදාළ එම්බසිය බොහෝ විට කොළඹ එම්බසිය වුනත් ඇතැම් අවස්ථා වලදී එය වෙන එකක් වෙන්නත් පුළුවන්. විශාල පිරිසකට ලියුම ලැබුණා කියලා ඇමරිකාවට එන්න වීසා ලැබෙන්නේත් නැහැ. ඒ සඳහා තවත් බොහෝ දේවල් සම්පූර්ණ විය යුතුයි. බොහෝ දේවල් කළ යුතුයි. ඔය වැඩ වලට අවුරුද්දක් විතර යන්න පුළුවන්. අන්තිමේ වීසා නොලැබෙන්නත් පුළුවන්. රට ගිය ඇත්තෝ රචකයාට ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයි හරහා වීසා ලැබෙන ක්‍රියාවලිය ගැන කිසිදු අවබෝධයක් නැති බවයි පෙනෙන්නේ.

කතාව අනුව බැලුවොත් ලියුම ලැබුණට පස්සේ සිරිල් සපරමාදුගේ පවුලේ අයට අමුතුවෙන් ඇමරිකන් උණ හැදෙන්න දෙයක් නැහැ. මහ බැංකුවේ මාණ්ඩලික නිලධාරී රැකියාවක් තියෙද්දී ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය සඳහා අයදුම් කළානම් කළින්ම ඇමරිකන් උණ තිබිලා තියෙනවා.

ඒ උණ හදිස්සියේම හැදුණු උණක්ද? ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයියට අයදුම් කළ පළමු වරම එය ඇදුනද? සිරිල් සපරමාදු තමන්ගේ වෘත්තීය සුදුසුකම් මත හෝ පශ්චාත් අධ්‍යාපනය සඳහා ලංකාවෙන් යන්න කලින් නොහිතුවේ ඇයි? මහ බැංකුවේ බොහෝ මාණ්ඩලික නිලධාරීන් මෙන් ඇමරිකාවේ සරසවියක පශ්චාත් උපාධියක් කරන්න ආවානම් අවුරුදු දෙකක් ඇමරිකාවේ ජීවත් වී ඇමරිකාවේ තත්ත්වය බලාගෙන "ඇමරිකන් උණ" සනීප කරගෙන ආපහු යන්න තිබුණා. යම් විදිහකින් ඇමරිකාවේ ඉන්න හෝ නැවත ආපහු එන්න අවශ්‍ය වුනානම් ඇමරිකන් සුදුසුකමක් තිබෙන නිසා ගෑස් ස්ටේෂන් වල වැඩ කරන්න වෙන්නේ නැහැ. සිරිල් සපරමාදු මේ කිසි දෙයක් තේරුම් ගත නොහැකි වූ මෝඩයෙක්ද? එහෙම කෙනෙක් මහ බැංකුවේ මාණ්ඩලික නිලධාරියෙක් වුනේ කොහොමද?

"අපිට ළමයි තුන්දෙනයි. වැඩිමළා පුතා. ඊළඟට දූලා දෙන්නා. අපි මෙහේ එනකොට පුතාට 7 යි. දූලට 6 යි, 5 යි."

මේ ප්‍රකාශය අනුව සිරිල් සපරමාදු කියන්නේ දක්ෂ හා මහන්සි වී වැඩ කරන කෙනෙක් වුවත් ජීවිතය සැලසුම් කර ගන්න දක්ෂ නැති කෙනෙක් බවයි පෙනෙන්නේ. හවසට ගෙදර ආවට පස්සෙත් ගොඩක් මහන්සි වෙලා වැඩ කරල තියෙන බවනම් පේනවා. පාසැල් ගුරුවරියක්ව සිට ඇති ඔහුගේ බිරිඳ පද්මිණී උගන්නන්න ඇත්තේ සෞඛ්‍යය වගේ විෂයයක්නම් වෙන්න බැහැ. සිරිල් සපරමාදු ජෝඩුව හදන්නන් වාලේ ඔහේ ළමයි හදපු ජෝඩුවක්ද? ජීවිතයේ හැම තීරණයක්ම ගන්නේ ළමයි හැදුවා වගේම කිසිම සැලසුමක් නැතුවද?

ලොකු දරුවාගේ වයස අවුරුදු හතක් නිසා ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය ඇදෙන කොට සිරිල් සපරමාදු විවාහ වෙලා අඩුම ගානේ අවුරුදු 8 ක් වෙන්න ඕනෑ. විවාහ වෙලා කාලයක් ළමයි නැතිව ඉන්න ජෝඩුවකට අවුරුදු ගාණකට පස්සේ හදිසියේ පෝලිමට ළමයි හම්බු වෙන්නේ නැහැ. ඔය වගේ හදිස්සියක් තිබුණානම් ඒ බැඳපු අලුතම වෙන්න ඕනෑ. එහෙමනම් ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය ඇදෙන කොට සිරිල් සපරමාදු විවාහ වෙලා අවුරුදු 8 කට වැඩියි කියා හිතනවාට වඩා අවුරුදු අටයි කියලම හිතන එක සාධාරණයි.

සිරිල් සපරමාදු විවාහ වුනේ වයස කීයේදීද? විශේෂ තොරතුරක් සඳහන්ව නැති නිසා අපි වයස 25-35 පරාසයම ගනිමු. එහෙමනම් සපරමාදු පවුල ඇමරිකාවට එනකොට සිරිල් සපරමාදුගේ වයස අවුරුදු 33-43 අතර විය යුතුයි. අවුරුදු 25කට පස්සේ සමන් ජයසිංහ හමු වෙනකොට ඔහුගේ වයස අවුරුදු 58-68 අතර විය යුතුයි.

"ඉතිං සපරමාදු අන්කල්, ආංඩුවෙන් ගානක් හම්බවෙනව නේද?”

"මුලදී මට සෝෂල් සෙකුරිටි ලැබුණා. ඒත් දැන්මට ඉන්න තැනක් නෑ. ඇඩ්‍රස් එකක් නෑ."

කතාවේ හැටියට සිරිල් සපරමාදු හෝම්ලස් වෙන්න කලින් ඔහුට සමාජ සංරක්ෂණ ප්‍රතිලාභ ලැබී තිබෙනවා. 1943-1954 අතර කාලයේ ඉපදුනු කෙනෙකුට සමාජ සංරක්ෂණ ප්‍රතිලාභ සාමාන්‍ය මුදල ලැබෙන්නේ වයස අවුරුදු 66 සම්පූර්ණ වීමෙන් පසුවයි. සම්මත විශ්‍රාම වයස සේ සැලකෙන්නේ ඒ වයසයි. විශ්‍රාම වයස 62-70 අතර අඩු වැඩි වීම අනුව ලැබෙන මුදලත් අඩු වැඩි වෙනවා. වයස අවුරුදු 62 සම්පූර්ණ වූ පසු ප්‍රතිලාභ ලබා ගැනීම ආරම්භ කළොත් සාමාන්‍ය ප්‍රතිලාභ මුදලින් 75%ක් ගන්න පුළුවන්.

සපරමාදු සමාජ සංරක්ෂණ ප්‍රතිලාභ ගත්තා කියා කියන්නේ සමන් ජයසිංහව හමු වෙන්න අඩු වශයෙන් වසර 5කට කලින්. ඉහත ගණන් බැලීම් අනුව ඒ වෙද්දී ඔහුගේ වයස අවුරුදු 53-63 අතර විය යුතුයි. නමුත්, සමාජ සංරක්ෂණ ප්‍රතිලාභ ලබාගත හැකි අඩුම වයස 62 නිසා ඔහුගේ දැන් වයස අඩුම වශයෙන් අවුරුදු 67ක් වෙන්න ඕනෑ. අවම වශයෙන් අවුරුද්දක් සමාජ සංරක්ෂණ ප්‍රතිලාභ ලබා ගත්තානම් දැන් වයස අවුරුදු 68 ක්. ඒ කියන්නේ සපරමාදු ඇමරිකාවට එද්දී වයස අවම වශයෙන් අවුරුදු 43ක්. පළමු දරුවා ලැබෙද්දී වයස අවම වශයෙන් අවුරුදු 36ක්. තුන්වන දරුවා ලැබෙද්දී වයස අවුරුදු 38ක්.

සිරිල් සපරමාදුට පළමු දරුවා ලැබුණේ වයස අවුරුදු 36 දී නම් ඔහු විවාහ වුනේ වයස අවුරුදු 35ක් පමණ වෙලා වෙන්න පුළුවන්. අපි හිතමු අවුරුදු තුනකින් ළමයි තුන් දෙනෙක් හදලා ඇරියස් ඇල්ලුවා කියලා. තිස් පහක පිරිමියෙක් සමඟ විවාහ වූ ඔහුගේ බිරිඳ පද්මිණී ඔහුට වඩා අවුරුදු හතරක් පහක්වත් බාල තැනැත්තියක් වෙන්න පුළුවන්.

