කාලකන්නි ගෑණියේ, දැන් උඹට ලියුම හම්බ වෙලා ඇති
මළ පැනල අඬල ඉවර වෙලා හූල්ලනවත් ඇති
පට්ට වේසි පර බැල්ලි කියලා
අපේ අම්ම මතක් කරලත් බනිනව ඇති
මගේ පතුල්නං ආයෙ කවදාවත් රිංගන්නේ නැති
පරණ සපත්තු දිහා බලාගෙන
හවස තේ එක තනියම බොනව ඇති
ග්‍රීස්මේ ගැන, කොරිංග කුලීකාරයෝ ගැන,
එපාම කරපු උණ රෝගෙ ගැන,
තාමත් මට පෙන්නන්න බැරි ඉංග්‍රීසිකාරයෝ ගැන,
අතෝරක් නැතිව කණිපින්දම් කිය කිය
හරියට ගෙදර මම ඉන්නවයි කියල හිතාගෙන වගේ සාප කර කර
මට බණින්නේ නැතිව,
මගෙ අමාරුකං ගැන, රෑට පේන හීන ගැන,
කන බොන දේවල් ගැන
උඹට ආයෙ කවදාවත් මතක් කරන්න බෑ කියලා
මං දන්නව බං හොඳාකාරවම.
කාලකන්නි ගෑණියේ,
ඇත්තම කියනවානම්,
කාත් කවුරුවත් නැතිව, තට්ට තනියම පාළුවේ,
මම මහා දිග රැයක් ගෙවනවා.
ආයෙත් මම කාමරේක තනියම.
කන්නෙ කඩෙන්, හීතල වෙච්ච කෑම
කලිසම් කමිස බිම ගලෝල දාපු තැන් වල
එල්ලන්ඩයි කියලත් බෝලකූඩුවක්වත් නෑ කාමරේ!
බිත්තිත් පාලුයි, පින්තූරයක්වත් නෑ එල්ලන්න.
උඹව ආපහු ගෙන්නගන්න පුළුවන්නම්
මගේ ආත්මයෙන් කොයි තරම් කෑල්ලක් මම දෙනවද?
මාස වල නම් මතක් වෙනකොටත් බයයි බං!
"ශිශිරය" කියන වචනය මූසල බෙර හඬක් වගෙයි.
උඹට පස්සේ හම්බ වෙයි
පොල් ගහ ළඟ වලලපු පිහිය
මට හිතුනා උඹ මාව මරයි කියලා
උඹේ අත් වල බරට, කකුල් වල දිස්නෙට, පුරුදු වෙච්ච
කුස්සියේ වානේ තට්ටුවේ සුවඳ
මට මේ දැන් නැතුවම ඉන්න බෑ බං!
තෙත පොළොවේ බීරි මුල් අස්සේ
හැංගිලා ඉන්න ඒ අසරණයා
දන්න එකම මනුස්ස බාසාව
උඹේ නම විතරමයි!
පසාරු කරගෙන යන්න බැරි, දිවිය ලෝකේ දේවල් වලින් හදපු
උඹේ නම ගැන කාෂ්ටක පොළොවට තේරෙන්නෙ නෑ බං!
ඉර පායපු දවසක
ඉර රැස් වගේම නොහෙල්ලී
වැතිරී ඉන්න උඹේ කකුල්
ගිලින්න බලාගෙන ඉන්න උඹේ නිදන, නලියන ඇස්
බල්ලෙක් වගේ කඩා පනින්න බලාගෙන ඉන්න
හදවතේ පැත්තක කැකෑරෙන කේන්තිය
මතක් වෙනකොට හරිම වේදනාවයි බං!
මීට පස්සේ
අපි දෙන්නට මැද්දෙන්
තවත් ඉතිරි වෙලා තියෙන්නේ
මැරිච්ච දේවල්ම විතරයි.
විනාස කරලා දාපු ලෝකයේ අළු දූවිලි
හුළඟේ පාවෙලා ඇවිත්
මගේ නාස් පුඩු වලින් රිංගනවා බං!
මින් පසු මට ඉතිරි වන්නේ
දිගු, පාළු නිහැඬියාවක් පමණයි.
පරිස්සමෙන් මීපැණි වක්කරනවා වගේ,
රිදී කාසි හොල්ලනවා වගේ, දඟකාර ලෙස ගස්ස ගස්සා,
කළුවරේ ගෙයි පිළිකන්නේ
උඹ හුජ්ජ කරන සද්දේ අහන්න පුළුවන්කමක් ඇත්නම්
මගේ ඇතුළාන්තයේ තාල
මගේ ආත්මයෙන් ඇහෙන කඩු හරඹ සද්දේ
නැති වූ දේ හොයමින්,
වෙන්ව ගිය අයගේ නම් කියා කෑ ගසමින්,
මගේ නළලත තනිවී සිටින රීරි පරෙවියා
කී පාරක්නං උඹව හොයා ගෙන ඇවිත්ද?
Tango del viudo - Pablo Neruda
Oh maligna, ya habrás hallado la carta,
ya habrás llorado de furia,
y habrás insultado el recuerdo de mi madre
llamándola perra podrida y madre de perros,
ya habrás bebido sola, solitaria, el té del atardecer
mirando mis viejos zapatos vacíos para siempre,
y ya no podrás recordar, mis enfermedades,
mis sueños nocturnos, mis comidas
sin maldecirme en voz alta como si estuviera allí aún,
quejándome del tròpico, de los coolíes corringhis,
de las venenosas fiebres que me hicieron tanto daño
y de los espantosos Ingleses que odio todavía.
Maligna, la verdad, qué noche tan grande, qué tierra tan sola.
He llegado otra vez a los dormitorios solitarios,
a almorzar en los restaurantes comida fría, y otra vez
tiro al suelo los pantalones y las camisas,
no hay perchas en mi habitación,
ni retratos de nadie en las paredes.
Cuánta sombra de la que hay en mi alma daría por recobrarte,
y qué amenazadores me parecen los nombres de los meses,
y la palabra "invierno", qué sonido de tambor lúgubre tiene.
Enterrado junto al cocotero hallarás más tarde
el cuchillo que escondí allí por temor de que me mataras,
y ahora repentinamente quisiera oler su acero de cocina
acostumbrado al peso de tu mano y al brillo de tu pie:
bajo la humedad de la tierra, entre las sordas raíces;
de los lenguajes humanos el pobre sólo sabría tu nombre,
y la espesa tierra no comprende tu nombre
hecho de impenetrables substancias divinas.
Así como me aflige pensar en el claro día de tus piernas
recostadas como detenidas y duras aguas solares,
y la golondrina que durmiendo y volando vive en tus ojos,
y el perro de furia que asilas en el corazòn,
así también veo las muertes que están entre nosotros desde ahora,
y respiro en el aire la ceniza y lo destruido,
el largo, solitario espacio que me rodea para siempre.
Daría este viento del mar gigante por tu brusca respiración
oída en largas noches sin mezcla de olvido
uniéndose a la atmòsfera como el látigo a la piel del caballo.
Y por oírte orinar, en la oscuridad, en el fondo de la casa,
como vertiendo una miel delgada, trémula, argentina, obstinada,
cuántas veces entregaría este coro de sombras que poseo,
y el ruido de espadas inútiles que se oye en mi alma,
y la paloma de sangre que está solitaria en mi frente
llamando cosas desaparecidas, seres desaparecidos,
substancias extrañamente inseparables y perdidas.