වයස අවුරුදු 43ක් වෙද්දී මහ බැංකුවේ මාණ්ඩලික නොවන නිලධාරියෙක්ට මාණ්ඩලික නිලධාරියෙක් වෙන්න බැරිකමක් නැහැ. එහෙමනම් මහ බැංකුවේ අවුරුදු 15-20ක් සේවය කරලා. සෘජුවම මාණ්ඩලික නිලධාරියෙක් ලෙස සේවයට ආවානම් ඒත් අවුරුදු දහයක් පහළොවක් වැඩ කරලා. උසස් වීම් කිහිපයකුත් අරගෙන. බොහෝ විට ගෙයක් හදලා ලෝන් එකෙනුත් සෑහෙන කොටසක් ගෙවලා ඉවරයි.

මහ බැංකුවේ සේවකයෙක්ට වයස 55 න් විශ්‍රාම යා හැකියි. ඉන් පසුව මැරෙන තුරු විශ්‍රාම වැටුපක් ලැබෙනවා. ලංකාවේ හැටියට හොඳ ජීවිතයක් ගෙවන්න ඒ වැටුප ප්‍රමාණවත්. වෛද්‍ය රක්ෂණ වගේ වෙනත් ප්‍රතිලාභත් ලැබෙනවා. සිරිල් සපරමාදුට ඇමරිකාවට යන්න වෙන්නේ මේ විශ්‍රාම වැටුප අත හැරලා. ඔහුගේ බිරිඳ පද්මිණී ගුරුවරියක්. ගුරු රස්සාවත් විශ්‍රාම වැටුපක් හිමි රැකියාවක්. මහ බැංකුවේ හිටියොත් ඉස්සරහට එන්නේ වඩා හොඳ කාලයක්. තව උසස්වීම් දෙකක් විතර ලබා ගන්න කාලය තියෙනවා. ඇමරිකාවට එන්නේ ඔහොම තියෙද්දී.

ඔය වගේ තත්ත්වයක ඉන්න පවුලක් තමන්ගේ රැකියා අත ඇරලා ඔය වගේ වයසකදී ඇමරිකාවට එනවා කියා කියන්නේ විශාල අවදානමක් ගැනීමක්. ඇමරිකාවට පැමිණි පසුව හැම දෙයක්ම නැවත මුල සිට පටන් ගන්න වෙනවා. ඇමරිකාවට එනවානම් ඒ අවදානම ගන්න සූදානමක් තිබිය යුතුයි.

මහ බැංකුවේ මාණ්ඩලික නිලධාරියෙක් කියන්නේ බොහෝ විට ආර්ථික විද්‍යාව හදාරා පන්ති සාමාර්ථයක් ලබපු කෙනෙක්. නැත්නම් ගිණුම්කරණය වගේ දෙයක් හදාරපු කෙනෙක්. ඊට අමතරව මේ වයස දක්වා මහ බැංකුවේ හිටියා කියා කියන්නේ ආර්ථික විද්‍යාව හෝ බැංකුකරණය එක්ක අවුරුදු පහළොවක් විස්සක් ඔට්ටු අල්ලපු කෙනෙක්. එහෙම කෙනෙක් හොඳින් හිතා මතා මිස කිසිදු සැලසුමක් නැතිව මේ වගේ බරපතල තීරණයක් ගන්න හේතුවක් නැහැ. එහෙම කළානම් එය සුවිශේෂී තත්ත්වයක් මිස සාමාන්‍ය තත්ත්වයක් නෙමෙයි.

සිරිල් සපරමාදු මොන හේතුවක් නිසා හෝ ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය සඳහා අයදුම් කරනවා. ඉතා අඩු සම්භාවිතාවක් තිබෙන දෙයක් වුනත් ඔහුට ලොතරැයිය ඇදී පසුව ඇමරිකාවට වීසා හම්බ වෙනවා. ඔහු ලංකාවේ ඉඩකඩම් විකුණලා පවුල පිටින්ම එක පාරටම ඇමරිකාවට එනවා. එක්කෝ ඔහු එන්නේ පැහැදිලි සැලසුමක් ඇතුව වුවත් කිසියම් හේතුවක් නිසා සැලසුම සාර්ථක වෙන්නේ නැහැ. එසේ නැත්නම් ඔහු දක්ෂයෙක් වුවත් තමන්ගේ පෞද්ගලික ජීවිතය සැලසුම් කර ගන්න නොදන්නා කෙනෙක්. අසාර්ථක වූ සැලසුමක් ගැන කතාවේ කොහේවත් නැහැ. ඇමරිකාවට ආවේ ඇයි කියලත් නැහැ. රචකයාට අනුව සිරිල් සපරමාදු ලංකාවේ හැම දෙයක්ම අත ඇරලා පවුලත් සමඟ ඇමරිකාවට එන්න එකම හේතුව ඇමරිකන් උණ!

සපරමාදු පවුල ඇමරිකාවට ආවට පස්සේ කතාව ඊළඟ කොටසින් සාකච්ඡා කරමු.

රට ගිය ඇත්තෝ (පළමු කොටස)

සෑම වසරකදීම ලෝකයේ රටවල් ගණනාවක පුරවැසියන් 50,000කට ආසන්න පිරිසකට ඇමරිකාවේ ස්ථිර පදිංචිකරුවන් වීමට හා පසුව ඇමරිකානු පුරවැසියන් වීමට ඉඩ සලසන ඇමරිකන් ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයියේ ප්‍රතිඵල ඊයේ (ජූනි 6) ප්‍රකාශයට පත් කෙරුණා. ලොතරැයිය සඳහා අයදුම් කළ අයට සැප්තැම්බර් අවසානය දක්වා තමන්ගේ ප්‍රතිඵලය අන්තර්ජාලයෙන් පරීක්ෂා කළ හැකියි.

වසර ගණනාවක සිටම හරියටම ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයියේ ප්‍රතිඵල පිටවන කාලයට සමාජ මාධ්‍ය හෝ විද්‍යුත් තැපෑල හරහා සංසරණය වන කතාවක් මෙවරද එසේ සංසරණය වෙමින් පවතිනවා. මේ කතාව අපේ පෙර ලිපියක ප්‍රතිචාර කොටසේ කිසියම් අයෙකු විසින් පළ කර තිබෙනවා. එහි කතාවේ මාතෘකාව හෝ රචකයාගේ නම සඳහන්ව නැහැ.

සොයා ගත හැකි තොරතුරු අනුව මේ කතාවේ රචකයා නිහාල් ගුරුසිංහනම් බ්ලොග්කරුවෙක්. ඔහුගේ "යථාර්ථවාදියා" සිංහල වියුණුව 2018 අවසානය දක්වාම සක්‍රියව තිබුණු එකක්. වසර හත අටක් තිස්සේ එහි ඔහුගේ කෙටි කතා හා කවි රැසක් පළ වී තිබෙනවා. වෙනත් තැන් ගණනාවක තිබෙන නිශ්චිත තොරතුරු අනුව ඔහු මේ කතාව මුලින්ම පළ කර තිබෙන්නේ 2011 ඔක්තෝබර් 23 දිනයි. ඒ ආසන්න දිනයක කවුරු හෝ අයෙක් විසින් පීඩීඑෆ් කර ලේඛකයාගේ නම රහිතව විද්‍යුත් තැපෑල හරහා බෙදා හැර තිබෙනවා.

මේ කතාවේ තාක්ෂණිකව හා/හෝ තර්කානුකූලව නිවැරදි නොවන කරුණු ගණනාවක් තිබෙනවා. මේ වෙද්දී වෙනස් වී තිබෙන දේවල් ගණනාවක්ද තිබෙනවා. ප්‍රබන්ධයක් හැම විටම තාක්ෂනික ලෙස නිවැරදි විය යුතු නැහැ. ප්‍රබන්ධයක් කියන්නේ ලේඛකයෙකුගේ පරිකල්පනයක් මිසක් සැබෑව නෙමෙයි. ඒ නිසා, එවැනි පදනමකින් කෙටි කතාවක් විචාරය කිරීම කිසිම තේරුමක් නැති විහිළුවක්.

කෙසේ වුවත් මේ කතාව සංසරණය වන්නේ ප්‍රබන්ධයක් ලෙස එහි තිබෙන විශිෂ්ඨත්වයට වඩා එහි අඩංගු කරුණු හේතුවෙනුයි. කතාවේ සාරය ඇමරිකන් ග්‍රීන්කාඩ් ලොතරැයිය දිනා ඇමරිකාවට සංක්‍රමණය වී විනාශ වී යන පවුලක්. වසර හත අටකට පෙර මෙය මා වෙත මුලින්ම යොමු කළ පුද්ගලයා හිතාගෙන සිටියේ මෙය ප්‍රබන්ධයක් නොව සැබෑ විස්තරයක් බවයි. බොහෝ විට මුල් රචකයා එය ලියා පළ කරන විට එවැනි තත්ත්වයක් අපේක්ෂා කරන්න නැතුව ඇති.

පොදුවේ මේ කතාවෙන් කියන්න හදන්නේ ඇමරිකාවට සංක්‍රමණය වුනා කියා හැමදේම ලැබෙන්නේ නෑ කියන එකයි. ඒ කතාව ඇත්ත. ඇමරිකාවේ මිනිස්සු බොහෝ දෙනෙක් ධනවතුන් වී සිටින නිසා ඇමරිකාව රටක් විදිහට ධනවත් රටක්ව තිබෙනවා මිසක් රට ධනවත් නිසා මිනිස්සු ධනවත් වී නැහැ. ඇමරිකාවට සංක්‍රමණය වන කෙනෙකුට සාධාරණව මුදල් උපයන්න වැඩි අවස්ථාවන් මිසක් මුදල් ලැබෙන්නේ නැහැ. ලංකාව වගේ රටක තිබෙන සමහර අවස්ථා ඇමරිකාවේ නැති වෙන්නත් පුළුවන්. ඉගෙන ගන්න අවස්ථා මිසක් අධ්‍යාපනය ලැබෙන්නේ නැහැ. හොඳ වෛද්‍ය ප්‍රතිකාර ගන්න අවස්ථා මිසක් සෞඛ්‍යය ලැබෙන්නේ නැහැ. ඇමරිකාවට හෝ ලෝකයේ වෙනත් රටකට කෙනෙක් සංක්‍රමණය වෙනවානම් එසේ කළ යුත්තේ ලංකාවේදී තමන්ට නොලැබෙන අවස්ථා හොයා ගෙන මිසක් සම්පත් හොයා ගෙන නෙමෙයි.

මුල් ලිපිය පළවී මාස කිහිපයකට පසුව වෙනත් තැනක පළ වී තිබෙන අදාළ කතාව පහත තිබෙනවා.

රට ගිය ඇත්තෝ..

එහිම ඉංග්‍රීසි පරිවර්තයක් මෙහි තිබෙනවා.

Its A 'Big Bite', Sam

කතාවේ තිබෙන තාක්ෂණික වැරදි හා වෙනත් අඩුපාඩු විවිධ පුද්ගලයින් විසින් පෙන්වා දී තිබෙනවා. ඒ හේතුව නිසා හෝ වෙනත් හේතු නිසා මුල් ලිපිය පසුව යථාර්ථවාදියා බ්ලොග් අඩවියෙන් ඉවත් කරගෙන ඇති බව පෙනී යනවා. ඒ අනුව, මේ කතාව මුල් රචකයා විසින් "අයිතිය හැර දැමූ" කතාවක් වෙන්න පුළුවන්.

කතාවේ ප්‍රධාන චරිත දෙකක් ඉන්නවා. සමන් ජයසිංහ හා සිරිල් සපරමාදු. සිරිල් සපරමාදුගේ පවුලේ සාමාජිකයින් අවශේෂ චරිත. මේ සියළු දෙනාම ලංකාවෙන් ඇමරිකාවට ආ සංක්‍රමණිකයෝ.

කතාව කියන්නේ සමන් ජයසිංහ. ඔහු කඩවත සිට ඇමරිකාවේ චිකාගෝ නුවරට එන්නේ සිංහ සමාජයේ වාර්ෂික සමුළුවකට සහභාගී වෙන්නයි. ඔහු සමුළුව අවසන් වීමෙන් පසුව නැවත ආපසු යන්නේ නැහැ. වසර හතරක් තිස්සේ ඇමරිකාවේ රැකියාවක් කරමින් සිටින ඔහු තවත් වසරකට පසුව "තව කීයක් හරි හොයා ගෙන" ආපසු ලංකාවට යන්න බලාපොරොත්තුවෙන් ඉන්නවා.

කිසියම් සමුළුවකට හෝ පුහුණු වැඩ සටහනකට සහභාගී වීම සඳහා සංචාරක වීසා ලබා ගෙන ඇමරිකාවට ඇතුළු වීමෙන් පසුව කිසියම් පුද්ගලයෙකු ආපසු ලංකාවට නොගොස් ඇමරිකාවේ නැවතීම අභව්‍ය සිදු වීමක් නෙමෙයි. එසේ කළ අය මට පෞද්ගලිකවත් හමු වී තිබෙනවා.

කතාවේ හැටියට සමන් ජයසිංහ ඇමරිකාවට ඇවිත් අවුරුදු හතරක් වෙනවා. කතාව මුලින්ම පළ වී තිබෙන්නේ 2011දී නිසා මෙය 2008 ආර්ථික අවපාතයට පෙර කාලයක්.

"දැන් අවුරුදු හතරක්. තව අවුරුද්දකට වීසා තියෙනවා. තව කීයක් හරි හොයා ගෙන ආපහු යනවා."

මේ කතාව තාක්ෂණිකව සම්පූර්ණයෙන්ම වැරදියි. ඇමරිකාවට පැමිණීමට සංචාරක වීසා ලබා දීමේදී වසර පහක කාලයක් සඳහා බහු ගමන්වාර වීසා බලපත්‍රයක් ලබා දෙන නමුත් එම වීසා බලපත්‍රය මත වරක් ඇමරිකාවට ඇතුළු වීමේදී ඇමරිකාවේ රැඳී සිටීමට අවසර ලබා දෙන්නේ මාස හයක කාලයක් දක්වා පමණයි. මාස හය ඉක්මවා දවසක් හෝ රැඳී සිටීම නීති විරෝධී ලෙස රැඳී සිටීමක්.

"මට බැංකු ගිණුමක් අරින්නවත්, වාහනයක් එළවන්නවත් බැහැ." 

ඇමරිකාවේ නීත්‍යානුකූල ලෙස පදිංචි වී නොසිටින විදේශිකයෙකුට ඇමරිකාවේ වාණිජ බැංකුවක පුද්ගලික හෝ ව්‍යාපාරික අනේවාසික ගිණුමක් ආරම්භ කරන්න බැරිකමක් නැහැ. එහෙත්, සාපේක්ෂව අසීරුයි. ඒ සඳහා මුදල් ඉපැයූ ආකාරය ඇතුළු අවශ්‍ය තොරතුරු රාශියක් ලබා දිය යුතුයි. වීසා කල් ඉකුත් වීමෙන් පසුව නීති විරෝධී ලෙස රැඳී සිටින කෙනෙක්ට ඔය වැඩේ කොහොමවත් කරන්න බැහැ. වියානා සම්මුතිය අනුව ඇමරිකාවේ සංචාරය කරන ලාංකිකයෙකුට ඇමරිකාවේදී වාහන එළවන්නත් පුළුවන්කම තිබෙනවා. හැබැයි මාස හයක් යන තුරු පමණයි. නීති විරෝධී ලෙස රැඳී සිටින කෙනෙකු ඇමරිකාවේදී වාහන එළවනවානම් එය කරන්න වෙන්නෙත් නීති විරෝධී ලෙසයි.

"not authorized to work කියල පාස්පෝට් එකේ ගහල තියෙනවා."

"මේවා හදිසියට හොයා ගන්න පුලුවන් අඩුවෙන් ගෙවන පොඩි රස්සාවල්."

"වැඩිපුරම මේවායේ වැඩ කරන්නේ නීති විරෝදී සංක්‍රමණිකයන්."

නීති විරෝධී සංක්‍රමණිකයෙකු විසින් හදිසියේ රැකියාවක් හොයා ගන්නවා කියන එක කළ නොහැකි තරම් අමාරු දෙයක්. කාලය දිගේ ආපස්සට ගියොත් 2008 ආර්ථික අවපාතය වෙලාවේ බොහෝ ඇමරිකානුවන්ට රැකියා අහිමි වුනා. ඔය කියන විදිහේ රැකියාවක් පුරප්පාඩු වෙන කොට අයදුම්කරුවන් සිය ගානක් ඉල්ලුම් කරනවා. ඉන් පසුව, ආර්ථිකය ක්‍රමයෙන් යථා තත්ත්වයට පත් වෙන කොට නීති විරෝධී සංක්‍රමණිකයින් රැකියා කරනවාද කියා පරික්ෂා කරන ක්‍රමවේදය සෑහෙන්න විධිමත් වෙලා. 2008න් පසුව නීති විරෝධී ලෙස රැඳී සිටින්නෙකුට ඇමරිකාවේ රැකියාවක් හොයා ගන්න ඉතාම අඩු ඉඩ කඩකුයි තිබුණේ. ඒ නිසා, අපට සමන් ජයසිංහ විසින් මේ කතාව කියන කාලය 2007 දක්වාවත් පස්සට තල්ලු කරන්න වෙනවා. ඒ කියන්නේ ඔහු පැමිණි කාලය 2003 හෝ පෙර වසරක්. ඒ කාලයේදී වුවත් ගෑස් ස්ටේෂන් වල වැඩිපුරම වැඩ කළේ නීති විරෝධී සංක්‍රමණිකයින් කියන එක බොරුවක්. යම් ප්‍රමාණයක් ඉන්න ඇති.

ගෑස් ස්ටේෂන් එකක සේවය කරන අයෙකු මුහුණ දෙන තත්ත්වයන් ගැන කතාවේ තිබෙන බොහෝ දේවල් නිවැරදියි. එවැන්නෙකුට බොහෝ විට ලැබෙන්නේ අවම වැටුප හෝ ඊට කිට්ටු වැටුපක්.

"තනිකඩයෙකුට යම්තම් ජීවිතේ ගැට ගහ ගන්න ඒ මුදල ප්‍රමාණවත්."

මෙය තීරණය වන්නේ අදාළ පුද්ගලයාගේ වියදම් කිරීමේ රටාව මතයි. ඔය වගේ රැකියා කරලාත් ගෙවල් අරගෙන ඉන්න, පවුල් නඩත්තු කරන අය ඉන්නවා. හැබැයි නීත්‍යානුකූලව ඉන්න අය. ඒ වගේම, සමන් ජයසිංහගේම කලින් කතාව මේ කතාව සමඟ ගැලපෙන්නේ නැහැ.

"තව කීයක් හරි හොයා ගෙන ආපහුයනවා."

සමන් ජයසිංහගේ ලංකාවේ රැකියාව ගැන කතාවේ සඳහනක් නැතත් සිංහ සමාජයක සාමාජිකයෙක් කියන්නේ ලංකාවේ හැටියට දුප්පතෙක් වෙන්න බැහැ. ලංකාවට සාපේක්ෂව හොඳ සමාජ ආර්ථික තත්ත්වයක් තිබෙන කෙනෙක්. සැලකිය යුතු ආදායමක් ලබන කෙනෙක්. නමුත්, ඔහු නැවත ලංකාවට නොයා මේ "අඩුවෙන් ගෙවන පොඩි රස්සාව" කරගෙන ඉන්නේ ඒ රස්සාව කරලත් ඔහුට ලංකාවේ හොඳ රස්සාව කරලා ඉතුරු කරනවාට වඩා ගානක් ඉතුරු කරගන්න පුළුවන් නිසයි. වෙන රටක රාජ්‍ය නායකයා වෙන්න පුළුවන්කම තිබෙන අය පවා තමන්ගේ කැමැත්තෙන් ඇමරිකාවේ පොඩි රස්සා කරගෙන ජීවත් වෙලා තියෙනවා. "තව කීයක් හරි" කියන එකෙන් අදහස් වෙන්නේ සමන් ජයසිංහ දැනටමත් යම් මුදලක් ඉතිරි කරගෙන තිබෙන බවයි.

"මෙහේ තරම් හිඟන්නෝ නැතිව ඇති ලෝකෙ කොහේවත්. මුන්ට කියන්නේ “හෝම්ලස් පීපල්” කියල."

මේක අතිශයෝක්තියක්. ඇමරිකාවේ නිවාස අහිමි පුද්ගලයින් ප්‍රමාණය පිළිබඳ සංඛ්‍යාලේඛණ වෙන වෙලාවක ලිපියකින් ඉදිරිපත් කරන්නම්.

"අ. පො. ස. විභාගයේදී මට විශිෂ්ට සම්මාන තියෙනව. ඉංග්‍රීසි භාෂාවට සහ සාහිත්‍යයට. ඊට අමතරව උසස් ආයතනයකින් ලද සහතිකයකුත් තියෙන නිසා මා හිතා හිටියේ මා තරම් ඉංග්‍රීසි උගතෙක් තවත් නැතිව ඇති කියාය. එහෙත් මා කියනා දේ මුන්ට නොතේරෙයි. උන් කියනා දේ මටද නොතේරෙයි."

මේ කතාවනම් සම්පූර්ණ ඇත්ත.

රට ගිය ඇත්තෝ කතාවේ ඊට පස්සේ තියෙන්නේ සමන් ජයසිංහට සිරිල් සපරමාදු හමු වීම හා සිරිල් සපරමාදුගේ කතාව. රට ගිය ඇත්තෝ කියන්නේ ඇත්තටම සමන් ජයසිංහ විසින් කියන සිරිල් සපරමාදුගේ කතාවයි. සිරිල් සපරමාදු සමන් ජයසිංහ වගේ නීති විරෝධී සංක්‍රමණිකයෙක් නෙමෙයි. ඔහු සිය බිරිඳ හා දරු තිදෙනා සමඟ ස්ථිර පදිංචිය සඳහා ඇමරිකාවට එන්නේ ඇමරිකාවේ ස්ථිර පුරවැසියෙකු හෙවත් ග්‍රීන්කාඩ් හිමියෙකු ලෙසයි. ඇමරිකාවේ ස්ථිර පුරවැසියෙකුට ඇමරිකන් පුරවැසියෙකුට හිමි වන වරප්‍රසාද වලින් විශාල ප්‍රමාණයක් හිමි වෙනවා. වසර පහකට පසුව ඇමරිකන් පුරවැසියෙකු වීමේ අවස්ථාවද ලැබෙනවා.

කතාව අනුව සිරිල් සපරමාදුට ඇමරිකන් ස්ථිර පුරවැසියෙකු වීමේ අවස්ථාව ලැබෙන්නේ ග්‍රීන් කාඩ් ලොතරැයිය සඳහා අයදුම් කර ජයග්‍රාහකයෙකු වීම නිසයි. කතාව අවසන් වෙන්නේ ග්‍රීන් කාඩ් ලොතරැයිය සමඟ සිරිල් සපරමාදු වෙත ආ වාසනාව අවාසනාවකට පෙරළීමෙන්.

ඒ කොටස පිළිබඳව අපි ඊළඟ කොටසින් කතා කරමු.

කළු, සුදු හා අළු

මා කවර ආකාරයක හෝ භීෂණකාරී ක්‍රියා අනුමත නොකරන අයෙකු බව මේ බ්ලොග් එක දිගටම කියවන අය දන්නවා. භීෂණය අනුමත නොකරන මා පොලිස් භීෂණය කෙසේවත් අනුමත කරන්නේ නැහැ. පොලීසිය ඉන්නේම ජීවිත හා දේපොළ ආරක්ෂා කරන්න නිසා පොලිස් නිලධාරියෙකු අතින් ජීවිතයක් නැති වීම සාමාන්‍ය පුද්ගලයෙකු අතින් ජීවිතයක් නැති වනවාට වඩා නරක දෙයක්.

ජෝජ් ෆ්ලොයිඩ්ගේ මරණය වැරැද්දක්. සිදු විය යුතුව නොතිබුණු දෙයක්. මා කෙසේවත් එය අනුමත කරන්නේ නැහැ. එහෙත්, මේ සිද්ධිය ගැන කතා කරන්නන් පහසුවෙන් අමතක කර දමන ඇතැම් කරුණු නැවත මතක් කර ගත යුතුයි. ප්‍රශ්නයක් හඳුනාගෙන විසඳුම් හොයන්නනම් පළමුව අන්තවාදී නොවී ඇත්ත ඇති සැටියෙන් දැකිය යුතුයි.

ඇමරිකාවේ පොලීසි කියා කියන්නේ ඒකීය පුද්ගලයින්ගේ අවශ්‍යතා මත ඔවුන් විසින් සාමූහික තීරණයකින් පිහිටුවා ගෙන  පොදු අරමුදල් වලින් නඩත්තු කරන ආයතන. පොලිස් නිලධාරියෙකුගේ කාර්ය භාරය වන්නේ අදාළ ප්‍රදේශයේ නීතිය හා සාමය රැකීමයි. වෙනත් වචන වලින් කිවුවොත් තමන් වෙනුවෙන් වියදම් දරන පුද්ගලයින්ගේ ජීවිත හා දේපොළ ආරක්ෂා කර දීමයි.

ජෝජ් ෆ්ලොයිඩ්ගේ මරණයට හේතු වූ සිද්ධි දාමය ආරම්භ වන්නේ 911 අංකයට ලැබුණු හදිසි දුරකථන ඇමතුමකින්. දුරකථන ඇමතුම දෙන්නේ "කප් ෆුඩ්ස්" කඩේ සේවකයෙක්. කඩේ අයිතිකරු මහ්මුද් අබුමයියාලේ. පලස්තීන ඇමරිකානුවෙක්. සිද්ධිය වෙන වෙලාවේ ඔහු කඩේ ඉඳලා නැහැ. කවුන්ටරේ ඉඳලා තියෙන්නේ වයස අවුරුදු 17ක බාලවයස්කරුවෙක්. දුරකථන ඇමතුම දී තිබෙන්නේ මේ දරුවා. ඇතැම් විට ග්‍රීෂ්ම නිවාඩුවේ කීයක් හෝ හොයා ගන්න වැඩ කරන දරුවෙක් වෙන්න ඇති. දුරකථන ඇමතුමේ ඉංග්‍රීසි භාවිතය අනුව බොහෝ විට සුදු හෝ කළු ඇමරිකානු දරුවෙක් නොවිය හැකියි. අයිතිකරුගේ ඥාතියෙක් වෙන්නත් පුළුවන්.

දුරකථන ඇමතුම අනුව කඩේට පැමිණි පුද්ගලයෙක් බඩු අරගෙන මුදල් ගෙවීමෙන් පසුව මුදල් ගෙවා ඇත්තේ හොර නෝට්ටු වලින් බව පෙනී ගොස් තිබෙනවා. කවුන්ටරයේ සිටි දරුවා එම පුද්ගලයා පසුපස ගොස් මුදල්, ජංගම දුරකථනය හෝ සිගරැට් ආපසු දෙන මෙන් ඉල්ලා ඇතත් ඔහු එය ප්‍රතික්ෂේප කර තිබෙනවා. දුරකථන සංවාදය අනුව පැහැදිලි නැතත් ජංගම දුරකථනය ඉල්ලුවේ මුදල් ගෙවන තුරු ඇපයක් ලෙස වෙන්න පුළුවන්. පසුව මහ්මුද් අබුමයියාලේ විසින් සඳහන් කර තිබුණු පරිදි මේ පුද්ගලයා (ජෝජ් ෆ්ලොයිඩ්) ඔහුගේ කඩේට නිතර ආ ගිය ඔහු දන්නා කෙනෙක්.

දුරකථන ඇමතුම අනුව කඩේට පැමිණි පුද්ගලයා තමන්ට තමන්ව පාලනය කර ගත නොහැකි තරමට හොඳටම මත් වී සිටින පුද්ගලයෙක්. ඔහු දැන් කඩේ ඉදිරිපස මෝටර් රථයකට වී ඉන්නවා. ඒ අනුව, පොලිස් කණ්ඩායමක් වහාම සිද්ධිය වූ තැනට එනවා.

පොලිස් කණ්ඩායම වහාම එන්නේ අදාළ පුද්ගලයා තමන්ට තමන්ව පාලනය කර ගත නොහැකි තරමට හොඳටම මත් වී සිටින බවට ලැබුණු තොරතුරටද බරක් තබා විය යුතුයි. ඊට අමතරව මේ ප්‍රදේශය පොලිස් සුපරික්ෂාව යටතේ තිබෙන අපරාධ වැඩි ප්‍රදේශයක් කියා හිතන්න පුළුවන්.

ජෝජ් ෆ්ලොයිඩ් පොලිස් අණට අවනත වන්නේ නැහැ. චෝවින් ඔහුගේ දණහිස ෆ්ලොයිඩ්ගේ ගෙල මත තබා පීඩනයක් දමන්නේ ඔහුව අවනත කර ගැනීමේ අරමුණින් මිස මරා දැමීමේ අරමුණින් නෙමෙයි. මේ ක්‍රියාව පොලිස් අත් පොතේ තිබෙන, ඔවුන්ගේ පොලිස් පුහුණුවේ කොටසක් වන ක්‍රියාවක්. එවැන්නක් කළ යුතු අවස්ථාද පුහුණුවට ඇතුළත්. එහෙත්, මේ අවස්ථාව එවැනි අවස්ථාවක් නෙමෙයි. මෙය පොලිස් නිලධාරීන් විසින් ඔවුන්ගේ සීමාව ඉක්මවා යාමක්.

පොලිස් නිලධාරියෙකු තමන්ගේ සීමාව ඉක්මවා යාමෙන් ජීවිතයක් හානි වූ විට එයට දඬුවම් හිමි විය යුතුයි. අධිකරණය හරහා එය සිදු විය යුතු නිශ්චිත ක්‍රමවේදයක් තිබෙනවා. මේ අවස්ථාවේදීද අපක්ෂපාතී ලෙස හා කාර්යක්ෂම ලෙස ඒ කටයුත්ත සිදු වී තිබෙනවා. කිසිදු දේශපාලනඥයෙකු හෝ නිලධාරියෙකු විසින් අධිකරණයට බලපෑම් කර නැහැ. ඒ වගේම අධිකරණය මහජන උද්ඝෝෂණ වල පීඩනයට යටත්ව තීන්දු දිය යුතුත් නැහැ. පොලිස් නිලධාරියෙකු අතින් තමන්ගේ සේවය ඉටු කරන්නට යාමේදී සිදුවන නොදන්නා පුද්ගලයෙකුගේ මරණයක් පිළිබඳව තීන්දුවක් දීම ක්ෂණිකව කළ හැක්කක් නෙමෙයි. දෙපැත්තටම කරුණු ඉදිරිපත් කිරීමට ප්‍රමාණවත් කාලයක් දෙන්න වෙනවා.

පොලිස් නිලධාරීන් සෘජුවම චුදිතයින් වී සිටින මේ වගේ නඩුවකදී ඔවුන් අපක්ෂපාතී ලෙස කටයුතු කරනු ඇතැයි බලාපොරොත්තු වීම විහිළුවක්. ඔවුන් අනිවාර්යයෙන්ම බලන්නේ තමන් බේරෙන්නේ කොහොමද කියලයි. මේ වන විට කවුරුත් දැක තිබෙන වීඩියෝව නොවන්නට සිද්ධිය හා අදාළ සියලු කරුණු අධිකරණය හමුවේ එළිදරවු වෙන්නේ නැහැ. මෙවැනි වෙනත් අවස්ථා වලදී සීමාව ඉක්මවා යන පොලිස් නිලධාරීන් ඕනෑ තරම් නිදහස් වෙනවා ඇති.

මේ සියලු සිද්ධි වලට කළු සුදු භේදය බලපාන්නේ කොහොමද? චෝවින් ෆ්ලොයිඩ්ගේ ගෙල මත අවම බලය වෙනුවට මාරාන්තික බලය යෙදීමට චෝවින් සුදු ජාතිකයෙක් වීමත්, ෆ්ලොයිඩ් කළු ජාතිකයෙක් වීමත් බලපෑවාද? සීමාව ඉක්මවා යන සුදු පොලිස් නිලධාරියෙක් අතින් කළු ජාතිකයෙක් මැරුණු විට පොලිස් නිලධාරියා නිදහස් වෙන්නේ කළු සුදු භේදයක් නිසාද?

මේ වගේ කරුණක් දිහා සරලව බලන්න බැහැ. මතුපිටින් පෙනෙන විදිහට සුදු පොලිස් නිලධාරියෙක් අතින් කළු ජාතිකයෙක් මැරෙනවා තමයි. නමුත්, ඒ හේතුව නිසාම මෙය කළු සුදු ප්‍රශ්නයක් කියා කියන්න බැහැ. පොලිස් නිලධාරියා කළු ජාතිකයෙක් වුනානම් ෆ්ලොයිඩ් තවමත් ජීවත් වෙනවාද? ෆ්ලොයිඩ් සුදු ජාතිකයෙක් වුනානම් ඔහු තවම ජීවත් වෙනවාද? මේ වගේ ප්‍රශ්නයකට විද්‍යාත්මක පිළිතුරක් හොයන එක ගොඩක් සංකීර්ණ වැඩක්. ඒ නිසා, සුදු ජාතිකයෙක් අතින් කළු ජාතිකයෙකු මිය ගිය පමණින් එහි කළු සුදු ප්‍රශ්නයක් තිබෙන බව කියන්න බැහැ. නැති බව කියන්නත් බැහැ.

සුදු පොලිස් නිලධාරියෙක් අතින් කළු ජාතිකයෙක් මිය ගිය විට කළු ජාතිකයින් ඒ ගැන සංවේදී වෙනවා. තමන් කළු ජාතිකයින් වීම නිසා අසාධාරණයට ලක් වන බව ඔවුන් හිතනවා. නීතියෙන් කොයි තරම් සීමා දැම්මත් ජාතිවාදය කියන එක මුළුමනින්ම තුරන් කළ හැකි දෙයක් නෙමෙයි. ඒ නිසා, කළු ජාතිකයින්ගේ කණස්සල්ල පදමනක් නැති එකක් කියා බැහැර කරන්න බැහැ. මේ කාරණයේදී කළු ජාතිකයින් සමඟ එකඟ වන සුදු ජාතිකයින් හා වෙනත් අයද විශාල පිරිසක් ඉන්නවා. ඔවුන්ට තමන්ගේ විරෝධතාව දක්වන්න තිබෙන අයිතිය ඇමරිකානුවන් විසින් පිළිගන්නා දෙයක්. ඒ වගේම ව්‍යවස්ථාවෙන්ම තහවුරු කර තිබෙන අයිතියක්.

ඇතැම් විට මේ විරෝධතාකරුවන් අතර සිටින පිරිස් සීමාව ඉක්මවා යනවා. එවැනි අවස්ථා වලට විශාල මාධ්‍ය අවධානයක් හිමි වෙනවා. එහෙත්, සමස්තයක් ලෙස බොහෝ විරෝධතා සාමකාමීයි.

ජෝජ් ෆ්ලොයිඩ්ගේ මරණය විරෝධතා වලට ආසන්න හේතුවක් පමණයි. මේ විරෝධතා හරහා මතු වන්නේ කාලයක් තිස්සේ කැකෑරෙමින් තිබුණු ප්‍රශ්නයක්.

ආදායම, අධ්‍යාපන මට්ටම්, සෞඛ්‍යය වගේ කොයි දෙයක් බැලුවත් කළු ජාතිකයින් ඉන්නේ පසුපසින්. පොලිස් නිලධාරියෙකු අතින් මරණයට පත් වීමට තිබෙන සම්භාවිතාව බැලුවත් මේ වෙනස කැපී පෙනෙනවා. එහෙත් සැබෑ ප්‍රශ්නය වන්නේ මෙයයි. කළු ජාතිකයෙකුට කළු ජාතිකයෙකු වීම නිසා තිබෙන ප්‍රශ්න මොනවාද?

ජෝජ් ෆ්ලොයිඩ් සිදු වීමෙන් බැහැර වී පොලිස් නිලධාරියෙකු අතින් කළු ජාතිකයෙකු මිය යන්න වැඩි ඉඩක් තිබෙනවාද කියන කරුණ පිළිබඳව පමණක් අපි දැනට පොදුවේ අවධානය යොමු කරමු.

පොලිස් නිලධාරියෙකුට ඇතැම් තත්ත්වයන් යටතේදී තීරණයක් ගන්න තිබෙන්නේ ඉතාම කෙටි කාලයක්. ඒ වගේ වෙලාවක ලොකු විශ්ලේෂණ කර කර ඉන්න බැහැ. ක්ෂණිකව ගිණි අවියට අත යනවා. මෙහිදී තීරණය ගැනෙන්නේ ඔවුන්ගේ පුහුණුව හා පූර්ව නිගමන මත පදනම්ව අවිඥානිකවයි.

තමන් ඉදිරියේ සිටින පුද්ගලයා සතුව අවියක් තිබෙනවාද කියන එක මේ විදිහට ක්ෂණිකව තීරණය කළ යුතු දෙයක්. පොලිස් නිලධාරියා විසින් කළු ජාතිකයින් ජීවත් වන ප්‍රදේශයකදී හමු වන අහඹු පුද්ගලයෙක් අතේ ගිණි අවියක් තියෙන්න වැඩි ඉඩක් තිබෙනවා කියන පූර්ව නිගමනයේ සිටියොත් කළු ජාතිකයෙකුට එරෙහිව වඩා ඉක්මණින් ගිණි අවිය පත්තු වෙන්න ඉඩ තිබෙනවා. පොලිස් නිලධාරීන් අතින් නිරායුධ කළු ජාතිකයින් වැඩිපුර මිය යන්නත් ඉඩ තිබෙනවා.

පරිගණක සමාකරණය මගින් මෙවැනි තත්ත්වයක් තිබේදැයි හඳුනා ගැනීමට පරීක්ෂණ සිදු කර තිබෙනවා. ෆ්ලොරිඩා ප්‍රාන්තයේ පොලිස් නිලධාරීන් 50 දෙනෙකු යොදාගෙන සිදු කළ පරිගණක සමාකරණ අධ්‍යයනයක් [1] මත 2005දී ප්‍රකාශිත පර්යේෂණ ප්‍රතිඵල අනුව පොලිස් නිලධාරියෙකු විසින් නිරායුධ කළු ජාතිකයෙකුට වෙඩි තියන්න තිබෙන සම්භාවිතාව නිරායුධ සුදු ජාතිකයෙකුට වෙඩි තියන්න තිබෙන සම්භාවිතාවට වඩා වැඩියි. එහෙත්, නිසි පුහුණුවක් ලබා දීමෙන් මේ තත්ත්වය වෙනස් කළ හැකියි.

කොලරාඩෝ සරසවියේ සිසුන් 69 දෙනෙකු යොදාගෙන සිදු කළ පරිගණක සමාකරණ අධ්‍යයනයකට අනුව ඔවුන් කළු ජාතිකයෙකු දුටු විට සුදු ජාතිකයෙකු දුටු විටදීට වඩා ඉක්මණින් ගිණි අවිය පත්තු කරන නමුත් ආසියානු පෙනුම ඇති අයෙකුට ගිණි අවිය පත්තු කරන්නේ සුදු ජාතිකයෙකුට පත්තු කරනවාටත් වඩා කල් ගැනීමෙන් පසුවයි. මෙයින් තහවුරු වන්නේ අනෙක් පුද්ගලයා අනතුරුදායක පුද්ගලයෙක් වීම පිළිබඳව තිබෙන පූර්ව උපකල්පනයයි. පොලිස් නිලධාරීන් 80 දෙනෙකු යොදාගෙන සිදු කර ඇති 2016දී ප්‍රකාශිත වෙනත් අධ්‍යනයකට අනුව පොලිස් නිලධාරියෙකු විසින් කළු ජාතිකයෙකුට වෙඩි තියන්නේ සුදු ජාතිකයෙකුට වෙඩි තියනවාට වඩා කාලයක් අරගෙනයි [3].

ඉතාම අලුත් පර්යේෂණ පත්‍රිකාවකට අනුව හමේ පැහැය ඈතට නොපෙනෙන තරම් අඳුර වැටීමෙන් පසුව පොලීසිය විසින් වාහන නවත්වද්දී කළු ජාතිකයින්ගේ වාහන නවත්වන්නේ දවල් කාලයේදී නවත්වනවාට වඩා අඩුවෙන් [4]. මේ වගේ දෙයකින් කියවෙන්නේ කළු ජාතිකයින් පිළිබඳව පොලිස් නිලධාරීන්ගේ පූර්ව නිගමනයන් ඇති බවයි. මෙය හරියට එල්ටීටීඊ ප්‍රශ්නය තිබුණු කාලයේදී චෙක් පොයින්ට් එකකදී දෙමළ සේ පෙනෙන අයෙකු පරීක්ෂාවට ලක් වීමට වැඩි ඉඩක් තිබීමට සමානයි.

කළු ජාතිකයෙකු අපරාධකරුවෙකු වීමට වැඩි ඉඩක් තිබෙන බවට පූර්ව නිගමනයක ඇමරිකාවේ පොලිස් නිලධාරීන් සිටින බව පැහැදිලි කරුණක්. ඔවුන් එසේ සිතන්නේ පදනම් විරහිතවද නෙමෙයි. එහෙත් මේ පූර්ව නිගමනය අහිංසක කළු ජාතිකයෙකුගේ ජීවිතය හා මරණය වෙන් කර අඳින ඉරක් වෙන්න පුළුවන්. පොලිස් නිලධාරියා සුදුද කළුද කියන එක මත මේ පූර්ව නිගමනය වෙනස් වෙනවාද? තවත් මෑතකාලීන පර්යේෂණයකට [5] අනුව පොලිස් නිලධාරියා කළු ජාතිකයෙකු වුවා කියා තත්ත්වය තවත් නරක අතට මිස හොඳ අතට වෙනස් වෙන්නේ නැහැ.

කළු ජාතිකයින්ට කළු ජාතිකයින් වීම නිසා අසාධාරණයක් වෙනවාද කියන එක එක එල්ලේ නිගමනය කළ හැකි සරල දෙයක් නෙමෙයි. එහෙත්, බොහෝ දෙනෙක් එසේ විශ්වාස කරනවා. මේ විශ්වාස වල පැහැදිලි දේශපාලනික බෙදීමක් තිබෙනවා. ඒ බෙදීම පර්යේෂණ ප්‍රතිඵල වලටත් බලපානවා.

දේශපාලන බෙදීමේ එක පැත්තක ඉන්න අයට අනුව කළු ජාතිකයින් කළු ජාතිකයින් වීම නිසාම මුහුණ දෙන ප්‍රශ්නයක් නැහැ. මේ වචන මගේ වචන වුනත් අදහස මේ වගේ එකක්. මේ මතය අනුව ඇමරිකාවේ ඕනෑම කෙනෙකුට තමන්ගේ දක්ෂතාවය හා උනන්දුව මත ඉහළ යන්න අවස්ථාව තිබෙනවා. ඒ නිසා, කළු ජාතිකයින්ට විශේෂ අවස්ථා ලබා දිය යුතු නැහැ.

කළු ජාතිකයින්ගේ ජීවන තත්ත්වය පහළ මට්ටමක තිබීමට හේතුව අධ්‍යාපනය, චර්යාවන් ආදී කරුණු මිස කළු ජාතිකයෙකු වීමම නොවන බව දත්ත ඇසුරෙන් පර්යේෂණාත්මකව පෙන්වා දිය හැකි කරුණක්. එහෙත්, කළු ජාතිකයින් අධ්‍යාපනය, චර්යාවන් ආදී කරුණු වලින් වෙනස් තැනක ඉන්නේ ඇයි කියන එක දේශපාලනික කරුණක්. එය ඔවුන්ගේ වැරැද්දක්ද නැත්නම් සමාජ ක්‍රමයේ වැරැද්දක්ද?

දේශපාලන බෙදීමේ අනෙක් අන්තයේ ඉන්න අයට අනුව කළු ජාතිකයින් අද සිටින තත්ත්වයේ සිටීමට ඓතිහාසික කරුණු හේතු වී ඇති නිසා ඔවුන්ට වූ ඓතිහාසික වැරැද්ද නිවැරදි වන තුරු ඔවුන්ට විශේෂ සැලකිලි හිමි විය යුතුයි. මෙය රතු ඉන්දියානුවන් වැනි වෙනත් අයටත් අදාළයි.

කාලයක් තිස්සේ මේ දෙවන මතයට ඇමරිකානු දේශපාලනයේ වැඩි ඉඩක් හිමි වුනා. එහිදී තමන්ට අසාධාරණයක් සිදු වන බව සුදු ඇමරිකානුවන්ට පෙනුනා. විශේෂයෙන්ම සුදු ඇමරිකානු පිරිමින්ට. එක පැත්තකින් බැලුවහම වත්මන් පරම්පරාවට වන්දි ගෙවන්න වී තියෙන්නේ ඔවුන්ගේ මුතුන් මිත්තන් කළ වරදකට. මගේ එක සුදු ජාතික මිතුරෙක් "නේටිව් ඇමරිකන්" කියන යෙදුමට දැඩි සේ විරුද්ධයි. ඔහු කියන්නේ තමන් ඉපදුනේ ඇමරිකාවේ නිසාත්, තමන්ට වෙනත් කිසිම රටක් නැති නිසාත්, තමන්ද නේටිව් ඇමරිකන් කෙනෙක් බවයි. ඒ නිසා, එක් කණ්ඩායමක් පමණක් එසේ හැඳින්වීම වැරැද්දක් බවයි.

ට්‍රම්ප්ගේ ජයග්‍රහණයෙන් පිළිබිඹු වුනේ ඇමරිකාවේ සුදු ජාතිකයන්ගේ පීඩනය. එහෙත්, ට්‍රම්ප් මතුවීමත් සමඟම කළු ජාතිකයින්ගේ පීඩනය ඉහළ ගියා. දැන් කැකෑරෙමින් එළියට එන්නේ ඒ පීඩනයයි. ඇමරිකාවේ ප්‍රශ්නය පවතින සමාජ ක්‍රමය ඇතුළේ එක් එක් කණ්ඩායමට වෙන් කෙරෙන අවකාශය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක් මිසක් ධනවාදය පිළිබඳ හෝ ඇමරිකානු අර්ථ ක්‍රමයේ පදනම පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක් නෙමෙයි. ඒ අවකාශය තීරණය විය යුත්තේ ධනවාදය ඇතුළේ සිදුවන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආකෘතියේ හෙට්ටු කිරීම් මතයි. සාමකාමී විරෝධතා කියන්නේත් එහි කොටසක්. මේ වගේ කරුණකදී හරි දේ තීරණය කළ හැකි වෙන විදිහක් නැහැ. එය දැන් සිදු වෙමින් තිබෙනවා.

Reference

[1] Plant, E. A., & Peruche, B. M. (2005). The consequences of race for police officers' responses to criminal suspects. Psychological Science, 16(3), 180-183.

[2] Sadler, M. S., Correll, J., Park, B., & Judd, C. M. (2012). The world is not black and white: Racial bias in the decision to shoot in a multiethnic context. Journal of Social Issues, 68(2), 286-313.

[3] James, L., James, S. M., & Vila, B. J. (2016). The Reverse Racism Effect: are cops more hesitant to shoot black than white suspects?. Criminology & Public Policy, 15(2), 457-479.

[4] Pierson, Emma, et al. "A large-scale analysis of racial disparities in police stops across the United States." Nature human behaviour (2020): 1-10.

[5] Johnson, D. J., Tress, T., Burkel, N., Taylor, C., & Cesario, J. (2019). Officer characteristics and racial disparities in fatal officer-involved shootings. Proceedings of the National Academy of Sciences, 116(32), 15877-15882.

පොලීසිය කා වෙනුවෙන්ද?

ඇමරිකාවේ මේ දවස් වල වෙන දේවල් ගැන ලංකාවේ ගොඩක් අය උනන්දුවක් දක්වනවනේ. ඇතැම් අය දකින විදිහට ඇමරිකාවේ පොලීසිය හා ජනතාව අතර ගැටුමක් තිබෙනවා. තවත් අය එය කළු හා සුදු වාර්ගිකයින් අතර ගැටුමක් ලෙස දකිනවා. මොන විදිහෙන් හරි ගැටුමක් තිබෙන බව පැහැදිලි කරුණක්නේ. ගැටුම කුමක්ද කියන එක තීරණය වන්නේ එක එක පුද්ගලයා එය අර්ථ විවරණය කරන ආකාරය අනුවයි.

විශේෂයෙන්ම ඇමරිකාවේ හා ලංකාවේ සමාජයීය වෙනස්කම් ගැන අවබෝධයක් නැති අය මෙය දකින්නේ තමන් දන්නා ලංකාවේ තත්ත්වයන් මත පරාරෝපණය කරමින්. කළු හා සුදු වාර්ගිකයින් ගැන කතා කරද්දී හිතේ මවා ගන්නේ සිංහල මුස්ලිම් ගැටුමක් වගේ එකක්. පොලීසිය හා ජනතාව අතර ගැටුමක් ගැන කතා කරද්දී හිතේ මවා ගන්නේ ලංකාවේ පොලීසිය. කවුරු වුනත් තමන්ගේ අත්දැකීම් වලට සාපේක්ෂව ලෝකය දකින එක අමුතු දෙයක් නෙමෙයි.

දැන ගන්නට කැමති අයට දැන ගන්න ඇමරිකාවේ පොලිස් නිලධාරියෙක් කියන්නේ කවුද කියලා ටිකක් පැහැදිලි කරන්නම්.

අපි ජෝජ් ෆ්ලොයිඩ්ගේ මරණය වෙතම නැවත එමු. ඔහුගේ ගෙල මත දණහිස තබාගෙන සිටි ඩෙරික් චෝවින් මිනියාපොලිස් පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුවේ නිලධාරියෙක්.  කළුතර පොලීසිය හරි මැදවච්චිය පොලීසිය හරි ශ්‍රී ලංකා පොලීසියේ කොටස් වෙනවා වගේ මේ මිනියාපොලිස් පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුව "ඇමරිකන් පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුවේ" කොටසක් නෙමෙයි. ඇමරිකන් පොලීසිය කියා එකක් නැහැ.

ඇමරිකාවේ නීතිය හා සාමය රැකීම ඇමරිකන් ෆෙඩරල් රජයේ කටයුත්තක් නෙමෙයි. බොහෝ විට එය සිදු වන්නේ ප්‍රාන්ත මට්ටමටත් වඩා පහළ මට්ටකමදී. මිනියාපොලිස් පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුව කියා කියන්නේ මිනියාපොලිස් නගරයේ පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුව. එය පිහිටුවාගෙන තිබෙන්නේත්, බදු ගෙවා නඩත්තු කරන්නේත් මිනියාපොලිස් නගරයේ වැසියන් විසින්.

මිනියාපොලිස් නගරය 430,000ක පමණ ජනගහණයක් සිටින වර්ග සැතපුම් 54ක පමණ භුමි ප්‍රදේශයක පැතිරුණු මිනසෝටා ප්‍රාන්තයේ පිහිටි නගරයක්. ජනගහණය අනුව ඇමරිකාවේ නගර අතරින් 46 වන තැනටයි වැටෙන්නේ. 1950දී 98.4%ක්ම සුදු ජාතිකයින් සිටි නගරයක් වුවත් 2010 වන විට සුදු ජාතිකයින්ගේ ප්‍රතිශතය 63.8% දක්වා අඩු වී තිබෙනවා. නගර වැසියන්ගෙන් 18.6%ක් කළු ජාතිකයින්. වෙනත් විවිධ ජනවර්ග වලට අයත් පිරිස්ද විශාල ප්‍රමාණයක් ජීවත් වෙනවා.

මිනියාපොලිස් නගරයට නගරාධිපතිවරයෙක් ඉන්නවා. ඡන්දයෙන් පත්ව සිටින නගරාධිපතිවරයා ජේකබ් ෆ්‍රේ. ඇමරිකන් යුදෙවුවෙක්. ඔහු නියෝජනය කරන්නේ මිනසෝටා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ගොවි කම්කරු පක්ෂයයි. ඩිමොක්‍රටික් පක්ෂය හා වාමාංශික පක්ෂයක් වූ මිනසෝටා ගොවි කම්කරු පක්ෂය සන්ධානගතව හැදුණු පක්ෂයක්. මේ වන විට මිනසෝටා ප්‍රාන්තයේ ඩිමොක්‍රටික් පක්ෂ ශාඛාව කියා කියන්න පුළුවන්. 1978 ජනවාරි 1 දින සිට දිගටම මිනියාපොලිස් නගරය පාලනය කර තිබෙන්නේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ගොවි කම්කරු පක්ෂයේ නගරාධිපතිවරයෙක් විසින්. එයින් වසර හතක් නගරාධිපති ලෙස කටයුතු කර තිබෙන්නේ කළු ජාතික කාන්තාවක්.  පසුගිය වසර 75ක කාලය ඇතුළත වෙනත් පක්ෂයක් හෝ ස්වාධීන අපේක්ෂකයෙකු විසින් නගරය පාලනය කර තිබෙන්නේ වසර 9ක කාලයක් පමණයි.

ලංකාවේ පොලීසිය පිහිටෙවුවේ 1866දී ඉංග්‍රීසින් විසින්. ඒ ලාංකිකයින් පොලීසියක් ඉල්ලා සිටි නිසා නෙමෙයි. පොලීසිය පිහිටෙවුවේ ඉංග්‍රීසි ආණ්ඩුව ආරක්ෂා කර ගන්නයි. වොලී බැස්ටියන්ට "මහජන සේවකයා ඔහු පොලිසියෙ නායකයා" කියා කිවුවත් අද දක්වාම ලංකාවේ පොලීසිය එහි ආකෘතිය අනුවම ලංකාවේ රජය වෙනුවෙන් පෙනී සිටින ආයතනයක්. බොහෝ අවස්ථා වලදී පවතින ආණ්ඩුව වෙනුවෙන්. පොලීසියට මහජනතාව පාලනය කිරීමට මිසක් මහජනතාවට පොලීසිය පාලනය කරන්න ඉඩක් නැති තරම්. එය කළ හැකි පහසුම ක්‍රමය මහජන නියෝජිතයෙකු හරහා බලපෑමක් කිරීමයි. පොලීසියට එරෙහිව අධිකරණයේ පිහිට පැතීම කළ නොහැකි දෙයක් නොවූවත් අසීරු දෙයක්.

ඇමරිකාවේ පොලීසි කියන්නේ ලංකාවේ මෙන් අහසින් පාත් වූ ආයතනයක් නෙමෙයි. මිනිස්සු එකතු වී ඔවුන්ගේ අවශ්‍යතාවය මත පිහිටුවා ගත් ආයතන. තමන්ට පොලීසියක් අවශ්‍යද, එය කොයි තරම් විශාල විය යුතුද වැනි කරුණු කිසියම් ප්‍රදේශයක ජනතාව විසින් තීරණය කරන දෙයක්.

තමන්ගේ ප්‍රදේශයේ නීතිය හා සාමය රැකී තිබීම ඓතිහාසිකව කිසියම් ගමක, නගරයක හෝ ප්‍රදේශයක ජීවත් වූ මිනිසුන්ට අවශ්‍ය වූ දෙයක්. ඒ  නිසා මිනිස්සු එකතු වී ෂෙරීෆ් වරයෙකු පත් කර ගත්තා. මේ ෂෙරීෆ් ක්‍රමය ඇමරිකාවේ තවම තිබෙනවා. ගම්, නගර හෝ ප්‍රදේශ විශාල වෙද්දී තනි ෂෙරීෆ් වරයෙකුට නීතිය හා සාමය රකින එක කරන්න අමාරු වෙනවා. එවිට තවත් පිරිසක් බඳවා ගන්න වෙනවා. ඔවුන් ස්වේච්ඡා සේවකයින් හෝ ස්ථිර සේවකයින් වෙන්න පුළුවන්. ස්ථිර සේවකයින් වෙනුවෙන් වැටුපක් ගෙවන්න වෙනවා. එසේ වැටුපක් ගෙවා ස්ථිර සේවකයින් තබා ගත යුතුද කියන එක අදාළ ප්‍රදේශයේ වැසියන් විසින් තීරණය කළ යුතු දෙයක්.

කුඩා ප්‍රදේශයකට විශාල ජනගහණයක් ක්‍රමයෙන් සංක්‍රමණය වී නගර බිහි වන විට එවැනි නගර වල අපරාධ ඉහළ යනවා. නමුත් ෂෙරීෆ් වරයෙක්ට තමන්ගේ වියදම් දරන හැම දෙනෙක් ගැනම පොදුවේ බලනවා මිසක් නාගරික ප්‍රදේශ ගැන පමණක් බලන්න බැහැ. ඒ නිසා, නගරාධිපතිවරුන්ට වෙනම පොලිස් දෙපාර්තමේන්තු ඇති කරන්න සිදු වෙනවා. නගරයේ තිබෙන සරසවියක් වගේ ආයතනයකට නගරයේ පොලීසියෙන් ලැබෙන සේවය ප්‍රමාණවත් නැත්නම් තමන්ගේම පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුවක් හදා ගන්න වෙනවා. ඔය විදිහට විවිධ හේතු මත හැදුනු පොලිස් දෙපාර්තමේන්තු ඇමරිකාවේ තිබෙනවා. ඒ පොලිස් දෙපාර්තමේන්තු වල වියදම දරන්නේත්, පොලිස් දෙපාර්තමේන්තු පාලනය කරන්නේත් පොලීසියක් අවශ්‍ය වූ අයයි.

සමීක්ෂණ අනුව ඇමරිකාවේ පොලිස් දෙපාර්තමේන්තු 18,000කට නොඅඩු ප්‍රමාණයක් තිබෙනවා. මේවා එකිනෙකින් වෙනස් ස්වාධීන ආයතන. එහෙම නැතුව ලංකාවේ වගේ නීතිය හා සාමය රකින තනි පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුවක් ඇමරිකාවේ නැහැ.

පොලිස් නිලධාරීන් මිලියනයකට ආසන්න ප්‍රමාණයක් ඇමරිකාවේ විවිධ පොලීසි වල සේවය කරනවා. සාපේක්ෂව අඩු වැටුපක් ලබමින් ඔවුන් කරන්නේ ජීවිත අවදානමක් තිබෙන රැකියාවක්. 2018 වසරේදී ඇමරිකාවේ පොලිස් නිලධාරීන් පහර කෑමට ලක් වූ අවස්ථා 58,866ක් වාර්තා වී තිබෙන අතර අවස්ථා 18,005කදී ඔවුන්ට තුවාළ සිදු වී තිබෙනවා. වසරකට පොලිස් නිලධාරීන් 100-200 අතර ප්‍රමාණයක් සේවය ඉටු කිරීමට යාමේදී මරණයට පත් වෙනවා. 2019දී මිය ගිය ගණන 147ක්. 2020දී මේ දක්වා 96ක්.

අප කතාව පටන්ගත් මිනියාපොලිස් නගරයේ අඩු වශයෙන් පොලිස් දෙපාර්තමේන්තු පහක් තිබෙනවා. පළමුවැන්න හෙනපින් කවුන්ටි ෂෙරීෆ් කාර්යාලයයි. ඇමරිකාවේ කවුන්ටියක් කියන්නේ ලංකාවේ ප්‍රාදේශීය සභා බල ප්‍රදේශයක් වගේ එකක්. ෂෙරීෆ් කාර්යාලයට අනුයුක්තව නිලධාරීන් 800ක් පමණ ඉන්නවා. මෙහි ප්‍රධානියා වන ෂෙරිෆ් වරයා පත් වන්නේ මහජන ඡන්දයෙන්.

මිනසෝටා සරසවියට අයිති තවත් පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුවක් තිබෙනවා. එය පාලනය වන්නේ සරසවිය පාලනය කරන බලධාරීන් විසින්. මිනියාපොලිස් ගුවන් තොටුපොළ වල නීතිය හා සාමය රැකීම සඳහා පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුවකුත්, මිනියාපොලිස් පොදු ප්‍රවාහන (දුම්රිය) පද්ධතියේ නීතිය හා සාමය රැකීම සඳහා පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුවකුත්, මිනියාපොලිස් නගරයේ පොදු උද්‍යාන වල නීතිය හා සාමය රැකීම සඳහා පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුවකුත් වෙනම තිබෙනවා. මිනියාපොලිස් නගර සභාවට අයත් මිනියාපොලිස් පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුව තිබෙන්නේ මීට අමතරවයි.

මිනියාපොලිස් පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුව තිබෙන්නේ මිනියාපොලිස් නගරයේ නගරාධිපතිවරයා යටතේ. පොලීසිය නඩත්තු වෙන්නේ නගරයේ වැසියන්ගේ බදු මුදලින්. සාමාන්‍යයෙන් ඇමරිකාවේ බදු මුදල් වැය කරන්නේ බදු ගෙවන අයගේ අනුමැතිය ලබා ගැනීමෙන් පසුවයි. නගරාධිපතිවරයා පත් වන්නේ මහජන ඡන්දයෙන්. පොලීසියේ ප්‍රධානියාව පත් කරන්නේ නගරාධිපතිවරයා විසින්. මිනියාපොලිස් පොලීසියේ ප්‍රධානියා වගකිව යුත්තේ මිනියාපොලිස් නගරාධිපතිවරයාටයි. මිනියාපොලිස් පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුව හා ඇමරිකාවේ වෙනත් පොලිස් දෙපාර්තමේන්තු අතර සම්බන්ධයක් නැහැ.

මිනියාපොලිස් පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුවේ වත්මන් ප්‍රධානියා කළු ජාතිකයෙක්. දෙපාර්තමේන්තුවේ නිලධාරීන් අපක්ෂපාතීව කටයුතු කරන බවට මූලිකවම වග බලා ගත යුත්තේ ඔහු විසින්. ඔහු එසේ නොකරන්නේනම් ඔහුව ඉවත් කර වෙනත් අයෙකු පත් කළ යුත්තේ නගරාධිපතිවරයා විසින්. නගරාධිපතිවරයා කටයුතු කරන ආකාරය ගැන අසතුටුනම් ඔහුව ඉවත් කළ යුත්තේ නගරයේ වැසියන් විසින්.

ඩෙරික් චෝවින් මිනියාපොලිස් පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුවේ නිලධාරියෙකු ලෙස කටයුතු කිරීම ජෝජ් ෆ්ලොයිඩ්ගේ මරණය සිදු වන තුරුම කළු ඇමරිකානුවෙකු වන පොලිස් ප්‍රධානියාට ප්‍රශ්නයක් වී නැහැ. පොලිස් ප්‍රධානියාව නගරාධිපතිවරයාට ප්‍රශ්නයක් වී නැහැ. නගරාධිපතිවරයාව හෝ 1978 ජනවාරි 1 දින සිට දිගටම මිනියාපොලිස් නගරය පාලනය කරන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ගොවි කම්කරු පක්ෂයේ දේශපාලනය නගර වැසියන්ට ප්‍රශ්නයක් වී නැහැ.

ජෝජ් ෆ්ලොයිඩ්ගේ මරණය ඒ වෙලාවේ සිදු වුනු හුදෙකලා සිද්ධියක්ද, එසේ නැත්නම් ආයතනගත වී තිබෙන ප්‍රශ්නයක කොටසක්ද කියන එක විමසා බැලිය යුත්තේ මේ පසුබිමේ සිටයි.

(Image: https://www.fox9.com/news/councilmembers-vow-to-dismantle-minneapolis-police-department-emergency-meeting-set)